when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 15

Pov Fay

Ongemakkelijk zit ik naast Daan ik de auto. We zijn aan het wachten tot Bradley klaar is, en we kunnen vertrekken. Er is nog niks gezegd. Nog geen één woord is er gewisseld. Ik weet niet hoe het nu verder moet tussen ons. Ik bek verliefd op Bradley, maar na die kus van gisteren? Ik weer het niet meer.

"Hoe moet het nu verder?" Net als ik een antwoord wil geven, gaat de deur achter me open. "Goedemorgen!" Veel te goed gezind voor een woensdag ochtend te zijn. "Wat heb jij vandaag?!" Roept Daan kwaad door de auto. Ik krimp ineen van schrik. "Fay, sorry. Ik euh, sorry." Ik schud men hoofd. "Het is ok." Hij kijkt me aan, ik zie dat het hem echt spijt. Er staan tranen in zijn ogen.

"Ik ga naar de les." Ik stap meteen uit de auto en loop weg. Ik voel Daan's blik op mijn rug branden als hij achter me staat. De bel is al twee minuten gegaan als mevrouw DeVin aankomt. Ik ga vooraan in de klas zitten. Daan en Bradley komen luidruchtig achter me zitten.

Triiiing

Middag pauze. Eindelijk. Ik wandel rustig, en alleen naar de refter. Alleen, zoals het vroeger was. Ik mis Daan nu eigenlijk al. Moet ik het niet gewoon proberen? Daan heeft iets met me gedaan. Zijn ogen, zo mooi en hij is zo lief. En die kus van gisteren. "Fay." Ik zucht luid omdat ik onderbroken word van mij heerlijke gedachte.

Wow, wacht. Dat zei ik niet.

"Fay." Ik draai me naar de persoon toe. "Bradley. Wat moet je?" Dat klonk bitchie, maar hij verdient het. "Mag ik bij jou komen zitten? Daan is kwaad." Ik kijk hem neutraal aan, of hoe zeggen ze dat? Droog. "En je liefje?" Hij zucht. "Ik wil niet bij die vriendinnen van haar zitten." Ik knik. "Mag ik." Ik zucht. "Wat jij wilt." Zeg ik dan. Een lach siert zijn lippen. "Dankje."

Hij zei dankje. Hij bedankt iemand! Oke, krijgen we een applaus? Hij heeft iemand bedankt! Hallo? Ik vroeg om applaus?! Weet je wat? Laat ook maar.

"Jij verpest alles!" Schreeuwende geluiden verpesten opeens mijn eetlust. "Kendall?" Bradley klinkt verbaasd. Ik kijk om. "Daan?" Nu is het lijn beurt om verbaasd te klinken. Ik sta op en loop naar hun toe. "Ik heb niks gedaan?" Daan staat met een beker water is zijn handen. Wacht, laten we zeggen, er zit nog maar een kwartje water in. Kendall is helemaal nat.

"Jij gooide die beker over me heen!" Hoe luid kan iemand gillen. "Maar jij liep tegen me aan?" Daan staat ongemakkelijk recht over Kendall. Zou ik? "Jij!"

"Kendall!" Kendall kijkt me kwaad aan. "Wat?!" Snauwt ze. Ik rol met men ogen. "Laat-" Ze draait haar hoofd, als teken dat ze het niet wilt horen. Ze richt haar blik meteen op Daan. Als ik zie wat de wilt doen, sprint ik naar Daan.

"Blijf van mijn vriendje af!" Ik ga beschermend voor Daan staan. Alles is stil. Iedereen is stil. Zelf de leerkrachten, zijn doodstil. "Daan, ik hou van je." Ik draai me naar Daan. Zacht duw ik mijn lippen op de zijne.

"Fay, ik hou ook van je. Zielsveel zelfs."

En dat, beste mensen. Dat zijn de woorden die mij doen smelten.

❤️❤️❤️

Mooi einde, niet? Ik vind van wel. Denk ik?

Ik heb niks te zeggen eigenlijk..

Love you guys!!

Amber