when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 1

POV: Fay haar standpunt

Ik hoor mijn wekker in de verte afgaan. Fucking serieus?! Ik slaap nog maar vijf minuten. Ik draai me om en slaag op mijn wekker om hem te snoozen. Ik ben hier echt niet klaar voor. Vandaag is het weer de gelukkigste dag van het jaar, 1 september. Ik weet maar al te goed hoe deze schooldag gaat verlopen en I hate it already. Ik heb de hele nacht liggen piekeren over deze schooldag. Ik kan het gewoon niet alweer opfucken. Wat ga ik aandoen? Geen idee. In welke klas zit ik? Geen idee. Duidelijk ben ik niet voorbereid. Ik staar mijn witte lege muur. Deze muur zou echt wel eens wat opfleuring kunnen gebruiken. Nog voor ik er verder over kan nadenken gaat mijn wekker alweer af. "Jajaja, het is al goed ik ben wakker. Kut wekker.", mompel ik kwaad tegen mezelf. Ik zet mijn wekker af en sta op. "Fay! Komaan opstaan meid", schreeuwt mijn moeder terwijl ze mijn deur openzwaait. "Ah, je bent wakker.". Ze plaatst een wasmand met vers gewassen kleren op mijn kast en geeft me een glimlach. Altijd vrolijk die vrouw, altijd vrolijk. "Alles goed meid?", vraagt ze en geeft me een goeiemorgenknuffel. "Ach, het is 1 september, dat beantwoord de vraag wel zeker?". Ze grinnikt en loopt weg. "Waarschijnlijk zijn ze vast wel vergeten wat er allemaal gebeurt is en pesten ze je niet meer.", zegt ze vanuit de gang. Ik negeer het maar omdat ik weet dat het niet zo is. Ik heb een geweldig lieve moeder, maar iets snappen? Dat doet ze niet. 

Het pesten op school is een paar jaar geleden begonnen. Ik ben het dus al semi-gewoon. Al zeventien jaar sta ik op deze wereld, en al vier jaar maken ze men leven zuur. Ik zucht en neem een jeans en een shirt uit de wasmand die mijn moeder daarnet gebracht heeft. Ik trek het aan en wandel de trap af naar de keuken. 

"Mam? Wat doe je?" Ze glimlacht even en kijkt dan weer naar de pan. "Ik maak een eitje voor mijn dochter en haar grote broer." Ondanks dat ze niet alles begrijpt is ze toch wel een van de beste moeders die ik me kan voorstellen, ze doet haar best.  "Hey dikke.", mijn broer, die twee jaar ouder is, komt binnen gewandeld en geeft me ene klop tegen mijn hoofd. "Hey kleine", antwoord hij. "Zin in school?", vraagt hij en gaat aan de tafel zitten. Ik schud met mijn hoofd en neem ook plaats. "Komt wel goed jo, sowieso ben je het weer gewoon aan het overdenken.", lacht hij. Ik knik en begin aan mijn ontbijt. 

"Om hoe laat moeten we vertrekken?", vraag ik terwijl ik del laatste hapjes van mij eitje opeet. "Binnen vijf minuten dus maak u klaar.", beveelt mijn broer. Ik sta op en ren naar boven om mijn spullen te nemen. Ik begin nu toch wel de stress te voelen om weer naar school te gaan. Ik kijk naar buiten. Deze zomer is echt veel te snel gegaan. Gisteren leek het nog dat ik in Spanje zat met 30° en nu zijn we alweer de eerste schooldag. "Fay, ik vertrek!", wordt er geschreeuwd. School is niet zo ver van hier, maar twee minuutjes wandelen. We zijn er eigenlijk dus gewoon praktisch. "Zo, vanaf hier kan je school wel weer alleen aan?", zegt Jens. Ik knik als teken dat hij naar zijn vrienden mag gaan. Ik zie hem vertrekken naar een grote groep jongens. Ik wandel de school binnen, meteen naar het secretariaat. Ik wil zo weinig mogelijk mensen zien dus mijn oplossing is gewoon meteen naar de sleutel van mijn locker vragen. Ik klop rustig op de deur. Na een een minuutje of twee wordt er open gedaan. "Goeiemorgen Fay, kom je voor je sleuteltje?", mevrouw Goessens staat voor me. De liefste leerkracht hier op school. Ik lach en wandel naar binnen. "Ja, zoals elk jaar.". We maken een klein praatje en uiteindelijk geeft ze me het sleuteltje van de locker. Ik bedank haar en loop weer weg. Kastje 649. Dat is het kastje helemaal achter aan de grote gang. Konden ze niet gewoon een kastje hier beneden geven? Zo veel moeite. Ik strompel de trap op, naar het eerste verdiep. Stomme trappen. Veel te actief. Ik loop de gang door. Als ik er bijna ben zie ik hét groepje staan. DE vijf bitches, ofja beter gezegd vijf zussen van Barbie. Altijd even veel make up aan en even fake. Ik besluit toch maar er naar toe te lopen omdat ik deze boeken niet heel de dag ga mee dragen.

"Verf jij je haar?" Ik kijk om. "Wat?" Het rood-harig meisje, die ik gewoon Karen van K3 noem grinnikt. "Verf. Jij. Je. Haar." Herhaalt ze met pauzes tussen haar woorden. Ik schud men hoofd. "Waarom?" Ze keert zich naar het groepje meisjes achter haar. "Ik dacht nochtans dat alleen blonde mensen dom waren, blijkbaar niet." Het groepje achter haar begint te lachen. Hier gaan we weer. Ik zucht en richt me gewoon weer op mijn boeken. Als ik klaar ben sluit ik mijn locker en zonder het groepje aan te kijken loop ik weer richting de trap. Zo kan ik gaan kijken waar ik naar toe moet voor het eerste les uur. De vijf meisjes van daarnet volgen me mee naar de trap waardoor ik iets sneller begin te wandelen. Door sneller te lopen en achter me te kijken knal ik recht tegen iemand op de trap en verlies mijn evenwicht. Meteen daarna val ik van de trap en hoor ik iedereen lachen. Dag 1 en ik donder al van de trap. Vol schaamte kijk ik naar de grond en blijf daar zitten. Iedereen rond mij blijft lachen. "Is het grappig?". 

Opeens stopt iedereen met lachen. "Dat dacht ik al, nu door wandelen.". Ik kijk op en zie hem staan. "Alles oké?", vraagt hij en knielt voor mij neer om mijn rugzak op te rapen. Ik knik en kijk hem verbaasd aan. Waarom praat hij tegen mij? "Dit is wel niet het meest positieve begin van het jaar hé Fay.", lacht hij. Ik glimlach klein terug en kruip recht. "Dankje om me te redden. Soort van.", bedank ik hem. Hij kent mijn naam, hij kent mijn naam, hij kent mijn naam. Ik probeer rustig te blijven maar ik denk dat het heel duidelijk is hoe hard ik stress. "Graag gedaan, maar laat het niet te vaak gebeuren. Kom jongens.", knipoogt hij en loopt daarna weg met zijn vijf vrienden. 

Dit is echt de slechtste start van het jaar. 

De Bradley heeft me moeten redden. De slechtste, meest populaire bad boy die er is. 

Fuck. My. Life.