New Home, New Family.

hoofdstuk 12

POV. Jai
Ze hebben de zoektocht gestopt het duurt te lang. Zei mijn moeder al lang een uur geleden. Maar die woorden blijven in mijn hoofd zitten. Ik kan ook niet meer huilen mijn tranen zijn op. Ik heb 2 weken achter elkaar gehuilt. We hebben alleen maar 1 show gedaan. Zonder dioni. Ik heb niks van hem gehoort alleen kaj vertelde dat dioni nu bij hem woont omdat zijn ouders raar deden over robin enzo. Ik heb ook geen idee hoe het met hun gaat nu. Ik snap dat dioni kapot is hij hielt veel van haar. Maar of hij haar nou super goed kent weet ik niet. Ik doe voor de zoveelste keer haar kast open en pak haar mantelpakje. Eerst pakte ik altijd haar lievelingsshirt. Maar dat was ook het shirt die ze samen had gekocht met dioni, dus die heb ik maar aan kaj gegeven zodat hij die aan dioni kon geven. Ik ruik aan haar mantelpakje. Haar geur doet mij altijd weer goed. Mijn moeder komt binnenstappen en zegt: "ach jongen zet haar uit je hoofd. Als ik eerlijk ben geloof ik niet dat ze nog leeft. Anders hadden ze haar en haar vriendin allang gevonden." ik knik en ze loopt weer weg. Ik weet dat ik niet tegen mijn moeder in moet gaan want dan zegt ze weer dat ik naïf ben. Maar ik weet gewoon dat ze nog leeft ik voel het. Ze zou mij nooit zomaar in de steek laten nooit. Misschien moet ik kaj en dioni maar eens bellen. Het word gewoon tijd dat ik dioni gewoon spreek over haar. Mischien kan ik dan ook wat spullen van haar aan hem geven. Maar dan moet hij het wel teruggeven. Ik wil haar spullen niet kwijt. Ik zucht pak mijn mobiel en zet hem op de luidspreker:

K: met kaj
J: hey, hoe is het met je?
K: ben kapot maar ik moet door.
J: ja ik weet wat je voelt, is dioni er toevallig
K: ja die gaat niet meer weg hoor. Ik weet alleen niet of hij wakker is. Hij huilt zichzelf in slaap en word huilend weer wakker. Hij wil niks eten niks drinken. Het gaat gewoon weer bergafwaarts met hem
J: oke geef hem toch maar het gaat over robin
K: Weet je meer!
J: nee het gaat over haar spullen enz.
K: oh, okee ik dacht.....
J: ja ik had al zo'n vermoeden. Maar kijk maar of dat dioni wakker is.
K: hij is wakker hier heb je hem.
J: hey
D: hoi.
J: hoe is het met je?
D: wat denk je. Ik ben de liefde van mijn leven kwijt!
J: dioni even eerlijk. Gewoon echt eerlijk. Geloof jij dat ze dood is.
D: raar dat je het vraagt. Kaj zegt dat ik robin uit mijn hoofd moet zetten omdat ze waarscheinlijk toch dood is maar mijn gevoel zegt gewoon dat ze nog leeft.
J: ja dat heb ik ook. Kom anders morgen naar mij!
D: hoezo?
J: ik bedenk mij net dat zij op haar laptop een zoek mijn iphone heeft. En ze heeft haar i phone bij!
D: en dat bedenk je jezelf nu pas!
J: ja sorry. Maar niks tegen de rest zeggen. We moeten ze niet blij maken terwijl we nog niks weten.
D: ja deal. Ik kom er nu aan.
J: maar....
D: doei!
Okee dat was raar maar hij komt in ieder geval. Nu maar hopen dat het iets helpt.

