The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

5. Οικογενειακό Παρελθόν

Είμαι στο σπίτι μου εδώ και αρκετή ώρα.. Δεν έχω φάει , ήμουν τόσο κουρασμένη που με το που μπήκα στο σπίτι αποκοιμήθηκα... Στον ύπνο μου είδα περίεργα όνειρα, σαν... Σαν αναμνήσεις.. Είδα δράκους, ιππότες, σταυροφόρους, νεράιδες, μάγισσες, λυκανθρώπους, εκκλησίες, πειρατές, κανόνια και θαλάσσια τέρατα, είδα πυρκαγιές και μπόρεσα να μυρίσω το θειάφι, είδα βρυκόλακες να κυνηγάνε θηράματα και μπόρεσα να γευτώ την πικρή γεύση του αίματος στα χείλη μου, τον πόνο...  Ένιωσα τον θάνατο και τον πόνο της γέννησης, ένιωσα την χαρά της δημιουργίας μιας νέας ζωής αλλά και το κενό που σου αφήνει το να τελειώνεις μια νέα ζωή...

Ανοίγω τα μάτια μου γρήγορα και πνίγω τον εαυτό μου από το να κραυγάσει " Μάττ !!"... Γιατί να θέλω να φωνάξω το όνομά του ;; Ειλικρινά, δεν γνωρίζω.. Γιατί θέλω τόσο πολύ να είναι κοντά μου , γιατί θέλω να τον κρατήσω και να τον φωνάξω εδώ ;; Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι και ευθύς πετάγομαι έντρομη.. " Άιριν ! Τι στο διάολο κάνεις ;; Δεν τον γνωρίζεις καν !!" λέω και κοιτάζω τα ρούχα μου.. Ουάο, απορώ που βρήκα την δύναμη να αλλάξω αλλά όχι να φάω..Φοράω μια λευκή μπλούζα κοντομάνικη και ένα σορτσάκι... Εντάξει, η μπλούζα δεν είναι πολύ κοντή αν και φτάνει λίγο πιο πάνω από το σορτσάκι μου.. Και πάλι όμως , δεν είμαι πολύ της ζέστης.. Είμαι περισσότερο θαυμάστρια του κρύου.. Υπήρχαν εποχές που ο πρώην μου και οι γονείς μου με φώναζαν Έλσα χάρη στο καρτούν της Disney το " Ψυχρά και Ανάποδα " ( " Frozen") αλλά εγώ πάντα ήμουν φαν της Άννας.. Δεν ξέρω,έχουμε αρκετά κοινά στην παιδική αφέλειά μας και στον τρόπο με τον οποίο εμπιστευόμαστε εύκολα άλλα άτομα.. Βέβαια, αυτό μου έχει βγει αρκετές φορές σε κακό. Ο πρώην μου ήταν ο μοναδικός στον οποίο είχα ανοιχτεί τόσο...

Τέλος πάντων.. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω πως το μπουφάν μου είναι ακόμα πάνω σε μια καρέκλα.. Μα και βέβαια έχω αποκοιμηθεί στον καναπέ !! Κοιτάζω το μπουφάν και με μια περιέργεια που μόνο παιδάκια έχω δει να έχουν ψάχνω τις τσέπες , αρχικά τις εξωτερικές και μετά τις εσωτερικές.. Όλα είναι εδώ , λεφτά, κλειδιά, πορτοφόλι, τα πάντα.. Όμως δεν βρίσκω αυτό το ένα πράγμα που με ενδιαφέρει και αρχίζω να ανησυχώ..Ώσπου τελικά το βρίσκω... Το κουτάκι  το οποίο μου έδωσε όταν έφυγα από το ξενοδοχείο του ο Μάττ.  Το κοιτάζω, φαίνεται αρκετά όμορφο και είναι ξύλινο ενώ στο καπάκι έχει ένα σύμβολο σαν σταυρό που πάνω του έχει κουλουριαστεί ένα φίδι ... Με ταχύτητα που ούτε καν ήξερα πως έχω τρέχω προς το δωμάτιό μου και ανοίγω ένα συρτάρι , ένα συρτάρι μέσα στο οποίο κρύβω τετράδια και ζωγραφιές τις οποίες δεν αφήνω κανέναν να δει...Και κάτω από όλα αυτά βρίσκω το χρυσό κλειδί  που μου έδωσε ο Μάττ στην πρώτη μας συνάντηση..Παίρνω το κουτί στα χέρια μου και για λίγο αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί στο τι μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα, τι μπορεί να κρύβεται..