Adı Aşk Olsun

Aşk

                                                                                                                                                                    Aşk...

Bir aydan fazla bir zaman geçmişti. Murat'la en son yetimhaneye gittikleri zaman görüşmüşlerdi. O günden bir hafta sonra tekrar yetimhaneye gitmek için kendisini aramasını beklemişti. Aslında kendisini bir hafta sonra değil, hemen o günün sonrasında aramasını beklemişti. Ancak bunu kendisine itiraf etmesi pek de kolay olmamıştı.

Aramamıştı. Elif onu aramak zorunda kalmıştı ancak telefonu kapalıydı. İlk hafta yetimhaneye tek başına gitmek zorunda kaldığı gibi bunu takip eden diğer haftalarda da tek başına gitmek durumunda kalmıştı.

İçten içe telaşlanıyordu. Gizem'e Murat hakkında bir şey sormak istese de bir türlü bunu başaramıyordu. Gizem işe girdiği için çok az görüşüyorlardı. Hafta sonlarında da sürekli birilerine sözü olduğunu söyleyip gözden kayboluyordu.

Yılbaşı gecesini dahi ayrı geçirmişlerdi. Elif arkadaşlıkları adına endişe duymaya başlamıştı ki Gizem'in hayatında yeni birisinin olduğunu öğrendi. Gizem emin olmadan ona bahsetmek istemediğini, ağzından bir şey kaçırmamak adına da hep ondan kaçtığını söylemişti. Ancak sözlerine Elif'in artık değiştiğini bu yüzden aslında boşuna telaşlandığını da eklemişti.

Elif bunu duyduğunda arkadaşı adına büyük bir sevinç yaşarken aynı zamanda ona farklı davranmasını da haklı bir sebebe dayandırmanın mutluluğunu yaşıyordu. Kafasını kurcalayan tek şey Murat Gizem'e yakın davranırken hissettiği kıskançlığı neden Gizem'in sevgilisi olduğunda hissetmediğiydi. O zamanlarda Gizem'i paylaşmaktan çekiniyordu. Ancak şuan için arkadaşı adına duyduğu tek duygu mutluluktu.

Elif'in değiştiğinin artık herkes farkındaydı. Küçücük bir olaya dahi artık çok farklı tepkiler veren yeni birisi olmuştu adeta. Herkes bu durumdan çok memnundu. Özellikle annesi. Ancak son günlerde onun fazla telaşlı ve gergin olduğu gözünden kaçmamıştı. İşte o zaman annesi Elif'in bazı şeylerin farkında olması adına fitili yakmıştı.

Dışarıda yağan lapa lapa karı balkonda yedikleri akşam yemeği eşliğinde seyrediyorlardı." Kızım gerçekten yetimhaneye gitmeye başlaman çok güzel bir davranış. Oradaki çocuklarla ilgilenmenle, onlara sevgi ve şefkat göstermenle gurur duyuyorum. Onların senin üzerine olumlu yansımaları ise ortada. Ancak son günlerde sen de bir farklılık var. Fazla endişelisin. Yanılıyor muyum yoksa?"

Elif artık gerçekten korkmaya başlamıştı. Duygularını dile getirip rahatlamaya ihtiyacı vardı. Birileri tarafından Murat'ın iyi olduğu yönünde teselli edilmeye ihtiyacı vardı. Onu teselli edecek olan kişi annesiydi.

"Murat. Ona ulaşamıyorum anne. Son konuştuğumuz günün üzerinden neredeyse bir ay geçti."

"Onun için neden bu kadar endişeleniyorsun kızım?"

Annesiyle bir erkek hakkında ilk kez konuşuyordu. Zaten bu onun için oldukça zordu. Ancak annesi bunu daha da zorlaştırıyordu." O..o iyi birisi anne. Her şeyden önce de benim arkadaşım. Endişelenmem gayet normal değil mi sence de?"

"Evet tabii ki normal. Ancak. ." annesi duraksadı, "Belki kız arkadaşının yanına falan gitmiştir."

Elif bir an kaskatı kesildi. Murat'ın şuan başka bir kızın yanında olduğunu düşündü. Bu düşüncenin kendisine yaşatacağı duyguyu keşfe çıktı merakla. Kalbinin acıdığını hissetti. Farklı bir şekilde acıyordu kalbi. Daha önce yaşamadığı bir şekilde. Korku eşlik ediyordu bu acıya ve fazlaca sinir.