New Home, New Family.

hoofdstuk 9

POV. Kaj
We zitten inmiddels bij jai met zn alle. Jai zijn ouders zijn met de politie aan het praten. Toen we naar huis gingen was het super stil in de bus. Dat is echt een wonder, maar goed ik had ook echt geen zin om te praten. Op mijn schoot ligt de hoed van sacha. Waaron moesten hun meegenomen worden. Wat heeft het voor zin. Ik zou de rede ook niet weten. Niemand wist iets van hun. Ja alleen dat robin bij jai woonde maar verder niks. Niet dat ik en sacha aan het daten waren. Niet dat dioni robin leuk vond. Helemaal niks. "Ik ga naar boven." zegt jai. "Wij gaan wel mee." zeg ik. Iedereen knikt en we lopen achter jai aan naar boven. Zodra we 1 stap in zijn kamer zetten blijven hij en dionj staan. Ze kijken alleen maar naar de spullen van robin. Okee het was niet slim om naar boven te gaan. Dioni loopt naar robin's bureau en pakt een shirt. Hij gaat zitten op haar bed en vouwt het shirt uit. Hij kijkt erna en vouwt het daarna weer op. "Gast wat doe je?" vraagt sam. Dioni kijkt op en ik zie tranen in zijn ogen. "Dit was het shirt wat zij en ik samen hebben gekocht. Ik heb deze ook thuis liggen." zegt hij. En ik zie een traan over zijn wang lopen. Jai zit aan zijn bureau en zegt niks meer. Hij kijkt alleen naar wat dioni aan het doen is. Dioni kijkt jai aan en zegt: "sorry." jai wuift het weg en zegt: "maakt niet uit, je mag er aan zitten van haar dat weet ik zeker." zegt jai. Dioni knikt en legt het shirt in haar kast. Daarna laat hij zich op haar bed vallen en barst in tranen uit. Jai loopt naar haar laptop toe en pakt hem. Daarna gaat hij op zijn bed zitten en zet hem aan. "Mag je wel in haar privè dingen zitten?" vraagt cassius. Jai knikt en typt de code in. "Hoe weet je haar code?" vraagt sam. Jai glimlacht even en zegt: "zo moeilijk is die niet" wij kijken jai aan en die knikt naar dioni. Die toevallig net op kijkt en zegt: "wat is er met mij?" sam lacht en zegt: "jij bent de code van haar laptop." dioni knikt en komt bij ons zitten. Jai klikt de foto's aan van haar laptop. Eerst komen er een paar foto's van haar met haar ouders. Dan een paar met jai waarbij hij breekt. Nu huilt hij ook. Ik klik snel de foto door maar zodra de volgende foto op het beeld verschijns begint dioni weer te huilen. Dit keer zijn het foto's van hem met haar. Ook deze klik ik door. Ik klik net zo lang door totdat ik bij een foto aankom van haar en sacha. Ik wil hem wel doorklikken maar kan het niet. Tranen komen in mijn ogen en ik kan niks anders doen dan alleen maar huilen en kijken. Waarom moesten hun nou precies verdwijnen.

POV. Dioni
Ik lig gebroken op mijn bed. Zoals iedere dag eigenlijk na dat robin is ontvoerd. Ja het is nu officieel ze zijn ontvoerd. De politie is nog aan het zoeken maar als het nog 1 week duurt. Geven ze het op. Ik kan het niet geloven. Ik rende achte het busje aan maar ik was te sloom. Ik zag hoe ze er in werd gegooit roepend en schreeuwend. Ze schreeuwde ook mijn naam en die van jai. Ik snap het niet waarom zouden mensen hun mee willen nemen. Niemand kende ze, en als ze losgeld zouden willen hebben hadden ze dat ook al lang gevraagt. Ik pak mijn telefoon en kijk naar mijn achtergrond. Het is een foto van mij en robin. Ik kijk even in de spiegel naar het shirt wat ik aan heb. Ons shirt. Ik heb hem al de hele week aan. Ik heb gewoon geen zin om te douchen. Geen zin om überhaut iets te doen. Ik heb de jongens ook al een hele week niet gesproken. De moeder van jai zou bellen zodra ze meer wisten maar ik heb nog niks van haar gehoord. "Dioni eten!" roept mijn moeder. Ik sta op en loop zuchtend de trap af. Het is dat ik van haar moet eten maar anders had ik dat niet eens gedaan. Ik loop de keuken in en zie mijn vader al zitten. Mijn moeder draait om en kijkt naar mij: "jongen wat zie je er uit." zegt ze en ze geef mij een knuffel. Ik wurg mezelf los en ga aan tafel zitten. "Je laat jezelf verslonzen om een meisje wasr je geneens een relatie mee hebt.? Reageert mijn vader, en hij wil een hap pakken. Ik voel woede in mezelf opborrelen: "ze heet robin!" roep ik. Ik laat mij hoofd in mijn handen zakken. "Zij zou ook niet willen dat je jezelf zo zou verzorgen." zegt mijn moeder en ze wrijft met haar hand over mijn rug. Ik werp haar hand eraf en begin te eten. "Om even op een ander onderwerp te komen? Heb je nog optredens van de week?" vraagt mijn moeder geïntreseerd. Ik haat het als ze me probeert op te vrolijken maar ik laat het maar even gaan. "Nee Volgende week pas weer." zeg ik. "Gelukkig de fans zouden maar schrikken als ze je zo zouden zien." zegt mijn vader sikeneurig. "Okee nu is het genoeg!" roep ik. Ik gooi mijn mes en vork op tafel en ren naar mijn kamer. Daar pak ik een tas en gooi daar alle belangrijke spullen in. Ook wat kleding. Ik trek mijn schoenen en jas aan en ren het huis uit. "Dioni waar ga je heen!" schreeuwt mijn moeder. Ik reageer er niet op. Na een tijdje rennen stop ik en begin ik te lopen. Waar kan ik nu heen. Ik kan wel heel stoer wegrennen maar het heeft geen enkele nut als ik niet weet waar ik heen moet. Naar jai kan ik niet, dan huil ik alleen naar. Cassius is bij zoë en sam zou precies hetzelfde als mijn vader zeggen. Dat ik mezelf laat verslonzen enzo. Dan blijft er maar 1 iemand over. Kaj. Hij heeft net zoveel verdriet als ik denk ik om sacha. Dus bij hem kan ik mezelf prima uiten. Ik zucht en kijk op google maps hoever ik zou moeten lopen om bij hem te komen. "Zover!" Roep ik bijna. Nou ja alles voor een beetje rust. En ik begin te lopen.