when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 2

Pov Fay

De laatste bel van de dag, eindelijk. Ze hebben alleen nog wat vervelende opmerkingen gemaakt, wat ik wel verwacht had na de genante scéne van deze ochtend. Gelukkig ben ik Bradley niet meer tegen gekomen vandaag. Het blijft wel maar door men hoofd spoken, waarom wist hij mijn naam? In elke gang wordt er geroddeld. Maar ja, wat wil je ook, Bradley heeft mij moeten redden. Dat gaat als een lopend vuurtje. Iedereen wist het al tijdens de eerste les, wat vijf minuten na het voorval begon. 

"Is dat niet die Fay?" Ik draai me om en kijk naar een bekend gezicht. De bitch. "Ja dat is ze, het meisje dat niet blond is maar wel dom." Het hele groepje begint weer te lachen. Ik zucht even maar loop wel weer verder. Ik haal al mijn boeken uit mijn locker en steek ze in mijn rugzak. Tijd om naar huis te gaan. Ik hoop dat niemand thuis is want ik wil echt niet over vandaag praten. Normaal gezien zijn mijn ouders nooit thuis. Altijd werken. Ik mis het wel niet echt, zo kan ik af en toe eens rustig alleen zijn. 

Terwijl ik de schoolpoort uitwandel trilt mijn gsm. Ik haal mijn gsm uit mijn jaszak en kijk. 

                                                                    Anoniem: Hey vallende ster. 

Onbekend nummer. Ok, wie zou het kunnen zijn. Ondertussen kom ik thuis aan. "Jens, zijt gij mij aan het kloten?", roep ik doorheen het huis. "Neen, waarom?", roept hij terug vanuit zijn kamer. Ik negeer het gewoon omdat ik nu weet dat het niet Jens is. 

                                                                    Fay: Wie ben je?

Ik kijk de keuken langzaam rond. "Gadverdamme." Mijn blik valt op een beschimmelde appel in de fruitmand, waardoor de appel die ernaasr ligt, ook beschimmeld is. Lekker. Ik ben te lui op het weg te nemen, iemand anders doet dat wel. Ik kijk ongeduldig op mijn gsm maar nog geen antwoord. Ik heb er geen goed gevoel bij, want wie heeft er nu mijn nummer.

                                                                    Anoniem: Wie denk je?

Meen je dit? Als ik zou weten wie je bent zou ik niet vragen wie je bent. Fucking loser.

                                                                    Fay: Ik weet het niet. Anders zou ik het niet vragen. Lul.

Ik zucht en verstuur het bericht. Het is zo irritant dat mensen zo een domme vragen stellen. Hoe kan dat? Zo wel meteen krijg ik antwoord. Wil ik het volgend bericht wel lezen? Wie weet is het een of andere enge stalker die me in de bosjes gaat verkrachten en daarna gaat dumpen in de gracht? Oke nee laten we niet overdrijven. Kom op, het kan wel maar het gaat niet gebeuren. Toch? Ik ga gewoon kijken.

                                                                   Onbekend: Niet zo gemeen. Je weet vast wie ik ben, ik heb                                                                        u deze ochtend nog van de trap geraapt. 

Shit. Shit. Shit shit shit! Bradley. Hoe komt hij aan men nummer? Ik loop naar de koelkast en neem er de limonade uit. Dit kan niet. Wie heeft hem dit gegeven? En waarom wilt hij mijn nummer. Van de stress laat ik een glas vallen. "Fuck.", mompel ik. Waarom ik en waarom vandaag. Ik besluit eerst te antwoorde voor ik het glas opruim. 

                                                                 Fay: Hoe kom je zelfs aan mijn nummer?

Dit is echt zo een typisch cliché. DE badboy komt aan het nummer van het gepeste meisje. No fucking thanks. Ik hoef deze bullshit echt niet. Ik begin het glas op te ruimen en drink daarna gewoon uit de fles. 

