Hij kwam dichterbij en mijn adem stokte in mijn keel. Ik hou dit niet meer.
Dichterbij.
Dichterbij.
Dichterbij.
Dichterbij.
Dichterbij.
Dichterbij.
Nog een stap dichterbij.
Waarom? Sinds wanneer? Door mij?
Al die vragen dwarrelden in mijn hersenen.
Ik vond maar geen antwoord. Ik sta nog steeds als versteld.
'Mohsin.' Bracht ik er schor uit.
'Sarah Bellaroussa.' Zei hij op een manier die ik niet kon plaatsen.
Gelukkig noemt hij me bij mijn schuilnaam.
'Waarom?' Bracht ik er schor uit.
Ik schraapte mijn keel om verder te praten, maar werd onderbroken door Damario die een hand op mijn schouder hield.
'We moeten gaan weetje nog.' Zei hij.
Mohsin gaf hem een scheve blik en focuste zich op de hand op mijn schouder.
Wat heeft iedereen met Damario?
'Mohsin, ik spreek je nog. Ik moet je heel dringend spreken en ik.....mis je.'
Hij nam de drugs aan en gaf het geld. Ik knikte afkeurend.
Hij maakt zichzelf kapot. Zou dit door mij komen of moet ik me niet zo aanstellen?
Waarom vraag ik zo veel?
Ik keek Mohsin nog na.
Wat mis ik hem.
Mijn beste vriend.
Mijn alles.
Mijn steun.
Mijn toeverlaat.
Mijn zuurstof.
Flashback
Ik starte mijn golf 7 een rode trouwens. 'Yalla I'll be your love. Mouch hala techrikni f hawek' Zong ik keihard. Wat dom was, want ik zag dat Mohsin naast me reed. Hij keek me glimlachend aan. 'Waar gaat deze zinee naartuu?' 'Hahaha dat weet jie toch.'
We deden wedstrijdje; wie er als eerst is. Het probleem is dit is echt een dagelijkse routine van ons, maar nooit is er een winnaar.
Ik stapte uit en liep richting de auto van Mohsin. Ik deed de deur open en bleef kijken hoe hij geconcentreerd op zijn tellie typte. Hmm met wie zou hij aan het appen zijn ?😑
Hij trok me in een beweging op zijn schoot. Dit ging allemaal iets te snel. Ik werd zo rood als tomatish puree. Ik probeerde op te staan, maar zijn stevige handen hielden me tegen. Ik zat op zijn schoot. Zijn handen had hij rond mijn middel. Zo was hij aan het typen. Ik zag Mohammed Bro staan. Oke dan is het goed. Kifesh waar komt die gedachte ineens vandaan? Ik voelde zijn warme adem op mijn nek.
Einde flashback
We reden in stilte weer terug naar de werkplaats waar ik mijn auto startte en weg reed.
Het wordt me allemaal teveel. Ik dacht dat ik dit allemaal in mijn eentje aankon, maar geloof mij.
Dit is voor elk normaal persoon teveel.
Één verkeerde poging en je hangt.
Ik vergeet niet dat ik dit doe voor Adil, anders hangt hij door mij.
Inshaa'Allah moet alles goed komen.
Ik reed naar het hotel, eenmaal aangekomen staptte ik uit. Ik liep direct naar mijn hotelkamer.
Het is vijf voor vier. Leyla is er niet.
Gast waar is zij nou weer? Kan ze niet een keer haar kontje rustig zetten?
Ik liep weer naar beneden. Bij het parkje stopte ik met lopen.
Waarom moet alles zo gaan?
Vertel het mij, hoe krijg ik iedereen tevreden?
Ik dacht dat ik slim was...
Maar vergeet niet, niet alles gaat zoals je wilt dat het gaat.
×
Hewaaaaa
Schaaatjjeesss
Stem en reageer!
Dit verhaal is bijna ten einde nog zes delen.
*Pinkt traantje weg*
Lees ook mijn andere verhaal Unbearable Pain.
Groetjes
Tranquila
