The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

3. Αναπνοή

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι ενός ξενοδοχείου.. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω από το πολυτελές δωμάτιο. Κοιτάζω τριγύρω μου και βλέπω τον Μάττ να πλένει το πρόσωπό του ενώ βρίσκεται στο μπάνιο.. Το κρεβάτι του είναι άνετο και πρέπει να πω πως μου περνά η σκέψη να χουζουρεύσω από το μυαλό. Μέχρι που καταλαβαίνω τι στο καλό κάνω... Σηκώνομαι και κοιτάζω τριγύρω.. Τα μαύρα μαλλιά μου είναι λυτά..

" Ώπα, Άιριν.. Ξύπνησες ;;" με ρωτά ο Μάττ και προσπαθώ να σηκωθώ για να ετοιμαστώ να φύγω.. " Ναι... Τι κάνω εδώ, Μάττ ;;" τον ρωτάω και ο Μάττ με κοιτάζει.. Το μάτι μου πονάει και βλέπω σε έναν καθρέφτη πως έχω τσιρότα σε ορισμένα μέρη του προσώπου μου... Ανησυχώ για το τι έγινε και τότε θυμάμαι πως κάποιος μου επιτέθηκε... Δεν ήταν ο Μάττ , σίγουρα δεν είναι τόσο δυνατός.. " Τι έχει το μάτι μου ;;" ρωτάω. " Ας πούμε απλά ότι κάτι έγινε λίγο πιο πριν.. Θυμάσαι ;;;" με ρωτά ο Μάττ και είναι ξεκάθαρο πως κάτι προσπαθεί να κρύψει...Πιέζω το μυαλό μου να θυμηθεί, ο Μάττ ίσως με βοήθησε..Και τότε θυμάμαι...Θυμάμαι ότι μόλις βγήκα από το εστιατόριο θυμωμένη με τον Μπιλ γύρισα σε έναν δρόμο και θυμωμένη άρχισα να κλαίω... 

Νοιαζόμουν για εκείνον και τώρα που τον είχα χάσει .. Πόναγε το στομάχι μου και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω.. Και τότε, ήρθε κοντά μου ένας άντρας ψηλός σχεδόν καραφλός με καφέ μούσι και μουστάκι. " Είστε καλά δεσποινίς ;;" με ρώτησε.. " Ναι, ναι.. " προσπάθησα να απομακρυνθώ λίγο.. Και όμως ο άντρας ήρθε κοντά μου. Να πάρει το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν.. Ένας ηλίθιος που έψαχνε χαρές στο παντελόνι του.. " Με θυμάσαι ;;" με ρώτησε. " Τι ;;" ρώτησα και εκείνος επανέλαβε την ερώτηση. Δεν απάντησα, δεν ήξερα τι ήθελε να απαντήσω. Με χτύπησε και όταν εγώ με δάκρυα αναρωτήθηκα τι έγινε εκείνος συνέχισε να με χτυπάει. Έπεσα πίσω και έπιασα το πρόσωπό μου..

Προσπάθησα να αμυνθώ χτυπώντας τον τύπο με την τσάντα μου μα εκείνος ήταν πιο δυνατός.. Ήρθε κοντά μου τραβώντας μαχαίρι και φοβήθηκα για το τι θα έκανε... Και τότε ήρθε ο Μάττ και με έσωσε.. Είχα χάσει σχεδόν τις αισθήσεις μου μα ήμουν σίγουρη πως έβλεπα τον Μάττ να παλεύει μαζί του ... Ένα άγγιγμα του Μάττ στον ώμο μου με βγάζει από τις σκέψεις μου.. " Είσαι καλά;;" με ρωτάει. " Ναι.. Τι μου συνέβη ;; Και ξέρει κανένας άλλος πως είμαι εδώ ;;;" ρωτάω με φανερή την αγωνία μου. Ο Μάττ φαίνεται να με φρόντισε και να με προσέχει αλλά καλού κακού να προσέχω μην συμβεί τίποτα άλλο. " Σου επιτέθηκε κάποιος. Και εγώ τον σταμάτησα την κατάλληλη στιγμή. Ναι , μην ανησυχείς. Οι γονείς σου ξέρουν πως σε προσέχω.. Κάλεσα στο τηλέφωνο τον πατέρα σου και του είπα χονδρικά τι συμβαίνει.. Θα σε περιμένει ακριβώς μόλις κατέβεις.." μου χαμογελά ο άντρας και τον κοιτάζω.. " Του τα είπες χονδρικά.. Και για τον Μπιλ;;;" τον κοιτάζω με φανερό άγχος στο βλέμμα μου.."Χμμ ;;" με ρωτά. " Τον Μπιλ το.." σταματάω για μα στιγμή με την σκέψη να πω το αγόρι μου αλλά δεν είμαστε πλέον ζευγάρι. " Τον πρώην μου.. Του είπες ότι χωρίσαμε ;; Ακολουθώντας αυτόν έπεσα πάνω σε αυτόν που μου επιτέθηκε.." του λέω όλη την αλήθεια.. Να πάρει ,γιατί είμαι τόσο ανοιχτή απέναντι σε κάποιον που γνωρίζω ελάχιστα ;;;