Adı Aşk Olsun

Ayrılık

                                                                                                                                                                  Ayrılık

'Her şey adına bir kez daha teşekkür ederim. Son zamanların en eğlenceli günlerini yaşadım sayenizde. 'Elif bu sözlerle ayrılmıştı Murat'ın annesinin ve babasının yanından. Kaç kere teşekkür ettiğini hatırlamıyordu bile. Tanıdığı için kendisini şanslı hissettiği sayılı insanlardan olmuşlardı. Onlar gerçekten mükemmeldi.

Murat'la ailesi ayrılırken uzaktan seyretmişti onları genç kız. Her birinin ayrı ayrı gözlerinin yaşarmasına şahit olmuştu. Uzun bir ayrılık yaşanacakmışçasına kederli, birlikte geçirilen süre sanki saniyelerle ölçülmüşçesine memnuniyetsizdi her biri. Elif aynı hislerle dolduğunu fark etti. Onları kısa zamanda, çabucak benimsemişti.

Murat'ı kıskanmadan edemedi. Sahip olduğu aile, her çocuğun hayallerini süsleyen cinstendi. Hayatta böyle düzgün insanlar varken neden kendisinin bu denli üzülmeye mahkum edildiğini sorguladı. Bu aileye öyle derin bir özentiyle bakıyordu ki, onların yaşadığı acının yıpratıcı yönünü çoktan unutmuştu bile.

Hemen sonra onları kıskanmanın yersiz olduğuna karar verdi. Bu aile onun da ailesi olabilirdi. Olmak için can attıkları da besbelliydi. Tıpkı Elif gibi, Murat'ın ailesi de ona hayran kalmıştı...

Dün gecenin yorgunluğunu genç kız üzerinden atamamıştı. Uçak yolculuğunu yine uyuyarak geçirdi. Artık annesini iyice özlemişti. Murat onu direk eve getirdi.

Genç adam işlerin yoğun olduğu bir dönemde tatil yaptıkları için onları bekleyen haftada biraz fazla mesai yapabileceğini söyledi. Elif'ten, kendisini olası bir ihmal etme durumu için şimdiden özür diledi. Genç kız da yüksek lisans tezi ve vereceği seminer için bu haftayı evde çalışmaya ayıracağını söylemişti. Böylece Murat için bir nebze daha rahatlamış olarak eve gitti.

Elif annesinin uyuyor olabileceğini düşündüğü için kapıyı yavaşça açtı. Kulağına televizyon sesi gelse de odaya gidene kadar sesini çıkarmadı. Ona arkasını dönük olan annesine 'Sürprizz! ' diye bağırarak onu yanağından öptü.

Annesi hafif bir ürperti ile başını ona çevirdi. Şaşkın ve korku dolu bir halde dudakları bu duyguları unutup hemen sevinçle iki yana ayrıldı.

"Deli kız, ödümü patlattın."

"Anne çok özlemişim." dedi Elif ona sımsıkı sarılırken. Arkası geldiği oda kapısına dönüktü. Ona uzunca sarıldıktan sonra geri çekilip kollarından tuttu." O tatil yaramış bakıyorum da."

"Asıl haberler se. ."

"Sürpriz! "

Genç kız tüm dikkatini annesine verdiği sıra yükselen bu yabancı ses onu yerinden hoplattı. Onu öpen dudaklar korkusunu daha da körüklemişti. Ani bir şekilde arkasını döndü. Ardından gördüğü manzarayı şaşkınlıkla karşıladı. Gülümseyişi aniydi.

"Mert! Nereden çıktın sen? Ölüyorum sandım! "

"Sürpriz nasıl yapılırmış." genç adam aniden Elif'e sarıldı. Şaşkınlığını bir nebze bastırdığı sıra Elif de ona karşılık verdi.

Mert Elif'in cevap vermemesi üzerine sözlerine devam etti. Geri çekilip kısılmış gözlerle ona baktı." Biz nişanlımızdan ayrılalım, sen erkek arkadaşınla tatile çık. Üstelik ailesiyle tanış. Ne kadar adaletsiz bir dünyada yaşıyoruz."