New Home, New Family.

hoofdstuk 10

POV. Sacha
Hier zit ik dan. In een donkere kamer op een rare plek. Robin en ik werden gescheiden na dat we het busje uitgesleurt waren. Waarom nam die man ons mee en hoe kwam hij in de kleedkamer. Ik gok dat ik hier nu al een uur alleen zit. En het enige waar ik nu aan denk is kaj. Hoe zou het met hem gaan. Hij heeft moeten zien hoe dat wij in dat busje werden gegooit en dioni die naar buiten kwam rennen. Ik denk nu ook aan robin. Ik ziet hier op het moment veilig. Maar hoe zou het met haar gaan. Zit ze er hetzelfde bij als ik. Of is ze alleen. Of bij die smerige man. Ik heb geen idee. Ik trek mijn benen in en voel een koude rilling over mijn armen gaan. Ik leg mijn hoofd tegen de muur en die even mijn ogen dicht. Ik heb geen tijdsbesef maar ik voel dat ik moe word. "Hey! Wakker worden!" schreeuwt iemand in mijn oor. Ik schrik op en kijk recht in de ogen van een onbekende jongen. "Je bent hier niet om te slapen maar im te werken." zegt hij "werken?" vraag ik besufd. "Ja werken, kom je vriendinnentje wacht." meteen sta ik op zodra hij dat zegt. Ik doe alles om even te kijken hoe het met robin gaat. Ik loop achter de jongen aan. Zodra ik de deur uit stap hoor ik allemaal muziek. Ik loop de gang uit en kom in een hald verlichte grote ruimte. Overal roodbedekte banken. Ik knipper nog een keer zodat ik zeker weet dat ik niet nog slaap. Maar nee ik slaap niet. Het is dus geen nachtmerrie. Over staan dansende meisjes in korsetten en hoge hakken. Ik las vroeger verhalen van meisjes die ook in een bordeel zaten maar er weer uit waren gekomen. Zij vertelde hier altijd over en dat ze in de handen van een loverboy waren gekomen. Ik dacht dat ik slim was om rare jongens meteen uit mijn leven te verwijderen juist zodat dit niet op mijn levenspad zou komen. Maar blijkbaar kan je ook op een andere manier in een bordeel komen. Ik zie er gelukkig nog normaal uit. Geen korset geen hoge hakken. Gewoon nog mijn zwarte kleding. Alleen mijn hoed ontbreekt, die viel af en bleef in de kleedkamer liggen. Gelukkig zijn we snel weg uit die half verlichte ruimte. Dit keer word ik een kamer ingeduwd waar fel licht is. Zo vel dat ik mijn ogen dicht moet knijpen. Als mijn ogen gewent zijn aan het licht zie ik een kamer met allemaal bedden. Op sommige liggen meisjes op sommige niet. "Daar slaap jij, kleed je maar snel om." zegt de jongen. Hij wijst maar een bed waar een bh op ligt en een kort rokje. Naast het bed staan hakken. "Nou tempo!" roept de jongen en hij duwt mij naar het bed. Ik kijk nog een keer om en de deur word gesloten. Ik hoor dat hij op slot word gedraait. Fijn als vissen in een kom opgesloten. Ik loop naar het bed toe en gooi de kleren eraf. Dat trek ik niet aan. "Ik zou het maar aantrekken." zegt een meisje tegenover mij. Ze heeft een russisch accent. "Waarom" zeg ik eigenwijs. Ze zucht en zegt: "anders krijg je hetzelfde als dat meisje." em ze wijst naar iemand. Ik kijk dat meisje niet aan ik geloof het wel. Ik las het altijd in die verhalen. Ik kleed mezelf om en kijk even naar mezelf. Ik zie er vreselijk hoerig en sletterig uit. Dat is waarscheinlijk ook waarom ik hier ben. Ik ga zitten op het bed en kijk even rond. Ik zie allemaal verschillende meisjes. Maar toch welk meisje bedoelde die russische meid nou. Ik kijk rond en zie in een hoekje een meisje zitten. Haar hoofd kijkt niet naar mij maar ik zie meteen wie het is. "Robin!" roep ik. Ze draait zich om en staat op. Ik ren naar haar toe en knuffel haar. "Hoe is het." vraag ik. Ik zie haar blauwe oog. "Gaat wel." zegt ze. En ze knuffeld mij weer. Zij heeft ook al zo weinig kleren aan. "Waar zijn we in terecht gekomen hè" zegt robin. Ik knik en veeg een traan weg van robins wang. "Ik mis jai en dioni." zegt ze. Ik knik en probeer mijn tranen binnen te houden. "Ik mis kaj ook. En mijn ouders en gewoon iedereen." zeg ik. Ze knikt en samen gaan we even op haar bed zitten. Om even te laten bezinken waar we allemaal in terecht zijn gekomen.

