when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 20

Pov Fay

Alles is zwart. Ik hoor sirenes in de verte. Het is raar, het lijkt of ik dood ben of slaap. Maar toch hoor ik alles. "Wat is er gebeurt?" Een zware mannenstem klinkt luid. "De auto, hij kwam opeens. Ik kon niet meer remmen." Een hoog stemmetje klinkt paniekerig.

Opeens word ik opgetild. Ik wil wel gillen. "Ze moeten nu naar het ziekenhuis." Een andere mannen stem klinkt, het komt van boven me. Ik denk dat het de persoon is die mij draagt. Even later word ik op een bed neergelegd.

Opeens schiet me iets te binnen. Daan. Waar is hij? Is hij oké? Leeft hij nog? Wat als hij dood is? Of wat als ik dood ben? "Het meisje leeft, hoe is het met de jongen." Alles gaat als een waas voorbij. "Ja, hij leeft."

Piepende banden, een luide gil.

De beelden komen terug. Ik hoor me zelf gillen. "Ze moeten ik coma, zijn de ouders verwittigt?" Een vreemde mannen stem praat. Ik heb hem tussen allee stemmen nog niet gehoord. "De getuigen zeggen dat de auto geen overtredingen maakte. De vrouw is de schuldige, ze zag de auto niet aankomen en kon niet optijd remmen. Jullie kunnen gaan."

Wat? Wij waren toch schuldig? Wij reden toch veel te hard? Het kan toch niet? Wat gebeurt er? "Wacht! Mag ik haar één keer zien?" Een jongens stem die me bekend voor komt, roept luid door de ruimte waar ik ben. "Één keer."

Ik probeer men ogen te openen maar het lukt niet. Ik voel me zo moe.

"Sorry Fay. Sorry Daan. Hoe kon ik zo stom zijn. Maar het is te laat nu. Beloof me dat je wakker word Fay. En maat, ik ga niet weg uit het ziekenhuis tot je weer leeft. Sorry." Bradley klinkt triest, zou hij het echt menen? Ik geloof het eigenlijk niet.

Ik hoor klappende deuren en een motor opstarten. Ik vind het allemaal wat angstaanjagend wat er gebeurt. Ik ben bewusteloos en toch hoor ik alles. Zou het normaal zijn?

"Pas op! Spoedgeval!" Ik hoor allemaal stemmen door elkaar. Een koude windvlaag gaat over me heen. "Meneer? Ik ben de vader van Daan!" Daan zijn vader is er. Waar zijn mijn ouders? Waar ben ik? Gaan mijn ouders komen? Of laten ze me aan mijn lot over?

"Fay?!" Mama? "Rustig mevrouw, ze ligt in coma. Er is een kans dat ze wakker word. U mag vijf minuutjes bij haar." Ik hoor het tikkende geluid van mijn moeders hakken. Haar donkerrode hakken.

"Fay, hoe is dit nu toch kunnen gebeuren?" Ik voel hoe ze mijn hand vastpakt. "Is het Daan zijn fout?" Ik wil mijn hoofdschudden, omdat ik Daan niet mag verraden. Maar ik weet ergens ook wel dat het zijn fout is. "Beloof me dat je wakker word, oké? Wat heeft het ook voor zin. Je hoort me toch niet."

De teleurstelling in haar stem overdonderd me. Is ze nu serieus niet bezorgt? Of klinkt het alleen maar zo? "Mevrouw, afronden graag."

"Fay, ik hou van je. Onthoud dat. Word alsjeblieft wakker. Papa komt na zijn werk meteen. We zijn echt echt bezorgt." Ik voel hoe mijn hand weer word losgelaten, gevolgd door het tikkende geluid van haar hakken. Haar donkerrode hakken.

Mam, pap, ik hou ook van jullie.

😥😥

Heyyyy!!

Hoe is het mijn allerbeste lezertjes? Het is weer bijna vakantie, in België dan toch :)

Hou van jullie!!!

Xx
~Amber