Follow me ✧ Yoonmin ✔

XXVII

Yavaşça gözlerini açtı Yoongi. Küçüğü hâlâ uyuyordu. Onu uyandırmamaya özen göstererek gerildi ve telefonunu açtı. Telefonun açılma desenlerinin çıkması ardından şifreyi girdi.

"Huh? Bu da ne? "

Bir numara sürekli onu aramış ve sonunda mesaj bırakmıştı. Yoongi mesajı açarak okumaya başladı.

Bay Min Yoon Gi,
Seul devlet hastanesi olarak, bayan Eun Min'in hastane masraflarının dün akşam kesilmiş bulunduğunu bildirmek isteriz. Size ulaşmaya çalıştık ama telefonunuzun kapalı olması dolayısıyla ulaşamadık. Lütfen bu ay masraflarını ödeyeceğinizi bildirin yada Bayan Min'i hastanemizden en kısa zamanda alın. Bir hafta içinde masraflar ödenmezse ne yazık ki bayan Min'in makinesini kapatmak zorunda kalacağız.

Yoongi öylece donup kaldı. Hastane masraflarını bildi bileli hep Jiyong ödemişti. Ama o böyle bir şey nasıl yapardı? Kore'den kaçtığında bile düzenli olarak masrafları ödemişti. Hemen rehberden Jiyong'u bulup aradı.

"Alo~?"

Yoongi sakin olmaya çalıştı. Bağırıp Jimin'i de endişelendirmek istemiyordu.

"Sen ne yaptın? "

"Huh? "

"Annemin hastane masrafları...  ödemeyi niye kesin?"

"Ne? Kesilmiş mi? Aish! Siktir biliyordum! "

"Ne geveliyorsun? "

"Yoongi...  aslında ben hiç masrafları ödemedim."

"Ha? "

"Annenin abisi, annenin hatrı için parayı ödüyordu. Bir gün vermeyi bırakacağını biliyordum... Piç herif.  "

"Ne yapacağım ben? O kadar param yok. Annem ne olacak? "

Yoongi'nin aktığından bile habersiz olduğu göz yaşı Jimin'in yanağına düşmüştü. Sonra bir tane daha ve bir tane daha. Jimin çoktan uyanmış gizlice büyüğünü dinliyordu.

"Endişelenme. Yarın ilk uçak ile Kore'ye gelirim. Bendeki para bir iki ay için yeter. Uçak parasını da arabayı satarak öderim. "

"Hayır. Gelemezsin. Jimin için... "

"Ah...  güven bana ben değiştim.  "

"Hiç güven verici değilsin hyung!"

Yoongi telefonu kapatıp göz yaşlarını sildi. Jimin'i yanağından öperek yataktan çıktı. Yanağı neden tuzluydu?

"Hyung? "

Yoongi arkasında bıraktığı oğlana baktı.

"Endişelenme Jimin. Küçük bir işim var yapıp geleceğim. "

"Ama... "

"Endişelenme. İyiyim ben."

Jimin'in endişeli bakışlarının ardından evden çıktı Yoongi.

Ne yapacağını yada ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

"Motorumu satarsam...  elimde de bir miktar para var. Namjoon'dan da borç alırsam. Belki bir ay için ödeme yapabilirim. "

Yoongi kafası karışık bir şekilde motorunu çalıştırdı ve parkın yolunu tuttu. Bir şeyler yapması için önce düşünmesi lazımdı.

O sırada Jimin yatakta öylece dikiliyordu. Yoongi'nin annesine ne olacaktı? Anlamsızca duvarlara baktı Jimin. O ne yapacaktı?

Telefonu titreyince kafasını sehpaya çevirdi. Ayağa kalkarak arayan numaraya baktı. Kayıtlı değildi.

"Alo? "

"Jimin sen misin? Ben Sunhi."

"Sunhi? Numaramı nasıl buldun? "

"Bu şu an bu çok önemli değil. Seninle konuşmam gerek. "

"İlgilenmiyorum. "

"Ama bu fırsat Yoongi ve ım... sanırım annesi ile alakalı. "

"N-nasıl? "

"Yoongi'nin annesinin hastane masraflarını kestirdim. "

"Ne yaptın?! Bunu yapamazsın. "

"Sakin ol Jiminnie. Onlara yardım etmen için sana bir şans vereceğim. "

"..."

"Eğer benimle birlikte Fransa'ya gelirsen, bayan Min'in masraflarını bizzat ben ödeyeceğim. "

"Ne? Seninle hiçbir yere gitmem! "

"Bencil olma Jimin!"

Jimin donup kaldı. Kendini bencil biri olarak görüyordu ama bunu biri söylediği zaman bu dayanılmaz bir acıydı. Şu boğaz tırmalayan acılardandı.

"Bencillik mi yapıyorum...? "

"Elbette! Sadece kendin ile Yoongi arasındaki ilişkiyi düşünüyorsun! Annesi ölebilir!  Sorumlusu da sen olursun! "

"B-ben? "

"Bu yüzden Jiminnie~. Benimle Fransa'ya gel. Pasaportun zaten olduğu için sorun olmayacaktır. Unutma. Bunu Yoongi ve onun annesi için yapacaksın. "

"Ben... "

"Cevabı şimdi vermene gerek yok. Aslında~ uçak biletlerimizi çoktan aldım. Bu akşam saat onda uçak kalkacak. Seni bekleyeceğim. İyi düşün Jimin. Birileri senin yüzünden ölsün istemezsin değil mi? "

Jimin hattın öbür ucu kapattığı halde aynı pozisyonda kaldı. Her şey yıkılmaya başlıyordu. Yoongi yıkılıyordu. Onu yıkan kişi o muydu?

"Hayır... onun canını yakıyorum...  "

Jimin yatağın altındaki bavulunu çıkardı ve kıyafetlerini yerleştirmeye başladı. Bu sırada göz yaşları inci gibi düşüyordu yanağından.

LeeHi ne olacak?

Durdu.

"Peter Pan... gidiyor mu? "