The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

25. Για να αιχμαλωτίσεις ένα Πνεύμα

Ανοίγω τα μάτια και ανακαλύπτω πως.. Βρίσκομαι στο παρελθόν, στο μακρινό παρελθόν.. Μια άλλη εποχή..Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και ακούω το συνεχές ήχο των εντόμων πάνω από το κεφάλι μου.. Κουνάω το χέρι μου για να τα διώξω και το καταφέρνω.. Πολλά από τα έντομα αφήνουν το πρόσωπο μου... Το κεφάλι μου πονάει και στο στόμα μου έχω την αλμυρή γεύση της θάλασσας... Λατρεύω την θάλασσα,,," Μέλανι.." ακούω μια φωνή να με καλεί... 

" Τι ;;;" ρωτάω και κοιτάζω ξανά τριγύρω μου με περισσότερη προσοχή αυτήν την φορά... Βλέπω ένα δάσος μπροστά μου, ένα ποτάμι κοντά μου με καθαρά νερά, έναν κορμό που άμα είμαι προσεκτική μπορώ να χρησιμοποιήσω σαν γέφυρα για να περάσω το ποτάμι και πολλές κλιματσίδες... Καταλαβαίνω πως βρίσκομαι κοντά σε μια ζούγκλα λόγω των πολλών ήχων των άγριων ζώων και των πολλών εντόμων.. " Μέλανι.." ακούω ξανά την φωνή και δεν τολμώ να κοιτάξω αν και είμαι σχεδόν σίγουρη πως εννοεί ακόμα.. " Μέλανι . Τι παράξενο όνομα.." σκέφτομαι ενώ κάνω τον εαυτό μου να προχωρήσει προς το ποτάμι, να πλύνει λίγο το πρόσωπο του και να πιει νερό... Ή μήπως ήταν απλά το ένστικτο της Μέλανι ;;; Δεν ξέρω..Μόλις βλέπω τον εαυτό μου στο ποτάμι σταματώ για λίγο και μένω ακίνητη ενώ θαυμάζω το είδωλο μου...Μακριά καστανόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια, όμορφο πρόσωπο, δυνατός σωματότυπος... 

Από ότι καταλαβαίνω μπορώ να πολεμήσω άμα κάποιος μου επιτεθεί, φαίνεται πως είμαι αρκετά δυνατή.. Και αν κρίνω από τα δυο σπαθιά στα θηκάρια της στολής μου και τα δυο πιστόλια σε μια ειδική θήκη κάτω από το στήθος μου καταλαβαίνω πως είμαι δυνατή και ζόρικη... Βλέπω πως έχω μια ουλή στο μάγουλο αλλά δεν της δίνω σημασία.. Όσο αίμα και αν υπήρχε έχει πλέον χαθεί και η ουλή έχει μείνει μόνο ως υπενθύμιση μιας ανάμνησης.. Φοράω μια λευκή ρόμπα με ένα σύμβολο σαν κρανίο να συγκρατεί τα δυο πιστόλια.. Στα δυο πιστόλια έχω χαράξει το σύμβολο της Αδελφότητας και το σύμβολο των Αγνών... Έχω επίσης χαράξει δυο ονόματα, ένα στο κάθε πιστόλι... " Λύνν..." ,το όνομα της κοπέλας που έσωσα από την σκλαβιά και η οποία μου άνοιξε τα μάτια για να δω αυτόν τον πόλεμο που αρνιόμουν να δω και κανονικά δεν θα έβλεπα ποτέ,στο ένα πιστόλι και στο άλλο έχω χαράξει το όνομα " Άλισταιρ..." Αυτό όμως δεν έχει σημασία... 

Φοράω ένα λευκό πουκάμισο κάτω από την κοντομάνικη ρόμπα, μπότες καφετιές και το κάτω μέρος της ρόμπας, που μοιάζει με φούστα,  είναι μπλε... Στα χέρια μου φοράω περιβραχιόνια στα οποία έχω τοποθετήσει όσο πιο καλλιτεχνικά μπορούσα τα σύμβολα της Αδελφότητας και των Αγνών... "Πώς τα λέω αυτά ;;; Ποιοι είναι οι Αγνοί , ποιος μιλάει αντί για εμένα ;;;" σκέφτομαι και μου απαντάει μια φωνή στο κεφάλι μου " Άιριν, ηρέμησε.. Μην λες τίποτα, μην κάνεις τίποτα.. Εμπιστεύσου με, είναι απλά μια ανάμνηση..." ακούω μια φωνή στο κεφάλι μου και ηρεμώ.. Μάλλον είναι η πρόγονος μου... Βλέπω πως εκτός από αυτά έχω δέσει γύρω από την μέση μου, λίγο πιο πάνω από το σημείο ανάμεσα στα πόδια μου ένα μακρύ κόκκινο ύφασμα.. Αυτό συμβαίνει ώστε σε περίπτωση που κάποιος με χτυπήσει στο πλευρό να μην καταλάβει πως ματώνω... Αυτήν είναι μια τακτική που πάντα ακολουθούσαμε οι Πειρατές και την μάθαμε από τους Σπαρτιάτες.. Κόκκινα ρούχα για να ανεβαίνει η ψυχολογία των ναυτών και συμπολεμιστών μας, μερικοί μάλιστα  φόραγαν και κόκκινα καπέλα ή κόκκινα μαντήλια.. Το κόκκινο επίσης μέσα στον θόρυβο της μάχης, το άγχος και το φόβο των εμπορικών πλοίων μπορούμε να τους κάνουμε να νομίζουν πως είμαστε δαίμονες..  Μια φορά συνάντησα έναν πειρατή που φόραγε καφέ ρούχα αλλά αυτός ήταν ο πιο δειλός πειρατής και στις εφτά θάλασσες..Στην ζώνη μου υπάρχει το σύμβολο της Αδελφότητας.. Είμαι η Μέλανι Κόννορ και για τώρα μιλάω μέσα από την Άιριν Σάρφφ...