when the badboy saved you. (HERSCHRIJVING)

Hoofdstuk 24

Heyy!!

Ik heb een paar reacties gekregen op mijn vraag in het vorige hoofdstuk. Wat mij het beste leek is:

Elke woensdag én zaterdag een update.

Ik kan niet elke dag updaten, want zouden het echt slechte updates zijn..

Is dat oké voor jullie?
Laat maar weten ;)

Xx
~Amber

Pov Fay

Langzaam neem ik Daan zijn hand vast. We lopen over de speelplaats. Niet dat er gespeeld word, ik zou gewoon niet weten hoe ik het anders moet noemen. Alles is stil. Iedereen kijkt ons na. Soms wijst er eens iemand onze kant op, en kijkt dan gewoon weer weg. "Hebben we iets verkeerds gedaan?" Daan haalt zijn schouders op. "Het is eng." Ik knik. Hij heeft gelijk. Het is eng. Heel eng.

We lopen door de gang, op weg naar mijn kluisje. "Hebben we een les samen?" Ik haal mijn schouders op. "Ja, de eerste, de derde, de vierde en de laatste." Daan knikt en tikt met zijn hand tegen de muur. "Klaar." Ik doe mijn kluisje op slot en wandel naar Daan. Ik geef hem een zoen. "Kom je mee?" Ik kijk rond. "Naar waar?" Daan zucht. "Bradley, hij zou onder de trap op ons wachten." Ik haal mijn schouders op. Maar tijd om te antwoorden krijg ik niet, want Daan sleurt me al mee.

"Hey. Fijn jullie weer te zien." Ik staar naar de grond. Ik wil Bradley helemaal niet zien. Mijn gevoelens voor Daan zijn sterk, maar deze overwinnen. Het moet echt stoppen! Waarom ben ik toch meegekomen. God, ik smeek je, laat de bel gaan!

"Fay?" Ik kijk op. Daan kijkt bezorgd, en Bradley kijkt me verwachtingsvol aan. Verwachtingsvol, is dat wel een woord? "Ja?" Daan zijn blik staat bezorgder dan ooit. "Is alles oké?" Ik knik met een geforceerde glimlach. "Maar dus wat ik wou zeggen." Ik kijk weer weg. Ik wil niet horen wat Bradley te zeggen heeft.

Ik snap niet waarom ik gevoelens heb voor hem. Hoe kan ik ooit voor iemand vallen die een vader van de maffia heeft, met Kendall gezoend heeft, mij en Daan in coma heeft gebracht? Cupido, ik zweer het, karma komt je halen.

Het lelijke geluid van de bel gaat eindelijk. Het leek wel een eeuw te duren. Gelukkig heb ik de eerste les met Daan, maar ook met Bradley. Ik wandel naar het lokaal van Biologie. Het is niet mijn vak, als je snapt wat ik bedoel. Ik haat het vak. Ik kan er niks van, en snap er ook niks van. Als de leerkracht er is, en de deur geopend heeft loop ik naar binnen. Ik ga meteen zitten, helemaal achteraan. Op mijn vertrouwde vaste plek.

"Psst." Ik kijk rond. Aangezien ik hier alleen zit, door mijn vaste plek, weet ik niet wie me psst.

Bravo voor je zinsbouw!!

Ik weet het.. Maar laat me met rust, jij schrijft hier het verhaal. Niet ik.

"Psst, Fay." Nog eens kijk ik in het rond. Ben ik nu echt zo blind? "Naast je, idioot." Ik kijk naar Bradley. "Wat?" Ik krijg een papiertje naar me toe gegooid. "Wat moet ik hier mee?" Bradley slaagt zich zelf hoor de kop. "Lezen, duuh." Ik grinnik om zijn reactie en vouw het briefje open.

"Aan Fay.

Kom straks naar de fietsten stalling. Ik moet je iets belangrijks vertellen. Daan komt niet mee, anders zit ik zwaar in de problemen.

Bradley."

Ik kijk naar Bradley. Hij kijkt me hoopvol aan. Zonder Daan? Ik weet niet of ik dat wel wil. Wat als er iets gebeurt? Maar het is wel belangrijk volgens Bradley. "Is goed. Ik kom." Hij maakt een klein vreugdesdansje en kijkt weer naar de leerkracht, die hem een rare blik toe werpt. Ik besluit ook maar op te letten, want Biologie? Nee. Dat vak ligt me niet.