The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

18. Η Προσευχή του Αλχημιστή

Έτσι λοιπόν όπως γράφει ο Ματτ περνάει ολόκληρο το πρωινό και φυσικά το απόγευμα μου.. Ο Ματτ πάντοτε μου δείχνει κινήσεις και εγώ τις αντιγράφω πάντοτε, σχεδόν τέλεια.. Το αγαπημένο μου σημείο πάντως είναι όταν κάθομαι στο τραπέζι που χρησιμοποιούμε για θρανίο και με διδάσκει την ιστορία των Αλχημιστών καθώς και την θεωρία περί Αλχημείας.. Του πηγαίνει το καθηγητηλίκι... Και έχει τον τρόπο του να κρατάει το ενδιαφέρον σου αυτός ο άνθρωπος ότι και να κάνει.. Σύντομα έχει φτάσει το βράδυ και το καταλαβαίνουμε και οι δυο κοιτώντας από το παράθυρο.. " Λοιπόν.. Έφτασε το βράδυ.. Φτάνει για σήμερα.. Σε εξάντλησα αρκετά.." λέει ο Ματτ και πηγαίνοντας κοντά σε ένα κερί χρησιμοποιεί μια φλόγα που μόλις τώρα άναψε στα δάχτυλά του προκειμένου να το ανάψει..  " Χμμ.. Δεν θα το έλεγα Ματτ.. Με υποτιμάς.. " τον κοιτάζω και χαμογελώ..

" Μπορεί.. Μπορεί όμως και όχι.." λέει εκείνος κουρασμένα. Τι έπαθε έτσι στα ξαφνικά ;; " Θα .. Πάω έξω να μας φέρω κάτι να φάμε.. Τι θα ήθελες ;;" με ρωτάει ενώ βάζει το σακάκι του και σιγουρεύει την γραβάτα του.." Μμμ... Τι θα έλεγες για νουντλς ;;" τον ρωτάω χαμογελώντας.. " Εξαίσια επιλογή !" χαμογελά ο Αλχημιστής αν και ξέρω πως αυτό το χαμόγελο δεν θα κρατήσει για πολύ..  Φαίνεται στο πρόσωπο και στο βλέμμα του πως κάτι τον απασχολεί, κάτι πάρα πολύ σοβαρό.. Τον κοιτάζω και φαίνεται πως το καταλαβαίνει.. " Τι έχεις ;;" τον ρωτάω.. " Τίποτα.. Φταίει η ημέρα.. Σαν σήμερα, το 1815.. Μμμ.. Δεν έχει σημασία.. Θα επιστρέψω σε λίγο.. Γιατί δεν κάθεσαι λίγο να διαβάσεις κάτι , ε ;; Κάποιο από τα ημερολόγια , ε ;;" με ρωτάει χαμογελώντας προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του και την ενοχή που νιώθει... " Για μισό λεπτό !! Πού νομίζεις ότι πηγαίνεις ;;" του φωνάζω και προσπαθώ να τον πιάσω αλλά εκείνος είναι πολύ πιο γρήγορος.. 

Τρέχω πίσω του μα τον χάνω σε μια στροφή..  Τον ξαναβρίσκω όμως και τον πιάνω απότομα από το χέρι.. " Σαν Δάσκαλος και Μαθητευόμενη θα πρέπει να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ μας !!!" τον πιάνω με δύναμη.. " Άιριν ,σε παρακαλώ.." λέει εκείνος και προσπαθεί να μην με κοιτάζει.." Πώς περιμένεις να σε εμπιστευτώ άμα μου κρύβεις πράγματα , ε;; Πες μου πως !! Υποκριτή !!!" τον βρίζω και ο Ματτ καταφέρνει με μια κίνηση να ελευθερώσει το χέρι του.. " Δεν πρέπει να με εμπιστεύεσαι... Έκανα πολλά λάθη Άιριν.. Και έχασα πολλούς φίλους , πολλές Μαθητευόμενες, άτομα για τα οποία νοιαζόμουν.. Δεν είμαι περήφανος για ότι έκανα και .. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου..  Δεν αξίζω.." απομακρύνεται ο Αλχημιστής και καταλαβαίνω πως σχεδόν δακρύζει..Τον πιάνω όμως μια ακόμα φορά και τον κοιτάζω στα μάτια.. " Τι έγινε δηλαδή ;; Τι έκανες που ήταν τόσο άσχημο το οποίο δεν αξίζει συγχώρεση και σε κάνει τόσο μα τόσο πολύ να μισείς τον εαυτό σου ;;" τον ρωτάω σχεδόν θυμωμένη πλέον και ο Ματτ μου απαντάει με τόνο που με μπερδεύει - ακούγεται θυμωμένος, λυπημένος και μετανιωμένος ταυτόχρονα - " Σκότωσα κάποιον .. Εντάξει ;;;" .. Έπειτα τρέχει μακριά..