                                                               Bradley: Als ik iets wil, krijg ik dat. Onthoud dat vallende ster.

Vallende ster. Hoe verzin je het? Waarschijnlijk is het niet eens een compliment? Bradley kennende. Ik ga hem gewoon negeren, dan stopt hij van zelf nog wel. 

Hij wilt iedereen, hij heeft alle meisjes achter hem aanlopen. Wacht, behalve één. Mij. Hij heeft vorig jaar, in twee weken vier meiden in zijn bed gekregen. Het was een 'auditie' voor hem. Hij wou weten wie de beste was. Hoe kan je zo dom zijn om in zijn bed te belanden? En hoe kan je zo gemeen zijn voor die one-night stands? Dat klopt toch gewoon niet, of ligt dat aan mij? Ik mag Bradley echt niet, maar ik ben ook niet bang voor hem. Hij is gewoon iemand dat ik liever vermijdt in mijn leven.

                                                           Bradley: Ben je er nog? Ik wil met men vallende ster praten. :)

Yikes. Just yikes. 

                                                           Fay: Vind je vriendinnetje dat niet erg? 

                                                           Bradley: Vriendinnetje?

                                                           Fay: Heb je geen meisje nu? Je hebt toch elke week een ander? 

                                                           Bradley: Nee. Het is ingewikkeld. Maar waarom ik eigenlijk                                                                       stuur, kom naar het park. Nu. 

Ik zucht. Zou ik het doen? Ach ja het klonk niet alsof ik een keus had.

                                                           Fay: Oke, be there in five.

Ik neem men gsm, jas en ga naar buiten. Het prak is twee minuten fietsten, dus neem ik de fiets en fiets weg. Waarom doe ik dit. Ik heb hier nu al spijt van. 

Na een paar minuten ben ik er. Ik wandel door het park, mijn fiets staat aan de poort geparkeerd. Ik wandel naar een bankje bij het meer. Ik weet niet waar ik naar toe moet, dus ga ik gewoon zitten. Hij zal me wel vinden met zijn stalk skills. Ik kijk op mijn gsm maar heb geen sms. Hij zal er zelf niet eens zijn, wie weet is dit gewoon een grote grap. Ik sta op om weg te wandelen, want dit is geen goed plan. "Hey!" Ik kijk om, Bradley.

"Hey." Ongemakkelijk. Het perfecte woord. "Voel je u al beter na uw val?". Ik knik. Ik wil zo weinig mogelijk woorden spenderen aan deze jongen. "Hoe kwam het dat je viel?", vraagt hij terwijl hij op het bankje gaat zitten. Ik haal mijn schouders op. "Ik liep weg van mensen.", antwoord ik kort. Ik hoef hem echt niks te vertellen. "De drie?". Ik knik weeral. We weten beide dat we de bitches bedoelen die me altijd treiteren. "Word je gepest door hen?" Ik knik. Is het wel slim om het aan hem te zeggen? "Zeg het tegen niemand." Hij knikt. "Je kan me vertrouwen.". Ik glimlach. Hij haalt een sigaret uit zijn jas zak en houdt het pakje voor mij gezicht om te vragen of ik er ook een wil. Ik weiger hem vriendelijk. Ik hoef niet te zijn als hem. Ik haat mensen die roken. Ik haat Bradley, en mensen die roken. Ik haat hem. "Ik denk dat ik beter ga, tenzij je iets wou vragen?", zeg ik kort. Ik wil me hier zo snel mogelijk uit de voeten maken. "Ik wil gewoon dat je weet dat als je iets doen dat ik er ben. Okay?". Ik knik, maar ik weet dat ik zijn hulp nooit zou vragen. Wat denkt hij. "Tot morgen?", vraagt hij. "Tot morgen Bradley.", antwoord ik en wandel weg. 

Tot morgen, gast alsof ik u iets interesseer.