when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 21

Pov Fay

Een piepend geluid vult de lege kamer. Zou er iemand komen? En waarom word ik niet gewoon wakker? "Meneer er mag niemand binnen." De gedempte stem van de dokter kan ik door de deur horen. "Maar ik wil haar zien?!" Bradley. Alweer.

Niet dat ik het erg vind, maar ergens is het zijn fout dat ik hier ben. Of niet ben. Ik weer het niet meer. "Meneer, ik zou u verzoeken om weg te gaan." Laat die sukkel nu toch gewoon binnen. Dan ben je er vanaf. Idioten.

Een hels lawaai zoeft door de kamer. Een luid gepiep. Het komt van naast me. Ben ik dan niet alleen ik de kamer? "Hij is wakker!" Wie is wakker? Ik snap er niks van?

"Verwittig zijn ouders! Hij is wakker!" Wie de hell is er wakker? Ik snap het niet! Hallo? Ik, laat maar. "Mam?" Een schor geluid, komt van naast me. "Waar ben ik?" Ik hoor de deur toeslaan. "In het ziekenhuis jongeman. Ik ben dokter Snor, u bent samen met u vriendin aan gereden door een vrouw."

Dokter Snor. Dit kan je niet menen. Dat is een grap toch. Maar wacht even. Aangereden? Met zijn vriendin? Daan?! Daan. Ik wil men ogen openen maar het gaat niet. Kom op, kom op! "Vriendin?" Als ik kon, zou ik nu mezelf voor de kop slaan. Ik lig naast je!

"Fay. Fay? Fay?! Leeft ze nog? Ze is toch niet? Nee, nee. Dat kan niet. Gaat ze wakker worden. Fay. Ik smeek je." Ik voel dat men hand ruw word vast gepakt. "Daan, rustig. Ze ligt in coma." Ik hoor Daan vloeken. "Word ze nog wakker?" Dokter Snor mompelt wat. "Ja, de kans is groot."

"Fay, je kan het. Je komt hier door." Ik hoor Daan ademen. Hij klinkt ongerust. "Ik hou van je." Fluistert hij schor. Ik wil antwoorden, maar het kan niet. "Ik weet dat je alles kan horen, dat deed ik ook." Zachte lippen drukken op mijn lippen.

"Bezoek voor Fay, Daan terug in dat bed jochie." Jochie. Jochie. Dat klinkt zo fout. Hoe oud is die man? Een halve eeuw? "Fay, mijn kleine Fay." Tikkende hakken komen snel mijn kant op. "Daan." Papa? Papa! "Heb jij hier iets mee te maken?"

"Neen meneer, een vrouw kwam op ons afgereden. U kan het na vragen aan de dokter, hij is het aan me komen melden." Ik voel mijn moeders hand door mijn haren gaan.

"Mevrouw, meneer, jongeman." Jongeman? "Het is Harry. Ik ben de broer." Nu draai ik compleet door. Her kan niet dat mijn broer hier is. Hij haat ziekenhuizen, en mij. "We hebben spijtig nieuws te melden."

Nieuws? Oeh. Interessant. "Vertel?" Men moeders handen verdwijnen uit mijn haar. Het voelt best koud aan. "Als u dochter tegen morgen niet wakker is, zal de kans klein zijn dat ze nog wakker word. We zullen de stekkers dan uit trekken. Wat maakt dat ze zal sterven." Ik hoor veel geschrokken geluiden.

"Dat kan niet! Dat mag niet!" Mijn vader klinkt gefrustreerd. "Rustig meneer." Ik hoor veel gestommel, daarna mijn moederen die begint te schreeuwen tegen mijn vader. Een stoel die valt. "Rustig maar." Fluistert iemand. Ik voel dat er iemand naast me komt liggen. "Ik ben bij je, prinses." Er word een kus op mijn hoofd gedrukt. Daan.

Opeens word alles stil. Alsof iedereen opeens weg is. Ik voel Daan's lichaam tegen dat van mij aanliggen. Alles is stil, doodstil.

