New Home, New Family.

hoofdstuk 37

POV. Samuel
"Dus jullie zijn neef en nicht?" vraagt iris nog een keer ongelovig terwijl we het ziekenhuis uitlopen met esmay, kaj, denise, cass en zoë. Iedereen gaat weg behalve jai en dioni. Want zo gaat robin bevallen en hun blijven erbij. "Ja." zeg ik kortaf. "Hey zullen we anders alvast kijken of we wat spullen van jai zijn huis naar het huisje van robin en dioni kunnen brengen?" vraagt kaj. "En hoe ga je aan de sleutel komen?" vraag ik bot. "Wat heb jij zeg. Je reageerd echt bot!" zegt iris boos terwijl ze voor mij gaat staan. "Sorry ik moet gewoon wennen aan het idee dat mijn nichtje aan het bevallen is en aan het feit dat ik een nichtje heb." geef ik toe. "Ik snap je maar zullen we het doen?" vraagt cass. "Euhm ja prima maar hoe kom je aan hun huissleutel?" vraag ik. Kaj lacht en pakt iets uit zijn broekzak. "Robin houdt haar sleutelbos niet echt goed in de gate" lacht hij en ik zie dat hij hun huissleutel in zijn hand heeft. "Okee maar alleen voor hun zodat ze een fijn welkom hebben in hun huisje." geef ik toe.

"Schat wil jij deze doos uit de auto pakken?" vraagt iris. Dit is de laatste kinderkleding doos. Verder staan echt alle dozen in het huis. De meubels stonden er al alleen de kleding en lampen enzo moesten nog in het huis. Ik loop de trap op naar hun appartement. Toch raar, het meisje die ik al een jaar ken is ineens mijn nichtje. Of nou ja ineens, al 18 jaar. Ik loop de deur door en zet de doos in de woonkamer. "Zullen we het gaan verdelen?" vraagt denise. Ik knik.

"Schat hoe gaan we de kast indelen." vraagt iris. Wij doen de babykamer. Serieus alles was af alleen de kleertjes moesten nog in de kast gehongen worden. Ik kijk om naar iris die alle kleertjes aan het uitpakken is. Bij elk shirtje dat ze pakt hoor ik jaar aah zeggen. "Je vind het echt leuk he?" vraag ik aan haar terwijl ik bij haar neerkniel. Ze knikt en vouwt een shirtje op. Ik glimlach en pak een stapel broekjes en leg die in de kast. Het zal best even wennen worden dat mijn nichtje en mijn beste vriend straks ouders zijn maar het is toch ook wel leuk. "Sam iris!" roept kaj. "Ja!" roep ik terug en ik loop de woonkamer in. "De bevalling is begonnen nu hopen dat hij er vandaag is." zegt kaj vrolijk. Ik knik en loop snel weer terug de kinderkamer in. Ik ga voor het raam staan en kijk naar buiten. Ik voel twee handen om mij heen. "Ben je zenuwachtig schat." zegt de stem van iris. Ik knik en kijk recht naar het strand. "Ik ook wel hoor, maar het word nu waarschijnlijk lang wachten." zegt ze. En ik voel haar hoofd op mijn schouder. Ik knik en sluit even mijn ogen. Hopelijk heeft ze niet te veel pijn.

POV. Jai
Okee wat ik nu zie is robin die op haar zei in bed ligt met haar armen om een kussen. Ze heeft haar ogen dichtgeknepen en ze is heel de tijd aan het 'puffen'. Dioni zit aan de andere kant van het bed en wrijft over haar rug. Als ik op internet bevalling opzocht kreeg ik alleen maar schreeuwende mensen. Die aan het schreeuwen en huilen waren van de pijn maar robin heeft dit totaal niet. Eigenlijk kan ik hier niks doen dan zitten en kijken maar voor robin geef ik wel steun. Ineens steekt ze haar hand uit naar mij. Ik pak hem aan en ga dichter bij haar zitten. "Ik vind het heel fijn dat je er bent." zegt ze terwijl ze haar hoofd op haar kussen laat vallen. Ik knik en geef een kus op haar voorhoofd. "Voorbij?" vraagt dioni. Robin knikt en gaat even zitten. Dioni geeft haar water aan wat ze gulzig opdrinkt. Er komt een dokter de kamer binnen gelopen. Hij checkt de monitoren en zegt dan: "je vangt de weeën heel goed op voor iemand van 18. Je zat bij de vorige check op 4 centimeter dus we gaan zo weer checken. Hou je het verder nog vol?" vraagt hij. Robin knikt en zet haar glas weer terug. "Volgens mij ben je een sterk meisje succes en tot zo." zegt hij en hij loopt de kamer uit. "Sterk." grinnikt robin. Ineens houdt het lachen op en pakt ze dioni's hand en knijpt haar ogen dicht. Dioni gaat meteen recht zitten en aait over haar rug. "Nog even volhouden kom op deze kan je wel aan." zegt hij rustig en hij sust haar lieflijk. Ik zou dit echt niet aankunnen.

" 10 centimeter bij de volgende wee mag je persen." zegt een vrouwlijke arts. Robin knikt en veegt nog snel haar tranen weg. Het laatste half uur heeft ze wel gehuilt van de pijn. Wat ik moeilijk kon aanzien. Ik wil niet dat ze pijn heeft maar dit kan ik helaas niet overnemen. "Ik ben bang." jammert ze even en ze legt haar hoofd bij dioni neer. "Nog even doorzetten straks heb je je mannetje in je armen en ben je alles vergeten." zeg ik en ik wrijf over haar arm. "De wee komt." zegt ze huilend. "Benen pakken en persen." zegt de vrouw streng. Robin doet wat er gezegt word en begint te 'persen' ik heb geen idee wat er gebeurt maar ik kijk maar rustig toe. Er komen veel mensen de kamer in en uit gelopen en wr is best veel paniek als je het aan mij vraagt. Ik zou op het moment echt geen vrouw willen zijn. Naakt op een bed proberen je kind uit je lijf te duwen. Ik hoor gehuil en kijk even rond. Er word een klein mannetje bij robin ol haar borst gelegt. Dioni knipt de navelstreng door. "En hoe heet hij?" vraagt de zuster terwijl ze een doek over het kindje heen legt. "Jayden." zegt dioni trots. Robin knikt alleen maar. Ik voel een gloed van trotsheid over mezelf heen komen. Ze heeft het zo goed gedaan.