The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

19. Ότι δεν θα έχω ποτέ

Με μια κίνηση ελέγχω τα σπαθιά μου και κυρίως την λαβή τους.. Η μονομαχία με τον Βιρίδιο τα έκανε σχεδόν να σπάσουν.. Ευτυχώς οι σιδεράδες του Τάγματος ξέρουν καλά την δουλειά τους και ξέρουν πως να τα φτιάχνουν ακόμα και μετά από τόση ζημιά.. Τώρα στην λίστα μου έχω ένα ακόμη όνομα.. Το όνομα του πειρατή βοηθού του Αλχημιστή, το άτομο που σίγουρα γνωρίζει που μπορώ να βρω την Μάρτυρα.. Τον Κάπταιν Μπαρτόλομιου  Τιτς.. 

Ευτυχώς είμαι τυχερή ενώ προχωράω στην θάλασσα κοντά στο λιμάνι του Λονδίνου.. Ο Μπαρτόλομιου Τιτς είναι ήδη εκεί, τα δυο του χέρια πιασμένα πίσω από την πλάτη του ενώ ο ίδιος κάθεται σε ένα παγκάκι.. Κοιτάζει την θάλασσα και τις βάρκες μπροστά του με ένα βλέμμα αγάπης και νοσταλγίας... Είναι όμορφος και φαίνεται αποφασιστικός τύπος από την στάση του.. Παρά τα χιλιάδες χρόνια ζωής μου και ζωής του εγώ και ο Πειρατής δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ.. Ή μάλλον.. Έχουμε συναντηθεί. Αλλά ποτέ δεν έχουμε αναμετρηθεί.. Ελπίζω αυτό σήμερα να αλλάξει.. Πηγαίνω κοντά του και κάθομαι στο ίδιο παγκάκι αφήνοντας να φανούν τα δυο σπαθιά μου, στα θηκάρια κοντά στο παντελόνι μου.. " Σπαθιά ε ;; Ποτέ δεν με βόλευαν τα δύο.. Πάντα λειτουργούσα καλύτερα με το ένα.." αρχίζει να λέει ο Πειρατής..

" Ξέρεις ποια είμαι ;;" τον ρωτάω ενώ κοιτάζω μπροστά, στην θάλασσα με απορία αλλά ταυτόχρονα και θαυμασμό που αν όντως με γνωρίζει δεν με φοβάται.. " Μια φίλη με προειδοποίησε για εσένα.. Εσύ μάλλον την γνωρίζεις ως Νικήτρια αλλά εγώ πάντοτε την γνώριζα ως Μάριον Φλούντ.. Μου μίλησε για εσένα.. Είπε ότι είσαι μονόφθαλμη αλλά δεν μου μίλησε για τα προσόντα σου.." χαμογελά ο Πειρατής με ένα χαμόγελο Σατύρου.. Νιώθω το χέρι του να χαϊδεύει το μπούτι μου.. " Μάζεψέ το πριν χάσεις το χέρι σου.." τον απειλώ και τραβάω ένα στιλέτο από μια τσέπη της ρόμπας μου.. Το φέρνω επικίνδυνα κοντά στον λαιμό του.. Εκείνος χαμογελά και μαζεύει το χέρι του.. " Ξέρεις λοιπόν γιατί ήρθα.." λέω και τον κοιτάζω.. " Θέλεις να σου πω που μπορείς να βρεις τον Αλχημιστή, τον Ματτ Ντράγκονιντ και την λεγόμενη Μάρτυρα, την κοπελιά του.. Την Άιριν Σάρφφ... Υπάρχει ένα πρόβλημα.." λέει εκείνος και σηκώνεται ενώ προχωράει λίγο μακριά από το παγκάκι.. " Ποιο ;;" τον ρωτάω και εκείνος τραβάει το σπαθί του με γρήγορες κινήσεις.. Το φέρνει επικίνδυνα κοντά στο κεφάλι μου και πάει να με καρφώσει..

Ευτυχώς είμαι γρήγορη και σταματάω το σπαθί του λίγο πριν ακουμπήσει στο κεφάλι μου με το ένα δικό μου σπαθί.. " Δεν προδίδω τους φίλους μου σε κανέναν.." χαμογελάει ο Πειρατής και καταφέρνω να τον σπρώξω μακριά μου με δύναμη.. " Ήταν μεγάλο λάθος να με θυμώσεις Μπαρτόλομιου Τίτς.." τον σπρώχνω και πηδάω κοντά του για να τον καρφώσω στο στήθος.. Εκείνος καταφέρνει να αμυνθεί με το σπαθί του και με χτυπάει στο πρόσωπο με γροθιά πετώντας με πίσω..  " Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω λάθη.." χαμογελά εκείνος.. Με ορμή βγάζω την άλλη λεπίδα μου και κάνω μια στροφή για να τον χτυπήσω στα πλευρά αλλά εκείνος καταφέρνει να τις αποφύγει και να επιτεθεί πάνω μου με την λεπίδα του σπαθιού του.. Αμύνομαι και εκμεταλλεύομαι το πόσο ασταθής φαίνεται για να επιτεθώ στο κεφάλι του.. Εκείνος τραβάει απευθείας το σπαθί του πίσω και παραπατάει αλλά προλαβαίνει να βάλει το σπαθί του πάνω από το κεφάλι του... Αρχίζω να τον σφυροκοπάω ανελέητα με τα σπαθιά μου φωνάζοντας του να μου πει που είναι η Μάρτυρας.. Εκείνος φαίνεται ότι δυσκολεύεται να συγκρατήσει την οργή μου και τα χτυπήματα πάνω από το κεφάλι του αλλά μόλις σταματώ λίγο με οργή πιέζοντας τα σπαθιά μου πάνω στις λεπίδες του βάζει δύναμη και με σπρώχνει πίσω.. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος καταφέρνει να με σπρώξει τόσο καλά...