New Home, New Family.

hoofdstuk 49

POV. Dioni
Ik sta voor het huisje van cassius en zoë, jayden is daar heel se dag gebleven. Zoë en sterre zijn vanmiddag met jayden naar de stad geweest en hebben daarna nog met hem gezwommen. Ik vind het wel fijn dan heeft hij wat afleiding. Wat mij eigenlijk verbaast is dat hij nooit om robin heeft gevraagt. Waarom dat hij haar zolang niet heeft gezien. Het is ook wel fijn want dan hoef ik niet het verhaal uit te leggen of wat te verzinnen want hij snapt natuurlijk niets van wat er allemaal gezegt word. Ik druk op de bel en meteen word de deur open gedaan door een te vrolijke cassius. "Hey kom erin." zegt hij met een lach. Ik knik en stap binnen. Ik zie zoë met jayden op de bank zitten, ze kijken samen naar de tablet. Waarschijnlijk een filmpje. "Hoe is het?" vraagt cass. Ik zucht en antwoord: "nog steeds hetzelfde, geen verbetering maar ook geen verslechtering maar hoe is het vanmiddag gegaan en hoe heeft hij gegeten?" hii heeft hier ook gegeten want ik eet tegenwoordig in het ziekenhuis. En jai vertelde dat hij heel slecht at bij hem thuis. "Best goed. Hij heeft heel zijn bordje leeg gegeten en daarna nog een ijsje." zegt cassius. "Bedankt." zeg ik en ik leg mijn hand op zijn schouder. "Graag gedaan, we vinden het zelf ook heel leuk." zegt hij met een zwakke glimlach. Zoë kijkt om en zegt: "jayden kijk papa is er." jayden kijkt om en komt aanrennen tegelijkertijd zegt hij: "papa!" of nou ja zegt. Roept! Ik til hem op en meteen knuffeld hij mij. Hij wurmt zich daarna los en rent de slaapkamer in van cassius en zoë. "Wat doet hij nu?" vraagt ik aan cass. Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar de deur. Jayden komt terugrennen met een fotolijstje in zijn hand. "Mama." zegt hij en hij geeft hem aan mij. Ik draai het lijstje om en bekijk de foto. Het is een foto van zoë en robin samen toen ze kwamen kijken bij de kca's. We hadden gewonnen en alleen ik en cass hadden een vriendin. Ja kaj ook wel die had toen nog wat met sacha maar die kon toen niet. Ze heeft een mooie galajurk aan en haar haar is gekrult. Er valt een traan op het lijstje en meteen verdwijnt mijn herindering daar naar toe. Ik sta met bijde benen in de realiteit de harde realiteit. "Kijk papa, mama." zegt jayden en hij wijst naar het lijstje. Ik knik en kijk jaden aan. Ik zie de blauwe heldere ogen van robin in jayden zijn gezichtje. De ogen stralen, dat deden die van robin al maanden niet meer. Ik mis die die schittering en twinkeling. "Papa huilen?" vraagt jayden. Ik knik en til hem op. "Dan moet je een wonderkusje van mama dat helpt." zegt hij met een glimlach. Ik lach en huil tergelijkertijd. "Ja mama's kusjes helpen altijd, alleen als mama ze kan geven." zeg ik en ik geef jayden een kusje op zijn wang. Hij knikt en samen kijken we naar de foto.

POV. Denise
Ik kijk uit het raam naar buiten. Dit doe ik tegenwoordig heel vaak ik heb dan zo'n gevoel alsof ik dan dichter bij robin ben. Toen we allebij 13 waren gingen we altijd op het balkon staan in mijn kamer. We gingen dan naar jongens op straat kijken. Bij iedere jongen die voorbij kwam gingen we cijfers geven. We hadden ook letterlijk bordjes met de nummers 1 tot en met 10. Ik glimlach weer even bij de gedachte. Dit was zo leuk. Als iemand dat dan toevallig zag lagen we echt in een deuk. We lachten eigenlijk altijd. Ook toen we cupcakes gingen bakken en haar haar kwam in de mixer. Dat soort dingentjes waren echt hilarisch. Tot ik verhuisde, het contact ging weg en we hebben nooit meer contact opgezocht. Tot de jongens ons weer bij elkaar brachten. Ik voel twee armen om mij heen en een hoofd op mijn schouders "waar ben je over aan het piekeren?" zegt de stem van kaj. Ik zucht en zeg: "dat er misschien een kans is dat robin ons kindje niet meer meemaakt." ik voel kaj knikken tegen mijn schouder. "Dat gaat gewoon gebeuren lieve schat. Dit overleeft ze niet." zegt kaj die mij ineens los laat en een roddelblad van de tafel pakt en er in begint te bladeren. "Hoe kun je dat zeggen!" roep ik boos. "Schat dan had ze allang wakker moeten zijn." zegt hij rustig terwijl hij zijn ogen niet van het roddelblad haalt. "Kaj heb verdomme vertrouwen!" roep ik nu nog bozer maar ik voel ook tranen opkomen. "Dat heb ik al een week niet meer schat." zegt hij rustig en hij kijkt eindelijk op van het roddelblad. Ik kan niks meer zeggen. Ik sta met mijn mond vol tanden. Ik voel tranen over mijn wangen lopen en ik val huilend op de bank. Ik voel dat kaj naast mij komt zitten. Terwijl ik helemaal geen behoefte heb in hem. "Sorry schat ik bedoelde het niet zo." ik zucht en duw hem weg. "Kaj het is beter als je mij nu even alleen laat." zeg ik terwijl ik hem serieus aankijk. "Oke dan zie ik je vanavond wel weer." zegt hij en hij staat op en loopt zo de deur uit. Ik kijk hem na en kijk daarna weer naar buiten. Hoe durft hij het te zeggen. Ik hoopte op een beetje begrip, een beetje troost. Maar hij heeft er dus schijnbaar geen vertrouwe meer in. Ik voel een schopje tegen mijn buiken aan. Ik wrijf eroverheen en zeg: "ja papa heeft geen vertrouwen meer in tante robin, maar mama wel hoor. Geloof mij tante robin gaat jou zien." ik voel nog meer getrappel en ik lach. Een wonder dat je al zo vroeg contact kan hebben met je kindje. Ik hoop dat hij of zij snel komt. Ik kan bijna niet meer wachten. Maar ik wil ook dat robin wakker word. Ik zou anders met een vreselijk gevoel elke verjaardag vieren van mijn kind. Als robin sterft en mijn kind word geboren weet ik niet meer of ik blij moet zijn of verdrietig. Ik kijk naar een foto van mij, kaj, dioni en robin. Ik glimlach en wrijf over mijn buik. "Maar papa is wel heel lief."