when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 18

Pov Fay

"Wat wil je dat ik doe?" Ik haal men schouders op. "Is hij tot veel instaat?" Daan knikt zacht. Ik heb daarnet alles verteld over Bradley die opeens voor de deur stond. Hij is meteen gekomen. "Hij zal jou niks doen." Ik kijk bang in Daan's ogen. "Hij zei dat hij me niet ging laten gaan." Ik hoor het hem nog zo zeggen.

Fay, ik laat jou niet gaan.

"Wat doe je?" Daan staat recht en pakt mijn jas. "Wij gaan nu naar Bradley." Ik schud mijn hoofd. "Nu?" Daan klinkt. "Nu meteen." Zegt hij serieus.

Samen zitten we ik de auto. Ik pruts wat aan mijn gelakte nagels. "Scheelt er wat?" Ik haal men schouders op. "Ik ben bang." Daan lacht zachtjes. "Niet bang zijn, prinses. Ik ben bij je." Hij stopt de auto net voor de deur van Bradley's huis. "Ik hou van je." Ik druk een kus op zijn lippen. Samen stappen we uit de auto.

"Wat doe jij- Fay. Hey! Babe." Ik rol met men ogen en ga dichter tegen Daan aan staan. Beschermend slaat Daan een arm om mij heen. "Bradley we moeten praten." Daan zijn stem klinkt zelfzeker. Maar toch heb ik het gevoel dat hij zenuwachtig is. Ik ben zenuwachtig, ik ben bang. Na die woorden. Ik ben bang dat hij me echt niet gerust gaat laten.

"Nu?" Daan knikt. Even later zitten we op de bank. Ik zit naast Daan en aan de andere kant van de tafel, die in het midden staat, zit Bradley.

"Over wat willen jullie praten?" Ik kijk naar Daan, ik durf niks te antwoorden. "Waarom was je bij mijn prinses?" Mijn prinses. Hij is zo lief. "Ik wou met haar praten." Zegt hij en kijkt ongeïnteresseerd naar zijn nagels. "Je hebt haar bang gemaakt!" Ik neem Daan's hand aangezien ik merk dat hij kwaad word.

Bradley staat op. Hij wandelt heen en weer. "Ik deed toch niks? Ik zei gewoon sorry." Ik kijk Bradley ongelovig aan. "Je zei sorry, maar je zei ook meer dan dat." Bradley geeft me een moordende blik. Ik schrik en kruip tegen Daan aan.

Zijn blik blijft door mijn hoofd razen. Elke keer als ik knipper. Het is angstaanjagend. "Ja, ok. Ik zei meer dan dat." Bradley knielt voor me neer. "Maar ik meen wat ik zei. Je komt niet zo maar van me af." Ik klap in Daan's gezicht. Wat ik beter niet had kunnen doen. Zijn ogen worden donkerder. Veel donkerder. "Fay." Daan neemt me bij men arm. "We gaan naar huis."

Ik sta op. "Je komt niet van me af." Bang kijk ik Bradley aan. "Ik weet je wonen." Ik slik een brok in mijn keel weg. "Dag, babe." Tranen staan in mijn ogen. Ik wil niet huilen, maar hij maakt me bang. "Kom Fay." Daan trekt me mee naar buiten.

"Ik blijf bij jou slapen, ik laat je niet alleen. Zeker niet nu." Ik knik en knuffel hem als we buiten op de stoep staan. "Ik hou van je." Mompel ik in zijn shirt. "Ik ook van jou, en ik zal je beschermen." Ik druk een kus op zijn mond. Ik ben blij dat ik voor hem had gekozen, en niet voor Bradley. Ik kijk naar het huis. "Ik wil hier weg." Daan knikt. "Ik bescherm je." Na die woorden, stappen we in de auto. Op naar huis.

"Ik hou van je." Zeg ik als we thuis aan komen. "Pap, mam. Daan blijft slapen." Pap schrikt meteen. "Waarom?" We zuchten allebei. Ik leg alles uit aan men ouders. Soms knikken ze, of laten ze een bezorgd kreetje horen.

"Meneer, zoals ik heb beloofd. Ik ga haar beschermen. Zelf tegen mijn beste vriend."

❤️❤️❤️

Zo schattig van Daan. :) En zo gemeen van Bradley. Het is een badboy.

Xx
Amber