Een lichte kus word op mijn lippen gedrukt. Opeens voel ik een klap. Alles word weer levendig. Het lawaai begint weer.

"Wat die je nou?! Ben je totaal gek?! Je sloeg zo net je eigen dochter?!" Daan's lichaam verdwijnt opeens. Hij is waarschijnlijk naar men vader toe gestapt. Zacht hoor ik men moeder snikken. "Ze moet wakker worden!" Ik voel nog een klap. Hij kwal hard aan, maar ik voel geen pijn.

"Meneer, mevrouw en Harry. Ik verzoek jullie weg te gaan." Ik hoor mensen weg stappen. "Hey, het is allemaal oké. Ik zei dat ik je ging beschermen. Zelf tegen je eigen vader."

Hij neemt zacht en voorzichtig mijn hand vast. "Het is oké." Zonder dat ik het merk, knijp ik in zijn hand. Maar heel even, maar dat was genoeg. "Fay?"

"Fay, knijp in mijn hand als je me hoort." Zacht en voorzichtig knijp ik weer. Het gaat me lukken. "Kan je je ogen openen?" Ik probeer. Een steek van pijn gaat door men hoofd. Van de pijn knijp ik in Daan's hand. "Sshht. Het is oké. Doe maar rustig." Sust hij.

"Je kan het best." Langzaam probeer ik ze nog eens te openen. Dit keer met succes. "Kom op prinses, je kan het." Mijn ogen gaan open, maar meteen weer dicht. "Wacht." Daan zijn hand gaat weg, ik hoor hem weg stappen.

"Zi, nu is het licht uit." Opnieuw open ik mijn ogen. "Dn." Klinkt er uit mijn mond. Het moest Daan voor stellen. "Ik ben hier." Langzaam word ik recht op gezet. "Alles goed?" Ik knik. Ik voel opeens mijn wang gloeien. Ik ga met mijn hand naar men wang. "Papa, heeft hij le echt geslagen?" Ik klink stil, zeer stil. Maar hij verstaat het toch, want hij knikt.

"Ik wil niet meer naar huis." Daan zijn ogen kijken me niet begrijpend aan. "Kunnen we mijn spullen halen en bij jou blijven?" Ik kan niet geloven dat ik dit vraag. Maar ik ga echt niet terug naar huis. Wie weet wat er dan gebeurt?

"Als jij dat wilt." Ik knik zachtjes. "Ik durf niet meer naar huis." Daan speelt met mijn handen. "Het blijft wel je thuis." Ik haal men schouders op. "Zou je toch niet beter gewoon thuis blijven?" Ik schud hevig met men hoofd. Meteen grijp ik naar mijn hoofd. Zo veel pijn.

"Ik kan niet terug naar huis." Daan kijkt me raar aan. "Ik wil niet." Zeg ik schouder op halend. "Als jij het niet wilt is het oké." Ik knik. "Hoe zit met de rest van die vrienden van je?" Daan opent zijn mond maar ik keg mijn hand op zijn mond. "Wacht. Ik weet hun namen. Mitch? Euh. Ik weet het. Sssht. Niks zeggen. Conner, nee. Connor dat was het! En, euh. Euh? Tristan! Ja!"

Samen hebben we nog een beetje gepraat. Een geeuw verlaat mijn mond. "Moe?" Ik knik. "Ga maar slapen." Ik druk een kus op Daan's lippen. "Slaapwel." Ik sluit mijn ogen en kruip tegen Daan's borstkas. "Slaapwel prinses."

👑👑👑

Heyy!

Lang stuk.. 1072 woorden. Dat is mijn langste, ooit :)

Ik ben al aan de duizend oogjes, zoals ik het noem ;), bedankt!!

Ik had nooit verwacht dat het zo snel ging gaan.... Ik hou van jullie!!!

Bedankt aan iedereen die mijn boek leest!

Xx
~Amber