when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 3

Pov Fay

Nieuwe dag, nieuwe dag. Hopelijk is iedereen gewoon vergeten wat er gisteren gebeurd is. Ik wil echt niet naar school want ik weet gewoon dat ik Bradley ga zien. Ik zucht diep, ik zal maar eens opstaan. Ik zet me recht en kijk naar buiten. De zon reflecteert op onze serre waarin alle plantjes van mijn moeder staan. Het ziet er een mooie dag uit. Ik zet mijn raap open en slenter naar de kleerkast. Ik pak er een kleedje uit en trek het aan. Ik zucht als ik in de spiegel kijk. "You got this", fluister ik mezelf toe. Ik geef mezelf een kleine glimlach. Ik wandel de trap af om te gaan ontbijten. "Slechte morgen.", zeg ik vastbesloten. "Ook hallo", glimlacht mijn vader naar me. Hij kijkt me aan, alsof ik iets van hem aanheb. "Wat?" Hij schud onschuldig zijn hoofd en gaat verder met wat hij aan het doen was. Ik neem een appel en zonder nog iets te zeggen. Ik zal maar eens naar school vertrekken. 

Ik steek rustig de straat over terwijl ik rond me al groepjes jongeren zie. Iedereen heeft een eigen groepje en ik wandel alleen. "Hey!", hoor ik achter me.  Ik kijk om me heen. "Jij!! Fay!! Toch?". Ik kijk om. "Ken ik jou?". Hij lacht alsof ik de domste vraag ooit stel. Ik kijk op een blonde jongen die iets meer dan een kop groter is dan ik. "Nee, maar ik ben Daan.", legt hij uit. Ik knik onzeker maar glimlach toch. "Fay.", stel ik mezelf voor. Ik kijk om me heen en dan weer naar Daan. "Hoe weet jij wie ik ben?", vraag ik onzeker. Hij lacht. "Ik ben Bradley's beste vriend.". Lap, daar hebben we het al. Ik heb nu al te maken met Bradley en we zijn tien voor acht. "Kom je bij ons staan?", vraagt hij terwijl we verder wandelen. Ik kijk hem verbaasd aan. Ik? Bij hun? "Euh, ik weet niet of dat een goed idee is.", wijs ik hem af. "Kom gewoon!", overtuigd hij me verder en pakt mijn schouder vast. Ik lach ongemakkelijk terwijl hij me mee trekt naar de zijkant van de fietsenstalling. Ik zie een groepje van vier staan, waaronder Bradley. Zijn donkere ogen kijken me aan en zijn gezicht verkrampt. "Fay?", vraagt hij. Hij kijkt verbaasd, alsof dit niet het plan was. Ik glimlach en knik. "Hey.", begroet ik iedereen stilletjes. "Ik werd ontvoerd onderweg naar hier door Daan.", grap ik om het ijs te breken. Iedereen lacht. Bradley werpt een blik naar Daan waarop Daan met een lachje reageert. 

"Ga zitten?", zegt Bradley en maakt plaats op het bankje. Ik schud men hoofd. "Ik moet dringend.", probeer ik er onderuit te komen. Ik hoor Daan zuchten. "Zit.", beveelt hij en duwt me richting het bankje. "Kom.". Bradley pakt mijn hand vast en trekt me naast hem maar door mijn onhandigheid en de rugzak van een of andere kerel die hier ook staat struikel ik recht op zijn schoot.  "Fuck, sorry, ik ben weer lomp.", verontschuldig ik me en probeer recht te staan. Bradley houdt me tegen en laat me recht op zijn schoot zitten. "Zo, nu wordt uw kleedje niet vuil.", glimlacht hij. Ik kijk iedereen ongemakkelijk aan. "Zo, een nieuw koppel?". Er komt nog iemand bij ons staan. Nu zijn we met zes. "Fuck off.", scheldt Bradley en lost zijn greep rond mijn middel een beetje? Ik kijk iedereen vragend aan. "Oh ja sorry, dit zijn Connor, Mitch en Tristan.", stelt Daan me voor aan iedereen. "Aangenaam.", antwoord ik. "En, dit is Fay.", zegt Daan weer tegen de drie jongens terwijl hij me een knikje geeft. Hij merkt denk ik dat dit nieuw voor me is en probeert me gerust te stellen. 

