'Die past beter bij je,' zei ik tegen Mohsin die broeken aan het passen was.
'Doe die grijze,' zei ik.
Hij liep weer naar de paskamer.
Ik wachtte in de winkel. Ik zag heel snel een gedaante voorbijschieten, maar dat heb ik me vast verbeeld.
'Mohsin ben je al klaar,' riep ik.
'Ja ik kom eraan. Ik neem toch die grijze,' zei hij.
We rekenden af en liepen weer naar buiten. 'Gaan we wat eten?' Vroeg Mohsin.
Ik knikte afwezig en keek een eindje verderop. Ik zag een brede jongen staan met een zwart trainingspak.
Ik zie hem al de hele dag op dezelfde plekken rond lopen.
Ik negeerde het en liet het maar zo.
'Je bent zo afwezig,' zei Mohsin tegen me toen we in de Mac zaten.
'Oh nee. Ik voel me alleen niet zo lekker. Ik wil naar huis,' zei ik zo onopvallend mogelijk.
'Oke kom schat,' zei hij.
Hij deed zijn arm om me heen en zo liepen we samen naar de auto.
'Schat, ik moet wat regelen in het bedrijf. Ik moet een afspraak verzetten en zelf contact opnemen met onze zakenpartner,' zei Mohsin.
'Isgoed schat. Maak het niet te laat,' antwoordde ik.
Hij deed de deur dicht en daar zat ik dan alleen.
Na een kleine tien minuten werd er aangebeld.
Zal vast Mohsin zijn die iets vergeten is.
Ik wikkelde snel een hoofddoek om mijn hoofd voor het geval dat.
Ik deed de voordeur open en zag dezelfde jongeman staan als die van in de stad.
Hij keek naar de grond. Ik kuchte, waardoor hij opkeek.
Mijn hart is zojuist gestopt met kloppen.
Wallen onder zijn ogen. Zijn haar warrig. Zijn baardje slordig.
Helemaal in het zwart gekleed.
Adil.
Hij bleef me aankijken.
'Chaymae,' fluisterde hij schor.
Ik zag de pijn in zijn ogen. Hij is helemaal gebroken.
Wat is er toch met hem gebeurt?
Hij is fysiek en mentaal gebroken. Niet meer te helen en niet meer te breken. Ik voel zijn pijn. Ik voel zijn verdriet. Ik voel wat hij doormaakt.
En.
Ik weet dat ik deze pijn nog zal meemaken.
Dat wat hem heeft gebroken, zal mij ook breken. Misschien niet vandaag. Misschien niet morgen, maar de dag komt naderbij.
Hoe gebroken hij er uitziet valt niet te beschrijven, voordat ik er erg in heb begint een traan over mijn wang te rollen.
Hij kwam dichterbij en veegde mijn traan af.
Mijn wang bleef tintelen. Ik kreeg het extreem warm en wist mezelf geen houding te geven.
Dat allemaal door.
Adil.
Waar ben ik in godsnaam mee bezig?
Focus. Je bent getrouwd.
Je zal wensen nooit met hem getrouwd te zijn...
'Adil,' zei ik schor.
Verder kwam ik niet. Er vormde zich een grote brok in mijn keel.
'Hoe is het met je?' Vroeg hij uiteindelijk.
'Hamdoullah,' antwoordde ik.
Ik twijfelde of ik moest vragen hoe het met hem ging, aangezien je overduidelijk kan zien dat het helemaal niet goed met hem gaat.
'Waar was je al die tijd,' besloot ik om te vragen.
'Lang verhaal dat je zal breken,' antwoordde hij.
Ik keek hem vragend aan en liet het maar zo.
Ik zag een donkere vlek op zijn zwarte vest.
Mijn hart begon te bonken.
Ik liep wat dichter naar hem toe en deed mijn hand op de vlek.
Ik haalde mijn hand eraf en kreeg de schrik van mijn leven.
Hij keek me suffig aan en zag er bleek uit.
'Adil, wat is dit,' schreeuwde ik hysterisch.
×
Haay dames,
Sorry sorry sorry nogmaals sorry!
Ik was aan het leren voor mijn examens, maar hier is een deel voor jullie.
blessed_midaria Sorry gister kon ik niets plaatsen, maar hier is het dan!
Stem, reageer en volg!
Byee
