Γεννημένη Λυκάνθρωπος- Στη συντροφιά των λύκων (Βιβλίο 1)

Κεφάλαιο 26

«Gloria!»

«Χει!» έτρεξε και αγκάλιασε τον Max

«Ο Troy θα σε βγάλει έξω από εδώ το συντομότερο δυνατόν!» είπε η Jill και την αγκάλιασε «Χαίρομαι που είσαι καλά»

«Και εγώ χαίρομαι. Evan!» φώναξε η Gloria και έτρεξε στην αγκαλιά του. Τον φίλησε. Την φίλησε

«Ναι... Δεν θέλω να χαλάσω την ωραία στιγμή αυτή, αλλά έχουμε δουλειά να κάνουμε...» είπε η Alison. Είχε δίκιο. Έπρεπε να φύγουν από εδώ το συντομότερο δυνατόν. Αφού έπρεπε να κανονίσουν την κηδεία του πατέρα τους. Από μακριά είδε την Eleanor. Την πλησίασε.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;»

«Ήρθα να σε δω να βασανίζεσαι» απάντησε εκείνη

«Εσύ...»

«Ήρεμα Gloria» ηρέμισε το κλίμα ο Evan «θα της μιλήσω...» Έπιασε την Eleanor από το μπράτσο και την πήρε παράμερά τους.

«Τι προσπαθείς να κάνεις τώρα, μου λες;» της είπε ψιθυριστά

«Τίποτα το συγκεκριμένο. Τώρα άμα καταφέρω κάτι... θα είναι ένας πόντος για μένα...»

«Σταμάτα εντάξει; Είναι ταλαιπωρημένη και θα ξεσπάσει πάνω σου»

«Ας ξεσπάσει. Δεν θα καταφέρει τίποτα. Είναι υπό κράτηση, το ξέχασες; Άμα συμβεί τίποτα, θα μείνει μέσα παραπάνω μέρες... Ει, Gloria!» τη φώναξε και κινήθηκε προς το μέρος της. Μόλις την πλησίασε αρκετά της είπε «Εγώ και ο Evan κοιμηθήκαμε μαζί το βράδυ της 'αποφοίτησης'»

«Τι...;»

«Gloria, μην την ακούς, το κάνει για να σε κάνει να θυμώσεις...»

«Σταμάτα Evan!» ύστερα στράφηκε στην Jill «Είναι αλήθεια;» Αυτή στην αρχή δεν είπε τίποτα. Κοίταξε τον Evan. Έπρεπε να της πει την αλήθεια.

«Ναι...» είπε τελικά. Η Gloria κοίταξε τον Evan. Την πλημμύριζε μια αίσθηση βαθιάς θλίψης και κυλούσαν ποτάμι τα δάκρυα από τα μάτια της. Έτρεξε μακριά. Ο Evan την ακολούθησε.

«Φύγε!»

«Gloria σε παρακαλώ άσε με να σου εξηγήσω...»

«Να μου πεις, τι; Ότι ήταν μια λάθος στιγμή; Και τότε γιατί δεν μου το είπες;»

«Ήμ... Ήμουν μεθυσμένος...»

«Ωραία δικαιολογία... ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΘΟΥΣΕΣ!»

«Gloria...»

«Φύγε! Απλώς, απλώς φύγε... Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου...» Ο Bolton διέκοψε τη συζήτηση και απομάκρυνε τον Evan.

.................................................................................

Κάθονταν σιωπηλοί και σκεφτόμενοι. Πρώτος μίλησε ο Max.

«Το ξέρεις ότι την πλήγωσες πολύ με αυτό που έκανες ε;»

«Το ξέρω. Και θέλω να επανορθώσω.»

«Πώς; Λέγοντας της ψέματα; Κρύβοντας της την αλήθεια; Πες ΠΩΣ!»

«Δεν ξέρω!» του φώναξε νευριασμένος «Ήταν λάθος όλο αυτό που έγινε!»

«Τώρα είναι λάθος ε; Όταν όμως είχες στη συντροφιά σου την Eleanor, μια χαρά ήταν ε;»

«Σκάσε Max. Την αδερφή σου την αγαπάω όσο κανέναν άλλο στον κόσμο. Ποτέ δεν ήθελα να την πληγώσω»

«Ναι αλλά το έκανες»

Τη στιγμή εκείνη ακούστηκε ένας κρότος μέσα από το γραφείο του σερίφη. Η Jill σηκώθηκε όρθια, ταραγμένη, κοιτώντας προς τα μέσα.

«Jill; Είσαι καλά;» τη ρώτησε η Maggie

«Κάτι συμβαίνει. Ακριβώς τώρα.» κοίταξε για λίγο προς τα μέσα. «Καλυφθείτε!» ούρλιαξε και έπεσαν όλοι στο πάτωμα καλύπτοντας με τα χέρια τους το κεφάλι τους. Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα, ακούστηκε η έκρηξη.

...................................................................................

«... επέζησαν όλοι από την έκρηξη, αλλά υπήρχαν κάποιοι μικροτραυματισμοί.» εξηγεί η Maggie

«Τι μικροτραυματισμοί;» ρωτάει ένα παιδί από το πλήθος.

«Να, για παράδειγμα η Eleanor έμεινε ανάπηρη από τη μέση και κάτω. Οι υπόλοιποι σώθηκαν με ένα πολύ μυστήριο τρόπο...» Χτυπάει το κουδούνι για διάλλειμα. «...τον οποίο θα πούμε την επόμενη φορά. Είστε ελεύθεροι να φύγετε.»

«Ουάου» λέω «αφηγήθηκες πολύ καλά την ιστορία»

«Ήμουν παρούσα στα γεγονότα.» γελά «Εσύ, τι θα κάνεις; Θα μιλήσεις με τον Evan; Έχει περάσει ένας μήνας από τότε.» Εννοεί από τότε που χωρίσαμε. «Έχει μετανιώσει, είμαι σίγουρη»

«Δεν ξέρω Maggie... δεν είμαι έτοιμη ακόμη...»

Ένα κορίτσι με σκούρα καστανά μαλλιά μας πλησιάζει. Είναι η Sophie, αδελφή της Stella.

«Κυρία Maggie» τη ρωτάει «αυτή η ιστορία που μας είπατε, είναι αληθινή; Υπάρχουν όντως λυκάνθρωποι;»

«Όχι Sophie» της απαντάω εγώ. «Δεν είναι αληθινή, μην ανησυχείς.» Χαμογελά και φεύγει.

Κοιτάω την Maggie. «Τώρα τι κάνουμε;» τη ρωτάω

«Δυστυχώς έχουμε εκτός της Eleanor, αλλά συνεχίζουμε κανονικά.» μου απαντά «Το ξέρεις πως πρέπει να βρούμε πως δημιουργήθηκε αυτή η ασπίδα και σας προστάτεψε ε;»

Νεύω. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

....................................................................................

Ναι, καλά το καταλάβατε. Αυτή η ιστορία, δεν ήταν ιστορία, ήταν η πραγματικότητα. Ήταν η ζωή μου τους τελευταίους μήνες. Και ναι, για όσους ακόμη δεν κατάλαβαν, εγώ είμαι η Gloria, και η ιστορία μου... συνεχίζεται...