The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

34. Ελπίδες και Όνειρα

Μόλις ακούει την απάντηση μου η Άιριν χαμογελά...Θεέ μου, αυτό το υπέροχο , γλυκό χαμόγελο της και αυτά τα πανέμορφα γαλάζια μάτια της , μακάρι να μπορούσα να την πιάσω στα χέρια μου, να την φιλήσω.... Τα μάτια της λάμπουν τόσο όμορφα, θέλω να σώσω αυτό το φως , θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπώ αλλά το θέμα είναι πως.... Δεν μπορώ, δεν μπορώ να το κάνω...  Ξέρω πως θα ανταποκριθεί άμα της πω την αλήθεια, ξέρω ότι με αγαπά και εκείνη απλά ..... Άμα της πω την αλήθεια, είμαι σίγουρος ότι θα την βάλω σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν στον οποίο βρίσκεται ως Μεσάζοντας...  " Λοιπόν.... Πώς κοιμήθηκες χτες ;;; Εννοώ, τα όνειρα ήταν καλύτερα εφόσον κοιμήθηκες  εδώ ;;;" την ρωτάω και βλέπω πως εκείνη με κοιτάζει ήρεμα και γλυκά...

Όμως στο βλέμμα της αυτό κρύβεται και μια μικρή έκπληξη... Μάλλον είναι έκπληκτη που της έκανα την ερώτηση αυτή.. Μπορεί όμως και όχι... Πού να ήξερε ότι την είδα χτες στον ύπνο μου , να κάνω έρωτα μαζί της... Να την φιλάω, να την αγκαλιάζω, να την κρατάω κοντά μου... Να ακούω την υπέροχη φωνή της, αυτήν την υπέροχη, γλυκιά, όμορφη φωνή να μου ψιθυρίζει , ενώ μου δαγκώνει το αυτί " Σε αγαπώ..." Εκείνη με κοιτάζει και δαγκώνοντας το χείλος της μου απαντά " Ε... Ναι , καλά, καλά κοιμήθηκα... Τα όνειρα μου... Κοίτα, Μάττ... Τα όνειρα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , σχεδόν ποτέ δεν είναι φωτεινά ή όμορφα.. Τις περισσότερες φορές είναι τρομακτικά, ματωμένα, σκοτεινά...  Αλλά , όταν είναι φωτεινά , όμορφα και υπερβολικά καλά, όπως ήταν άλλωστε και χτες το βράδυ, τότε είμαι υπερβολικά ευτυχισμένη !!!!!!  Δεν ξέρω, σαν κάτι εδώ μέσα να με έκανε να δω όμορφα όνειρα ξανά..." χαμογελά και απλώνει τα χέρια της στο τραπέζι... Εγώ με μια αγνή κίνηση, χωρίς να θέλω να την τρομάξω της πιάνω τα χέρια και εκείνη δαγκώνει ξανά το χείλος της μόλις τα χέρια μου ακουμπάνε τα δικά της... " Πάντα θα βλέπεις όμορφα όνειρα από εδώ και πέρα μικρούλα μου... Οι εφιάλτες είναι απλά οι άσχημες αναμνήσεις που δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε ή τα όνειρα που δεν έχουμε πραγματοποιήσει ή εκείνα που δεν έχουμε σκοπό να πραγματοποιήσουμε.... 

Όταν τα όνειρα πεθαίνουν γίνονται εφιάλτες... Πλέον, δεν ξέρω άμα οι αναμνήσεις σου θα είναι όμορφες οι άσχημες, μόνο ο χρόνος μπορεί να το απαντήσει αυτό , αλλά μπορώ να σου υποσχεθώ πως οτιδήποτε θεωρούσες ανόητο, ένα όνειρο , μπορεί πλέον να γίνει και θα γίνει αληθινό !!!!" σχολιάζω χαμογελαστός ...Η Άιριν με κοιτάζει με ένα λαμπρό χαμόγελο σαν να μένει έκπληκτη από όλα όσα λέω ή σαν να χαίρεται από την χαρά μου και με μια κίνηση δαγκώνει μια φορά χαμογελαστά το δάχτυλο της... Μόλις το καταλαβαίνω και πάω να την σταματήσω από φόβο μην δαγκώσει πολύ δυνατά το δάχτυλο της και το ματώσει η Άιριν με κοιτάζει... Παίρνει το δάχτυλο της και με κοιτάζει αθώα παίζοντας με το μαλλί της, όπως συνήθως κάνουν τα κορίτσια όταν τους αρέσει κάποιος... Όμως ξέρω την Άιριν καλύτερα... Παίζει έτσι με το μαλλί της όταν διαβάζει και την έχει συνεπάρει η ιστορία ή όταν  σκέφτεται.... Το βλέμμα μου πέφτει στον λαιμό της, στον οποίο η Άιριν έχει περασμένο το μενταγιόν με το στιλέτο και το φίδι...  Είναι ένας υπέροχος λαιμός, όμορφος και λευκός  και η Άιριν φαίνεται τόσο όμορφη, αιθέρια και γλυκιά ενώ μαζεύει τα μαλλιά της σε έναν κότσο... Μπορώ σχεδόν να μυρίσω το δέρμα της, την γυμνή της σάρκα....