when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 4

Pov Fay

"Waarover ging dat allemaal daar binnen." Ik merk duidelijk de irritatie in Bradley zijn stem. "Niks.", antwoord ik kort. Hij draait met zijn ogen. "Draai niet met u ogen, het is Kendall het ging over niks.".
Ik kan moeilijk eerlijk zijn en zeggen dat het over hem ging. Kendall is enkel en alleen kwaad omdat ze me vanmorgen tussen hen zag zitten. Waarom ben ik hier nu zelfs. "Ik ga naar huis.", deel ik met de groep. "Wij gaan mee.". Daan staat op van de bank, en pakt zijn rugzak. Ik lach eens en kijk hem dan door serieus aan. "Geen denken aan.". Iedereen zou mee mogen, behalve deze groep. "Vanaf nu blijf je bij ons.", zegt Bradley. Ik kijk de twee verbaasd aan. "Waarom?" Ik weet niet maar als Kendall daar achter komt, word ik écht gewurgd. "Om je te beschermen.". Ik begin hardop maar zeer sarcastisch te lachen. "Jullie zijn gek.", schud ik met mijn hoofd en sta op. Ik neem mijn rugzak om te vertrekken en iedereen volgt. "Jullie denken toch echt niet dat jullie mee gaan want als-"

Mijn geratel wordt gestopt door Bradley die zijn hand voor mijn mond slaat. Hij komt met zijn hoofd dichter bij. Zijn ogen kijken me diep aan, precies of hij kijkt in mijn ziel. "Volgende keer, stop ik je geratel met iets anders.". Ik begin een beetje te blozen, shit. Hoe ben ik in hemelsnaam bij hem beland? Waarschijnlijk bluft hij toch gewoon, dat geluk heb ik wel. Bradley zou nooit maar dan ook nooit iets voor me voelen. Geen stress Fay, geen stress.

"Bon, jullie geven niet op. Ik ga gewoon naar de les, daar ben ik veilig van jullie.", zeg ik en loop gewoon weg van hun. Ik heb gewoon geen zin om heel de tijd bij deze groep te zitten. Eigenlijk, geen zin om naar de les te gaan. Ik ga gewoon niet. Ik draai me om en slenter terug. Als ik langs de wc's wandel hoor ik gegiechel van om de hoek. Ik zie dat de deur open staat dus kijk naar binnen. "Bradley.", giechelt het meisje. Ik schrik als ik echt Bradley zie staan. Hoe komt hij hier zo snel. Bradley is druk bezig met het meisje te zoenen. Een zwaar gevoel komt ik me op en maakt me misselijk. Dit maakt me fucking jaloers. Ik sluit de deur met een klap zodat ze horen en zien dat er iemand was.

Tranen komen in mij op terwijl ik de speelplaats op loop. Ik ben direct weggelopen. Hoe hard ik het ook niet wil, door zijn redding vanmorgen en wat hij zei voelde ik me iets of wat speciaal voor hem. Allemaal leugens, maar eerlijk hadden we anders verwacht? Neen. Het is en blijft een wandelend cliché, meneer de badboy. Ik kom aan bij de fietsten stalling en zie Bradley zijn fiets. Ik schreeuw eens luid en schop tegen de zwarte fiets. Heel de school mag me voor gek verklaren nu. Ik loop de school uit en ga richting huis. "Fay?". Ik hoor mijn naam achter me, en ik weet maar al te goed wie het is. Ik verhoog mijn tempo en kijk hem niet aan. "Ik ben sneller dan u.", zegt hij terwijl hij mij bij mijn arm pakt.

"Wat?" Snauw ik. Ik weet dat hij geen gevoelens voor me heeft, want hij heeft gewoon geen gevoelens voor niemand. Elke dag een ander. "Wat is er?" Ik kijk weg. "Niks." Ik schud men arm los en wandel weg. "Laat me maar gerust." Ik kijk nog eens achterom en zie Bradley daar staan. Het is duidelijk dat hij het niet begrijpt. Ik wandel een groepje meisjes voorbij die me aan kijken. "Heb je die slet gezien?" Ik hoor een van de meisjes praten. Ik stop half en luister. Ik weet gewoon dat het over mij gaat. "Fay?" Zegt het andere meisje, waardoor de eerste een instemmend geluid maakt. "Ze is overduidelijk op Bradley." Mijn ogen worden groot, hoe weten zij dat nu weer? "Heb je ze ook horen gillen? Ze had hem hier met een ander gezien. Ze gaat vaak mogen gillen, hij heeft elke dag een ander." Ze lachen allemaal en kijken me dan aan. Ik rol met mijn ogen en wandel weer verder. Ik haal diep adem en doe weer normaal.

Op de hoek van de straat staat iemand die ik precies ken. Ik kijk eens deftig en zie Daan. Hij wacht waarschijnlijk op iemand, want hij had geen les meer vandaag. "Hey.", begroet hij me. Ik barst in tranen uit. Zijn blik veranderd meteen van blij naar bezorgd. "Hey meid, wat is er allemaal?". Hij slaagt zijn armen rond mij en knuffelt me. "Dankje.", fluister ik. Hij blijft me knuffelen. Dit voelt zo goed, ik heb in jaren al geen oprechte knuffel meer gehad.

"Waar was je?" Ik haalde men schouders op. "Je weet toch waar je was?" Daan kijkt mij aan en veegt tranen van mijn gezicht. "Wat zou jullie dat kunnen schelen?" Teleurgesteld kijkt hij me aan. "Sorry, ik bedoelde het zo niet." Hij knikt begrijpend.

"Je hebt gelijk.". Daan en ik kijken beide op. Bradley staat achter ons. Hij staat hier waarschijnlijk wel al een tijdje, aangezien hij ons heeft kunnen horen. "Het kan me niks schelen wat jij doet.", zegt hij nogmaals. "Bradley what the fuck.", moeit Daan zich.
"Ik heb u niet nodig Fay. Ik ga naar Lieve.", steekt Bradley er nog boven op en wandelt ons voorbij.

"Geen zorgen. Lieve is alleen als hij zich moet afreageren." Ik zucht. "Je vind hem toch niet leuk?" Zegt hij spottend. Ik schud meteen mijn hoofd en kijk afkeurend. "Wat is er dan. Vertel. Je kan me vertrouwen." Ik kijk hem aan en schud met mijn hoofd. "Je vind hem leuk eh?" Ik kijk weg en knik. "Ja." Ik kijk hem aan. "Maar kijk leuk is veel gezegd, ik ken hem amper dus hij mag dit niet weten!" Dreig ik. "Beloofd." Hij legt zijn hand op de plaatst waar zijn hart zit. Ik schiet in de lach. "Maar wat moet ik nu doen? Hij is nu een of andere slet aan het. Ja, je weet wel." Hij knikt. "Wat moet ik doen?" Vraag ik nog eens. "Ik heb misschien wel een idee." Ik kijk hem aan.

"Toen je weg was, wou hij heel de school afzoeken. Dat hebben we dus gedaan. Hij is bezorgt om je, en ik weet dat hij jou graag in zijn buurt heeft. Misschien moet je hem negeren? Om hem duidelijk te maken dat je het niet leuk vind dat hij zo doet." Ik kan een grijns niet onderdrukken. "Is goed." Ik zucht. "Het gaat wel moeilijk zijn." Hij lacht. "Bradley gaat contact blijven zoeken, dat doet hij altijd." We lachen beide. "Dankje.", zeg ik. "No problemo.". 

"Ik ga naar huis.", zeg ik en neem afscheid. Ik wandel weg en lach. Bradley, je weet niet wie je kwaad gemaakt hebt.