when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 5

Pov Fay

Ik zucht. Vandaag moet ik Bradley negeren. Als ik het hem wil duidelijk maken, dan moet het. Ik ben normaal niet de meid die zo snel kwaad word of iemand gaat negeren voor aandacht, maar Bradley verdiend het wel. Ik staar naar mijn ingebouwde kleerkast. Ik heb het altijd moeilijik met een outfit te kiezen. Ik heb zo veel kleren, maar nooit iets om aan te doen. Ik pak mijn gsm en kijk naar het weer. Zonnig weer met een maximum temperatuur van 21 graden. Nauw, dan kan een kleedje wel. Ik neem een pastelroos kleedje en kleed me om. Ik kijk nog even naar mezelf in de spiegel en zucht. Ik moet vertrekken anders ben ik weer te laat. Ik ren de trap af en wandel meteen naar school. Als ik op school aankom, zie ik op de parking de blauwe Ford Fiesta van Bradley staan. Ik raap mijn moed bij elkaar en ik wandel de school binnen. Voor zover heb ik Bradley nog niet gezien. Als het zo blijft gaat deze negeer-dag nog makkelijk worden. Ik loop rustig door de gangen naar men kluisje. Nog steeds geen Bradley. Als ik bij men kluisje aankom zie ik de bitches staan. Kendall kijkt me met een vuile blik aan. Ik rol met mijn ogen en focus me op welke boeken ik moet nemen voor de eerste drie lesuren. Terwijl ik mijn boeken uit en in mijn kluisje prop hoor ik Bradley zijn stem. Zijn warme stem. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht gewoon door het horen van zijn stem. Het voelt een beetje als, thuis. Ik doe men kluisje op slot en draai me om. De rest van hun groep is er ook, maar die maken me minder uit. Ik weet perfect hoe ik Bradley ga jaloers maken.

"Daan!" Ik huppel naar Daan en geef hem een knuffel. De rest van de groep begroet ik ook. Behalve 1 speciaal iemand. Ik gun hem zelf geen blik. Ergens voelt het fout, maar stiekem heb ik er ook een beetje plezier in. Ik kijk Daan aan die mij een toestemmende knik geeft. De bel gaat, dus ik glimlach en loop verder.  Terwijl ik weg wandel voel ik mijn gsm trillen. 

Daan: Je doet het goed, hij vraagt zich af waarom je hem geen hallo zegt ;)

Ik: 2 vragen, wat heb je gezegd en hoezo kom je aan mijn nummer flodder?

Daan: Dat ik van niks weet en uit Brad's gsm gepikt flodderin

Ik grinnik, flodderin. Ik sta nu in de andere gang, maar ik zie Bradley en Daan nog staan. De groep word mee genomen met de directeur. Wat hebben ze nu weer uitgestoken? Ik zal het wel horen van Daan. "Flodderin, wij hebben blijkbaar samen les vanaf nu.". Daan staat opeens achter me en ik schrik me rot. Ik kijk Brad deze keer wel aan, maar hij kijkt op zijn telefoon. "Hoezo?", vraag ik. "De directeur heeft onze klassen samen gevoegd, aangezien we dezelfde richting doen.", legt Daan uit. "Eik, nu zit ik dus heel de dag op uw hoofd te zien.", grap ik. Ik kijk no eens naar Brad die nu wel kijkt. Hij lacht naar me. Ik kijk gewoon weg, onthoudend wat ik moet doen. Liefst van al zou ik nu gewoon tegen hem zeggen dat ik hem negeer omdat hij een dikke klootzak is die ik leuk vind maar ook haat. Ik hou me toch vast aan het gevoel van haat en blijf hem negeren. Ik kijk naar Daan. Bedenkelijk schud hij zijn hoofd. Ik haal mijn schouders op als teken dat ik het moeilijk vind. We wandelen allemaal het klaslokaal in. 

Tijdens de les is er niet super veel gebeurt, een paar blikken uitgewisseld met Daan. Ik als laatste het lokaal uit gegaan. Ik weet dat de groep altijd de lift neemt, en dus waarschijnlijk al beneden staan. Ik haat liften. Alle eerlijk, hoe raar is dat om in een ijzere bak te staan die door een gebouw op en neer beweegt. Geef mij maar de trap. Ik loop de trappen af tot ik opeens een duw langs achter krijg. Alles beweegt even in slowmotion. Weeral vallen. Dat is gelijk de derde keer op twee dagen tijd. "Fay!", word er geschreeuwd. 

bonk

Daar is de grond. Vertrouwde grond. Ik sta op en spurt meteen naar buiten. Ik voel mijn knie lichtjes bloeden maar geef het geen aandacht. Ik ga tegen een boom zitten in het achtertuintje van school. Ze noemen dit 'De Zonnentuin'. Het is hier meestal wel rustig, dus ik zit hier redelijk vaak. Eenmaal ik zit kan ik mezelf niet tegen houden van te huilen. Het is allemaal zo veel opeens. Iedereen haat mij precies. Kendall, Bradley, die meiden van gisteren? Hoe hou ik het hier uit. 

"Fay?". Ik hoor Daan om de hoek komen en steek mijn hand op. "Fay? Gaat het?". Hij komt naast me zitten tegen de boom. Het verdriet dat ik nu heb, is niet te beschrijven. Elke dag word ik gepest. "Daan., ik hou dit niet vol.", snik ik. Elke dag opnieuw. Elke dag ben ik de slet, de nerd of iets anders. "Sssht. Het is ok.", sust hij me en pakt mij vast. Ik schud men hoofd. "Waarom moeten ze mij hebben?". Ik kijk hem aan en ik zie hem denken. "Het ligt niet aan jou, maar aan hun. Er is niks mis met jou.". Ik haal men schouders op. Zo lijkt het allemaal niet meer. "Wil je iets weten?", vraagt hij met een lachje. Ik knik en veeg mijn tranen weg. "Bradley was net te laat. Hij zei dat hij jouw altijd wilt opvangen.", glimlacht hij. Ik snik, maar toch kan ik een glimlach niet verbergen. "Echt?" Ik kijk Daan aan, hij knikt. Ik moet lachen. "Het werkt dus wel.", grap ik. "Brad geeft wel om je, hij is gewoon Bradley?".  Daan staat recht. "Kom." Ik sta op, en samen met Daan wandel ik naar binnen. "Mijn mascara is verpest, is het niet?" Hij kijkt me aan, hij haalt zijn schouders op. "Het zit alleen maar op je wangen. Kom." Hij gaat met zijn duimen over mijn wangen, om de mascara er af te halen. "Je vingers." Ik lach. Ze zien helemaal zwart. "Maakt niet uit." Lacht hij.

Samen wandelen we naar de juiste gang. De les is al bezig en de gangen zijn leeg. Daan stopt met een snok met wandelen en komt voor me staan. "Fay, kunnen we niet een andere keer terug komen?" Ik schud men hoofd. "Waarom zouden we?" Hij kijkt me geschrokken aan. "Laten we straks gewoon-"

"Neen, nu." Onderbreek ik hem. Waarom moeten jongens altijd moeilijk doen? We hebben les, laat ons gewoon gaan. "Maar het is echt niet het goede moment.", probeert hij verder. Ik kijk hem verveeld aan. "We hebben les, wil je nog harder te laat komen?", zeg ik.  Ik duw Daan uit de weg. Hij kijkt teleurgesteld naar ons lokaal. Als ik zijn blik volg kan ik het even niet geloven. Bradley, mijn Bradley, staat te lebberen met diegene die mijn leven het meest kapot wil maken. Kendall.