The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

8. Αλίνα

Η Άιριν κοιτάζει την εικόνα που ζωγράφισε η γιαγιά της και το σκέφτεται κάπως. Δεν είμαι σίγουρος για την απάντησή της, μπορεί να είναι θετική , μπορεί όμως και όχι. Μετά από λίγη ώρα μας κοιτάζει.. " Δέχομαι.. Δεν ξέρω που βάζω τον εαυτό μου τώρα, τι κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσω ή τι μπορεί να δω αλλά.. Είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψω ποια πραγματικά είμαι και τι ρόλο έχω σε αυτόν τον κόσμο.Πότε αρχίζουμε ;;" με κοιτάζει η κοπέλα.. " Σύντομα." απαντώ εγώ και εκείνη χαμογελά.." Ωραία.. Αλλά.." με δυσκολία πέφτει πάνω σε μια καρέκλα. " Μπορώ να πάω κάπου να ξαπλώσω ;;" κοιτάζει την γιαγιά της.

" Ναι.." απαντά η γυναίκα. " Μάθιου, με συγχωρείς για λίγο.." λέει ενώ παίρνει την εγγονή της. Να πάρει, κοιτάζω την Άιριν και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να ανησυχώ για το τι άλλο μπορεί να συμβεί σε εκείνη..Είναι τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά.. Μέσα στο βλέμμα της είναι σαν να βλέπω έναν τόσο δα μικρό ουρανό.. Όμως είναι τόσο όμορφος και απέραντος που κοιτάζω τα μάτια της και νιώθω... Να πετάω.. Να κολυμπάω μέσα σε μια θάλασσα από άστρα .. Τα λυτά μαύρα μαλλιά της είναι σαν χιλιάδες μαύρα κοράκια που μαζεμένα έφτιαξαν μια θάλασσα από μαύρο και περιμένουν να βυθιστεί ο ήλιος μέσα τους. Το πρόσωπό της..Θεέ μου, το πρόσωπό της τόσο φωτεινό !!! Θέλω να προστατεύσω αυτό το φως, να το κρατήσω κοντά μου ,να το κρατήσω δικό μου άπληστα και να μην αφήσω κανέναν να το δει !!! Να την κρατήσω κοντά μου όπως τα νεαρά παιδιά που κρατάνε πυγολαμπίδες θεωρώντας πως είναι νεράιδες !

Παρακολουθώ την Άιριν και την κοιτάζω καθώς κουρασμένη ξαπλώνει στο κρεβάτι που της δείχνει η γιαγιά στο δωμάτιό της.. Ξαπλώνει αφήνοντας τα μαλλιά της να απλωθούν σαν μαύρα ρυάκια στο μαξιλάρι και στο σεντόνι.. Αχ, άμα μπορούσα μόνο να πάω κοντά της και να ξαπλώσω δίπλα της..Θα την έλουζα στα φιλιά μου , θα την αγκάλιαζα τόσο σφιχτά.. Θα χαίδευα αυτό το απαλό πρόσωπό της, θα το φιλούσα , θα το φρόντιζα σαν το πρόσωπο ενός Αγγέλου που κατέβηκε στην γη φτιαγμένος από πορσελάνη .. Η Άιριν είναι δυνατή και τολμηρή, περισσότερο από ότι φαντάζεται.. Μα οι στιγμές που θα απολάμβανα περισσότερο άμα είχα την ευκαιρία θα ήταν οι στιγμές που η Άιριν θα γινόταν το κοριτσάκι μου..

Όταν τα δάκρυα δηλαδή θα κυλούσαν στα μαγουλά της θα ορκιζόμουν αυτό να μην συμβεί ποτέ ξανά. Θα την αγκάλιαζα και θα της σκούπιζα τα δάκρυα, θα την έκανα να αισθανθεί ασφαλής ! Όταν ένιωθε μόνη και θα έμενε μόνη στο σπίτι της θα πήγαινα κοντά της και θα την πρόσεχα, θα με ένοιαζε πάντα άμα έφαγε, άμα ένιωθε καλά ή άμα κρύωνε.. Η Άιριν αυτήν την στιγμή καλύπτεται με την κουβέρτα και πέφτει να κοιμηθεί.. Άμα κρίνω από την Χιονάτη. την Μάριον αλλά και όλες όσες γνώρισα από την οικογένεια της Άιριν τώρα θα έχει εφιάλτες που θα ξεκινήσουν με το που κλείσει τα μάτια της.. Ανάθεμα ! Άμα ήμουν τώρα μαζί της θα την κράταγα κοντά μου , θα την άφηνα να με σφίγγει κοντά της στα όνειρά της και στον ύπνο της, θα έμπαινα στα όνειρά της και θα πάλευα τους εφιάλτες της... Η Άιριν είναι ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Και το λέω εγώ , ένας Αθάνατος. Έχω δει πολλά όμορφα στην ζωή μου αλλά τίποτα τόσο όμορφο όσο εκείνη..