POV. Robin
Ik zwaai mijn klant uit en wacht in de kamer tot de volgende. Ik heb nu een dubbele dienst. Ik hen eigenlijk steeds vaker meer klanten. Hoe het komt ik heb geen idee. Ik loop naar de spiegel en fris mezelf op. Het moet niet lang duren eer dat die man er is. Ineens slaat de deur open en komt mijn baas de kamer in gestormt. "Jij!" roept hij keihard. Ik stap bang naar achter tot ik tegen de muur aan sta. Hij loopt naar mij toe en grijpt mij bij mijn nek. "Waarom heb je niet gezegt dat je de vriendin was van een bnn'r." roept hij uit. "Ben ik ook niet. Ik vind hem leuk niet meer." huil ik. Zijn ogen worden paars van woede en hij smijt mij op de grond. Ik zoek even naar adem. "Weet je hoeveel geld ik voor jou had kunnen verdienen. Dan zat je nu in een club in frankrijk ofzo!" ik schrik als hij dat zegt. Ik wil niet weg uit nederland. Dan zie ik de jongens nooit meer. "Ik moet je niet meer zien!" roept hij en hij sluit de deur en doet hem opslot. Ik ren er naar toe en zak op de grond. "Alweer opgesloten." bibber ik er huilend uit. Ik leg mijn hoofd tegen de deur en kijk omhoog. Wat gebeurt er toch met mij. Ik wil maar huis gewoon naar huis. Ik kijk even naar mijn pols. Gister is er een nummer op getatoeërt en het teken van het bordeel. Zodat ze weten dat ik hier hoor. Ik kijk er nogmaals naar en krijg tranen in mijn ogen. Ik ben niets anders dan een smerige hoer. Dat is wat ik ben. Ik voel mijn oogleden zwaar worden en ik val in slaap.
Ik word wakker van een rare geur. Ik wrijf in mijn ogen en kijk rond en ruik dan nog een keer. Rook raar. Maar het is geen gewone rook van sigaretten ofzo. Het is rook van vuur. Ik hoor ook heel veek mensen schreeuwen. Ik moet hier weg! Ik sta op en begin te trappen en te slaan tegen de muur. "Help help!" roep ik maar niemand reageert. Ik trap nog een paar keer maar dan voel ik warmte tegen de deur. Het vuur. Ik geef het op. Dit is gewoon het laatste wat ik zie. Een kamer in een bordeel waar ik werk als hoer. Ik ga zitten en leg mijn hoofd tegen de deur. Opeens roept iemand. "Robin!" herken de stem het is sacha "ja" schreeuw ik terug. Ik hoor dat ze de deur open maakt en ik ga staan. "Kom er is vuur we moeten vluchten." ik knik en pak haar hand. Samen rennen we door de rook en ontwijken we het vuur. "Nog even robin!" roept ze. Ik knik maar ik voel mezelf slap worden door de warmte en de asbest die vrij komt door de rook en het vuur. Sacha rent door een deur en we staan meteen buiten op straat. We blijven rennen en rennen. Ik hoor ook allemaal meiden gillen en au schreeuwen. Ik kijk sacha bang aan zij kijkt mij ook zo aan. Ik wil niet weten hoe die meiden nu aan hun eind komen. We blijven rennen en rennen. Ik heb volgens mij nog nooit zo hard gerent. Op een hoge berg stoppen we. We zien heel ver weg het huis in vlammen op gaan. Het geschreeuw kan je vanaf hier horen. "Wat nu?" vraag ik aan sas. "Dit heb ik snel meegenomen uit het huis. Alle nummers en apps zijn eraf maar foto's en internet staat er nog op." zegt ze en ze haalt onze telefoon uit haar zak van haar badjas. Ze geeft mij ook mijn badjas want die had ze er onder aan gedaan. Ik kijk haar blij aan en knuffel haar. "Welk huis is het dichts bij en waar zijn we." ik zoek google maps op en zoek waar we zijn. "Als we een half uur lopen zijn we bij kaj. Zijn huis is het dichts bij." zeg ik. Sacha knikt. "Nou ja lopen dan maar." zegt ze ik knik. En we beginnen te lopen. Ineens bedenk ik mezelf dat we vrij zijn! Echt vrij!