"Daan, ga daar staan. Nu.", beveelt Bradley opeens. Daan schiet voor mij. "Wat?", ik kijk de jongens vragend aan. "Shht. Kijk.", wijst Bradley. Hij wijst tussen Daan en Mitch. Ik zie drie meiden giechelend voorbij lopen. "Dankje.", fluister ik. Opeens schiet een van de meiden richting ons. Fuck fuck fuck. "Bradley?", krijst de meid als ze mij op hem ziet zitten. Ik word snel van zijn schoot getrokken door Daan die me als volgt achter hem verstopt. Ik weet exact wat er staat te gebeuren. "Kendall?", antwoord hij kalm. "Wat doet deze slet op uw schoot?", vraagt ze. "Fay, ga nu naar binnen. Nu.", fluistert Daan me toe. Hij duwt me richting school en ik wandel weg. Wat is dit nu weer. Ik wist dat ik er nooit had mogen bij gaan staan. Ik wandel school binnen en ga meteen naar mijn locker. Ik heb niet zo lang meer voor onze lessen beginnen, dus ik moet snel zijn. Ik schakel in een versnelling hoger en kom al snel aan in de gang van mijn locker. 

"Daar. Die fucking slet!", hoor ik achter mij. Shit, ik vrees dat dit over mij gaat. Ik loop mijn locker voor bij om me te gaan verstoppen. "Jij!". Ik word tegen de kluisjes geduwd, en kijk recht in de vuurspuwende ogen van Kendall. "Ik?", vraag ik stil. Bang kijk ik haar aan. "Jij blijft van Bradley! Hij is van mij.", gromt ze. Ze zwaait haar hand in de lucht en voor ik het weet beland haar hand plat tegen mijn kaak. Al snel gebeurt het nog een keer. Ik krijg tranen in mijn ogen, ik begrijp hier niks van?  "Een wereld zonder u, dat zou veel beter zijn. En daar ga ik nu fucking werk van maken.". Kendall kijkt me kwaad aan. Woest zeg ik. Ze grijpt naar mijn keel en duwt me op de grond. Fuck man. Al de lucht die in mijn longen zat blaas ik uit. Ik snak naar adem, maar dat wordt steeds moeilijker. Een stekende pijn trekt door men hoofd. Waarom doet niemand iets? Iedereen staat als een standbeeld naar deze confrontatie te kijken. "Kendall stop.", piep ik. Ik wil meer zeggen maar daar heb ik de adem niet voor. Ik voel alle kleur uit men gezicht trekken. Ik hou het nog best lang vol, maar dit is toch wel het moment dat alles wazig begint te worden.

Opeens hoor ik Bradley zijn lach. In mijn ooghoek zie ik hem om de hoek de gang inwandelen. "Fay?!" Daan zijn stemt klinkt door de gang. Kendall haar grip versterkt als ze hun hoort aankomen. Ik sluit mijn ogen die ondertussen vol tranen staan. Ik heb niet eens gemerkt dat ik aan het huilen was. Ik hoor mensen naar ons toe rennen. "En niemand doet hier iets?! Fucking losers. Allemaal!", hoor ik Daan schreeuwen. Ik ben helemaal duizelig dus ik hou mijn ogen toe.  Ik voel de handen opeens van men nek verdwijnen. Ik snak meteen naar adem en ze verse lucht vult mijn longen Direct daarna begin ik als een gek te hoesten. "Sssht. Het is ok.", fluistert Daan die naast me is komen zitten. Ik zie Mitch mijn rugzak oprapen die iets verder ligt. Ik hoor geroep en allemaal scheldwoorden. Ik kijk op en zie Bradley quasi vechten met Kendall. "Bradley stop.", zeg ik nog buiten adem. Hij kijkt me aan en knikt. "Dit pik ik niet, vuile hoer.". Hij geeft haar nog een laatste duw en komt dan richting ons gelopen. 

"Kom, ik neem je mee naar buiten.", zegt hij tegen me en helpt me rechtstaan. Ik snik en veeg mijn tranen weg. Daarna wandel ik tussen de groep jongens mee door de gang. Iedereen staart naar me. En niemand deed iets. "Danku.", fluister ik. Bradley slaagt zijn arm om me heen en wrijft over mijn schouder. "You're welcome.", zegt hij en samen wandelen we naar buiten.