POV. Kaj
"Kaj het is voor jou!" roept mijn moeder. Toenet ging de deurbel. Ik dacht dat het niet belangrijk zou zijn. Maar dus toch wel. Mischien is het wel de politie. Ik sprint de trap af en ren naar de deur. Zodra ik dioni zie staan zucht ik. "Wat doe je hier?" vraag ik. Pas als hij zijn hoofd optilt zie ik zijn gezicht. Hij is helemaal wit en er zijn enorme wallen onder zijn ogen. Hij ziet er echt slecht uit. "Ik kom hier even logeren als dat mag." vraagt hij. Ik knik en houdt de deur open. Hij loopt naar binnen en we lopen meteen naar mijn kamer. Hij ploft neer op mijn bed en gooit zijn tas aan de kant. Zijn kleren zijn ook vies. Hij heeft een jogginsbroek aan en het shirt wat hij met robin had gekocht zijn haar zit compleet in de war. "Wat heb jij uitgespookt?" vraag ik aan hem. Hij haalt zijn schouders op en laat zijn hoofd in zijn handen zakken. "Gewoon ik heb nergens zin meer in sinds." zegt hij. Hij maakt zin niet af maar ik hoor hem snikken. Ik knik. Ik mis sacha ook wel maar ik laat mezelf niet verslonzen dat zou ze niet willen dat ik dat zou doen. "Kom ga eerst maar douchen we praten daarna wel verder." zeg ik tegen hem. Ik trek hem overeind en duw hem de badkamer in. Daarna gooi ik zijn tas in de badkamer. "Als je klaar bent kom je maar even naar beneden dan drinken we wat. Okee?" vraag ik aan hem. Hij knikt en zet de douche aan. Ik doe de deur dicht en loop naar beneden. "Wat heeft hij?" vraagt mijn moeder bezorgt. "Hij mist robin" zeg ik zuchtend en ik ga aan tafel zitten. Ik kijk in de glazen kast en zie sacha's hoed samen met een foto van ons daarin liggen. "Ja snap ik, maar dit zou zij niet willen dat hij zichzelf zo zou gedragen." ik knik en kijk naar de foto. "Je mist haar hè" zegt mijn moeder tegen mij. Ik knik en blijf maar naar de foto kijken. Ik voel een hand over mijn rug die mij troostend wrijft. "Laat hem maar zo lang mogelijk hier blijven net zo lang tot hij weer normaal is. Ik praat wel met zijn ouders." zegt mijn moeder. Ik knik een geef een kus op haar wang. "Mag ik er een foto bij zetten?" vraag ik. Mijn moeder knikt hevig. Eerst mocht ik niet te veel foto's neerzetten omdat mijn moeder bang was dat ik er depressief van werd enzo. Maar ik heb een goed idee. Ik pak dioni's telefoon die hij heeft laten liggen op mijn kamer. Ik sluit hem aan aan mij laptop en zoek een foto van hem en robin. Ik print hem uit en leg zijn mobiel weer terug. Ik neem de foto mee en plaats hem naast de andere foto. "Hopelijk helpt het hem." zeg ik zachtjes. "Vast wel." zegt mijn moeder die een arm om mij heen heeft geslagen. We kijken samen naar de foto's. De meiden zijn sterk we vinden ze vast wel.