New Home, New Family.

hoofdstuk 15

POV. Robin
Ik ga rechtop zitten en kijk even rond. Het is duidelijk dat ik in het ziekenhuis ben. Maar waarom, en waarom word er zuurstof in mijn lichaam gepomt. Ik kan toch prima zelf ademen. Ik kijk rond en zie mijn telefoon op het tafeltje naast mijn bed liggen. Ik pak hem en start hem op. Je ziet altijd in die films dat mensen op een knopje drukken als er iets ergs is ofzo. Ik kijk rond en zie ook zo'n knopje. Nou ja ik wil weten waarom ik hier lig. Ik druk op het knopje en wacht af. Ineens stormt er een zuster naar binnen. "Je bent wakker." zegt ze. Ik knik en wil vragen wat ik hier doe. Maar meteen begint ze allemaal dingen na te kijken. "Nou alles gaat prima met je." zegt ze met een glimlach. Ik glimlach terug en vraag: "waarom lig ik hier eigenlijk en waarom deze slangetjes?" en ik wijs naar de zuurstofslangetjes. De zuster gaat op mijn bed zitten en begint te vertellen: "weet je nog van die brand.?" vraagt ze. Ik knik en ze begint verder te praten. "Nou je hebt veel asbest binnen gekregen en asbest duwt je longen dicht. Daardoor ben je flauw gevallen eergister. We hebben je aan het zuurstofapparaat gelegt in de hoop dat je genoeg zuurstof binnen zal krijgen en je wakker word. En dan is succesvol geslaagt." ik knik en lach. "Maar ik moet dit dus inhouden?" vraag ik. Ze knikt en zegt: "wie moet ik voor je bellen?" ik denk na en zeg: "doe maar niemand. Ze hoeven zich geen zorgen om mij te maken. En ze komen vanzelf wel een keer langs en dan zien ze het wel dat ik wakker ben." ze knikt en loopt mijn kamer uit. Ik pak mijn telefoon van mijn schoot en kijk hoe laat het is. Pffff 3 uur s'nachts. Het duurt dus nog wel even eer dat het ochtend word. Maar ik zit vol energie. Ik heb bijna 3 dagen geslapen. Ik kijk even om mij heen en doe het licht aan. Daarna trek ik aan het andere touwtje bij mijn bed om de gordijnen open te doen. Het is echt een mooi uitzicht. Overal lichtjes. Het lijkt wel LA. Ik pak mijn oortjes en open netflix. Tijd om gewoon een serie te kijken bij een prachtig uitzicht. Wat ik mezelf af vraag is of er meer mensen in het ziekenhuis liggen. Maar dan mensen die ik ken. Want als ik teveel asbest binnen heb gekregen moet sas ook wat binnen hebben gekregen. Ik zucht en kijk nog even naar buiten. Serieus wat gebeurt er allemaal met ons. Of nou ja met mij. Weten mijn ouders wel dat ik hier lig. Weten ze uberhaut wat er gebeurt is met mij. Ik ben in iedergeval blij dat ik uit het bordeel ben. En dat ik kaj nog heb gezien. Ik hoop alleen dat dioni zichzelf niet heeft laten verslonzen.

Ik schrik wakker van het felle licht. Ben ik in slaap gevallen? Blijkbaar. Ik pak mijn mobiel die op mijn schoot licht en zet hem aan. 7 uur, nou ja het is in ieder geval ochtend. Wat moet ik hier eigenlijk doen. Het is hier echt saai. Geen kleur, geen dingen die ik hier kan doen. En ik heb honger. Normaal heb ik nooit zo snel zin in eten maar nu. Ik kan een heel lopend buffet op eten. En wat mij ook mateloos irriteert is dat zuurstof gedoe. Wat in mijn neus zit. Heel de tijd een brommend geluid van dat apparaat. En er word ook heel de tijd zuurstof in mijn lichaam gepomt. Ik kan niet een keer mijn mond dicht doen want ik moet mijn mond open houden om te ademen. Weetje laat heel die zooi hier lekker zitten. Ik haal die buisjes uit mijn neus en stap uit mijn bed. Ik loop een paar stappen en val meteen om. Ook heb ik meteen ademnood. Ik krijg geen adem meer. Ik probeer mezelf om te draaien en die buisjes te pakken maar ik kan er niet bij. Ik moet nu rustig blijven, maar ik heb geen adem! De deur gaat open en ik zie dioni staan. "Dioni..........zuurstof!" hijg ik uit. En ik wijs naar de buisjes.

POV. Dioni
En weer loop ik door de ziekenhuisgangen. Dit is al de derde dag en robin is nog steeds niet wakker. Dus ze heeft nog te weinig zuurstof. Het is moeilijk om zonder haar te leven maar ik kan haar in ieder geval zien en aanraken. En ze is terecht. Er is nog een kans dat ze wakker word. Eigenlijk mag ik hier niet komen voor bezoekuur. Maar ik heb met de dokter gesproken en nu mag ik gewoon komen wanneer ik wil. Ik loop langs de kamer van sas en zie haar en kaj samen liggen. Kaj ligt het bed naast sas. Samen hand in hand. Het is best wel schattig. Ik wou dat ik zo met robin kon liggen. Ik loop naar haar kamer en doe de deur open. Meteen sta ik versteend. Ze is wakker! Maar ze ligt op de grond te hyperfentileren naar adem. "Dioni.........zuurstof!" hijgt ze. Ze heeft geen adem. Ze wijst naar de buisjes die altijd in haar neus zaten. Ik bedenk mezelf geen moment en ren naar de buisjes. Ik pak ze en stop ze in haar neus. Meteen krijgt ze weer adem. Ik trek haar tegen mij aan en laat haar rusten op mijn borst. Zie ons nu zitten op de grond. Ze begint te huilen. "S...orr..y!" snikt ze uit. Ik aai over haar hoofd. "Maakt niet uit, je kon er niks aan doen." zeg ik. "Jawel;" roept ze meteen. Ik knik nee en til op. Ik leg haar op bed en doe de deken over haar heen. Meteen legt ze haar hoofd op haar kussen. Ik ga met mijn hand door haar haar heen. Dit heb ik zo gemist. Ik geef een kus op haar voorhoofd. Meteen opent ze haar ogen en zegt ze: "ik vind het toch knap." "wat?" zeg ik tegen haar. "Gewoon dat je bij mij blijft en dat je er voor mij bent." zegt ze. Ik glimlach en kijk haar aan. "Altijd." ze lacht en ik geef haar een kus op haar mond. Die mooie lippen die dit keer ook terug kussen. Eindelijk ze is wakker!