The Alchemist's Apprentice by Matt Dragoneed

9. Το Σημείο Χωρίς Επιστροφή

Σηκώνω το γαντοφορεμένο χέρι μου και χαιδεύω μόνο για λίγο το πρόσωπό μου..Μπροστά μου βλέπω φλόγες, αναμνήσεις, ξίφη και συγκρούσεις.. Ακούω μια φωνή να με φωνάζει σε ένα όνομα που εδώ και καιρό έχω αφήσει πίσω... Αγγίζω την καλύπτρα στο μάτι μου και την αφαιρώ από εκεί μόνο για λίγο.. Χαιδεύω το περίγραμμα του ματιού μου και λυπάμαι που η περηφάνια μου και οι ιδέες μου έγιναν η αφορμή να χάσω τελικά το μάτι μου..Σκότωσα πριν καιρό κάποια που ήταν πολύ αφιερωμένη σε εμένα και σαν εκδίκηση μια τρίτη κοπέλα μου έβγαλε σε μια μονομαχία μας το μάτι...Από τότε έγινα η καλύτερη κυνηγός του Τάγματος, αυτήν που αποκαλούν " Το Φίδι" ή η " Κυνηγός " ή " Η Κυρά του Θανάτου".. 

Κάθομαι στην αγαπημένη μου καρέκλα ώσπου το νιώθω.. Την έλξη, το κάλεσμα..Το κάλεσμα προς το Φως, την φωνή που με καλεί προς τον ουρανό, προς το καλό .. Θυμωμένη κουνάω το κεφάλι μου και προσπαθώ να μην το ακούσω.. Όμως το νιώθω.Νιώθω τις φλόγες να με αγγίζουν, να με καίνε.. Νιώθω μικρές φωνές να με φωνάζουν προς το Φως,να μου λένε να θυμηθώ την εποχή που ήμουν γνωστή ως Περσεφόνη Λα Σαβιόρ, όχι Περσεφόνη Λα Σνέηκ.. Όμως κάνουν λάθος. Η Περσεφόνη Λα Σαβιόρ πέθανε. Νιώθω τις φλόγες να φτάνουν στο πρόσωπό μου..Τις αγγίζω και νιώθω να καίγομαι περισσότερο... Προσπαθώ να τις πετάξω μακριά όμως είμαι ανίκανη μπροστά τους..Νιώθω τότε κάτι να συμβαίνει μέσα μου... Σαν όλο το σκοτάδι που έχω μέσα μου να αναδύεται και να ορμάει εναντίον αυτών των αχτίδων φωτός... Χαίρομαι για αυτό και παρατηρώ γελώντας καθώς το σκοτάδι κατατροπώνει το φως..  

Όμως ξαφνικά νιώθω κάτι ακόμα..Την φωνή της... Την φωνή της κοπέλας που κάποτε αποκαλούσα αδελφή μου " Περσεφόνη !!! Γιατί ;;" με ρωτάει και προσπαθώ να μην την ακούω, να την κάνω να σκάσει. " Γιατί το έκανες ;; Σκότωσες τις αδελφές μας, την αρχηγό , έκλεψες από την Αδελφότητα και μας κυνήγησες.. Και τώρα θέλεις να σκοτώσεις εμένα.. Γιατί ;; " ακούω την φωνή και θυμάμαι... Φλόγες και δυο κοπέλες.. Η μια με μια λεπίδα, ένα μεγάλο σπαθί και η άλλη με δυο μακριές λεπίδες , κοφτερές και εύκολες στην χρήση ..Η κοπέλα με τις δυο λεπίδες επιτίθεται στην άλλη γρήγορα και προσπαθεί να την κάψει στις φλόγες.. Και τότε ακούω την άλλη φωνή να λέει " Για να σώσω τον κόσμο.."  Και τότε η άλλη φωνή σαν να καταλαβαίνει λέει " Ελπίζω ο κόσμος μας να είναι τόσο όμορφος που να αξίζει να σωθεί.." Η μάχη συνεχίζεται και τελικά χάνω με κάποιον τρόπο το μάτι μου.

Χαμογελώ ενώ κλείνω το μάτι μου και κάθομαι στην καρέκλα.. Αφήνω το σώμα μου ακίνητο στην καρέκλα σαν νεκρό με τα πόδια μου να ακουμπά το ένα πάνω το άλλο..Ξάφνου ακούω βήματα και καταλαβαίνω.. Ήρθαν για να με σκοτώσουν , ένας εκτελεστής της Αδελφότητας σίγουρα.. Κάθομαι πάνω στην καρέκλα και προσπαθώ να φαίνομαι νεκρή, σαν να μην αναπνέω. Ακίνητη ... Σύντομα εμφανίζεται ο εκτελεστής.. Έχει καφέ μάτια, φοράει καπέλο και το πρόσωπό του είναι νεαρό.. Κρατάει ένα δρεπάνι και στο μάγουλό του βλέπω το σύμβολο της Αδελφότητας.Με βλέπει σαν νεκρή και νιώθω τον φόβο του καθώς απλώνει το χέρι του για να με αγγίξει..Την στιγμή που πάει να με αγγίξει τον πιάνω και του σταματάω το χέρι στον αέρα..Έρχομαι τόσο κοντά του σαν να θέλω να του ψιθυρίσω κάτι στο αυτί και όντως το κάνω.. " Ένα πτώμα.. Καλό θα ήταν να μένει μόνο του.. " Μέσα μου έχω πεθάνει , νιώθω νεκρή.. Δεν έχω τίποτα να με κάνει να νιώσω ζωντανή, το έχασα πολύ καιρό πριν..Τον αφήνω να περπατήσει λίγο πίσω και καταλαβαίνω τα αισθήματά του..Τα αισθάνομαι..