The Reunited

Kabanata 4: First Love

Julia's POV

Mga ibong nagliparan, mga puting ulap na parang mga malalambot na bulak, at higit sa lahat ang payapang paligid ng kalangitan ang aking pinagmamasdan habang nakasakay sa isang lumilipad na eroplano sa himpapawid para tunguhin ang lupain ng bansang Pilipinas na galing pa sa lupain ng America na doo'y nanirahan noon pero ako'y babalik sa aking lupang pinanggalingan.

Mahigit labing pitong taon na ang lumipas nang mangyari ang isang karumaldumal na aksidente sa aming pamilya. Namatay ang aking ina at ang aking kakambal, at nawala ang atensyon ni Dad para sa akin dahil sa aksidenteng iyon. Hindi ko alam ang nangyari noon pero dahil sa mga kwento ni Yaya Angelina ay nabuhay ang aking nakaraan at nalaman ko ang lahat lahat na dapat kong malaman. 

Siguro swerte ako sa paningin ng mga tao dahil nabuhay pa ako at ipinanganak akong mayaman pero malas ito para sa akin. Buong buhay ko hindi ko naramdaman ang pag-ibig ni Dad para sa akin. Dahil hindi pa rin siya nakakaget over sa nangyari noon. Ginawa ko ang lahat para mapansin niya ako pero wala, walang nangyayari. Palagi siyang busy sa work niya. Wala siyang oras para sa akin. Hindi siya dumadalo sa aking mga birthdays, school activities like family days, graduations, at higit sa lahat wala siya parati sa aking tabi tuwing christmas, hindi niya ako sinusupportaan kapag may mga contest akong sinasalihan, hindi niya ako pinapakalma kapag tuwing natatakot ako o di kaya'y umiiyak. My yaya nalang ang palaging nasa tabi ko. Even though, my dad provides me what I want to have pero hindi naman ito ang kailangan ko para mabuhay, I need and I want his presence and love to me. 

Kahit anong gagawin ko, he doesn't care my feelings. My life is so sad.

"Emote ka na naman diyan?" sabi ni Yaya Angelina.

"No. I'm just... watching the birds fly", I said. 

"Naku, ayan ka naman. I know you, Julia. Alam ko na malungkot ka. Tungkol pa rin bha ito sa Daddy mo?" she said.

I nod. 

"Alam mo mahal ka ng daddy mo. He gives everything you want" dagdag niya.

"You know Yaya. I want to believe what are you saying but mahirap intindihin ang lahat ng sinasabi mo because hindi naman pagmamahal ang ipinapakita niya sa akin. Even though, he gives me everything but Yaya, he didn't loves me. Wala siyang oras para sa akin" that's what I said. 

"No, your wrong. Walang magulang ang hindi mahal ang kanyang anak. Kaya nga pinabalik na tayo sa Pilipinas diba, so it means, ilalaan niya ang oras niya for you. Father and daughter bonding sa inyong dalawa. Kaya don't lose hope." sabi niya.

"Yaya, ayaw ko nang umasa. Simula noong bata pa ako, umasa ako na may oras siya sa akin pero hindi niya ginawa. I don't want na masaktan na naman ako", sabi ko.

Umalis ako at nag punta muna sa Comfort Room ng eroplano. I look at the mirror. I see myself as a hopeless daughter. I saw my tears from my eyes na pumapatak. Ano ba ang kulang ko?

Later on, lumabas na ako sa CR. I saw the people standing already. I didn't know what's happening.

 And then, my Yaya approach me that we need to be ready. The airplane lands already. We prepared our things at lumabas na sa eroplanong sinasakyan namin.

Sa aking paglabas, I saw already the land of my country. After 17 years, ngayon palang ako nakabalik ng Pilipinas eversince. I didn't know what should I feel. But, I didn't mind it. 

When we got already at the outside of the airport, we saw a white car and that's ours. Sumakay kami sa sasakyan na sumundo sa amin.

Habang tumatakbo ang sasakyan, pinagmasdan ko sa bintana ang paligid ng Pilipinas. What I can say is so populated, so polluted, and it is different in America. Dahil sa aking nakita, I feel disappointed. I thought that Philippines is the Tourist Destination Country but it's not.