KANATSIZ

Fısıltımın Sahibi 2

Soğuk rüzgarlar esiyor şimdi içimde, hayatın bu kadar sürprizlerle dolu olduğunu söylediklerinde sadece dinlerdim. Devamını getirmelerini beklerdim fakat hiç kimse anlatamazdı, herkesin sürprizi içinde saklı. Kelimeler ile ifade edilmiyor, bir cümle kurup aktarılmıyor. Söylediğim gibi herkesin sürprizi içinde saklı, hayallerinde, hayatında, gözlerinde...

Saçlarım karın beyazlığında ışıldıyor, gözlerim koyuluğunu gizem ile birleştirip derinleşiyor. Mavinin büyüsü kolyemin içine akıyor. Kendimi güçlü, daha güçlü hissediyorum.

Ve mavi gözlerinden akıyor teri. Yorgunluğu, umudu, bekleyişi, özlemi... Bir karar vermem gerekiyordu. Kavuşmak için yada yitirmek için kendimi, en kuytu boşlukta.

"Neden gittin peki?" dedim yorgun sesimde çığlıklar vardı.

"Gitmek hiç istemedim Efsa, sizden kopmak benim için ölümdü, kurtuluş değil." dedi Babam.

"Peki ama neden?" dedim meraklı, cevap bekleyen ses tonumla.

"Seni korumamız için benim olmamam gerekiyordu. Annen ile bir seçim yaptık." dedi Babam ve devam etti.

"Diğerleri gibi sıradan kişiler değiliz Efsa. Ne ben, ne sen, ne annen... Yaşamanı istedik, sorunsuz yaşamanı istedik. Bu güzel hayatı sana suna bilmemiz için benim olmamam gerekiyordu. Arzu'yu çok uzun yıllar önce tanıdım, dostluğumuz kuvvetlendi sorunu ortadan kaldırmak için bir büyü yapmasını istedim. Arzu çok yetenekli bir cadıydı. Dostluğumuza güvenerek bu isteğimi geri çevirmedi." dedi Babam.

"Arzu teyze büyümü yapıyor. Annem senin ölmediğini biliyor muydu?" dedim sesimde hayal kırıklıkları vardı. Her cümlemde içimi parçalayarak dışarı fışkırıyordu.

"Kolyen benim yaşadığımı gösteren en önemli şeydi. Arzudan beni ormana ayak uydurabilecek şekilde büyülemesini istedim. Yaşadığımdan emin olmak istediği içinde annen o kolyeyi takıyordu. O tılsımlı bir kolye Efsa sana zarar verecek olan bir kişi varsa soğuyor. Eğer ben ölmüş olsaydım kolye buz olacak, ateşe koyulsa da erimeyecekti. Bana ve annene yaklaştığında kolyen sıcak olacak şekilde bir büyü yapıldı. Bunu annen ile beraber istedik." dedi Babam.

"İsimlerimizin hep bir anlamı var Efsa. Her şeyin bir anlamı var. Annen Gümüş Ay Kraliçesi, ben ise Callum yani Güvercin." dedi Babam.

Şaşkındım, duyduklarım karşısında nefesimi kesik kesik alıyordum ve işte sormam gereken asıl soru ise hemen ağzımdan çıkmak için benimle savaş veriyordu.

"Peki ben kimim? Ben neyim?" dedim.

"Sen odaklandığında her şeyi duyabilirsin, duygu ve düşünceyi okuyabilirsin, herkesi mavi bir tılsımın içine alıp sakinleştirebilirsin. Bunları sadece adrenalinle ve duyguların ile geliştirebilirsin." dedi Babam.

"Peki kanatlarımdan söz etmiştin?" dedim.

"Annen Gümüş Ay Kraliçesi ben ise Güvercindim. Kanatlarım vardı. Annen ile tanışıp evlenmek istediğimizde ailelerimizce onaylanmadık. Kaçarak evlendik, peşimizden geldiler. Senin doğacağını öğrendiklerinde ise doğmaman gerektiğini söylediler, dinlemedik." dedi Babam.

Ve şimdi anlamıştım. Tüm bu olanları, her şey benim içindi.

"Kanatların hangi renk Efsa?" dedi Babam.

"Hiç kanadım olmadı. Sırtımda yarıklar oluştu kanadı, parçalandı ama hiç bir şekilde kanadım olmadı." dedim sesim donuktu. Herkesten her şeyden daha da soğuktu. Yorgundum yaşlılar kadar, duygularım yerlerdeydi. İçimde tarifsiz bir boşluk vardı. Her şeye cevap isteyen sorularım, sıcak olan tek şey kolyemdi.