Gloria:
Μόλις φτάνω στο νοσοκομείο, βλέπω πολλά παιδιά από το σχολείο μου να τριγυρνάνε και να συζητάνε σε ομάδες δύο ή και τριών ατόμων κρατώντας λούτρινα ζωάκια, ή κάρτες που έγραφαν περαστικά. Μπαίνω στο ασανσέρ, μαζί με έναν με μια μητέρα με το νεογέννητο μωράκι της. Είναι τόσο όμορφο! Τα μικρά χεράκια του πιάνουν το ακριανό μου δάχτυλο με τόση απαλότητα που μου έρχεται να δακρύσω.
«Άσε το χέρι της κοπέλας, ζουζούνισα μου...» είπε η μητέρα της –γλυκύτατη κι αυτή- και πήρε απαλά το χεράκι το μωρού από το χέρι μου.
«Δεν πειράζει» της λέω με ένα πλατύ χαμόγελο και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να το έχω με τόσα που συμβαίνουν στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες. Αν και εδώ και τρεις εβδομάδες, από την έκρηξη, δεν έχει συμβεί τίποτα άλλο.
Τέταρτος όροφος. Εδώ είμαι εγώ.
«Να σας ζήσει!» της λέω χαρούμενα και βγαίνω έξω από το ασανσέρ. Η πόρτα πίσω μου κλείνει ακούγοντας την μητέρα να μου λέει ένα αχνό 'ευχαριστώ' από πίσω. Προχωρώ στα δεξιά, προς τα εκεί που βλέπω τα περισσότερα παιδιά, πιστεύοντας πως ήρθαν για την Eleanor. Ώσπου, στο τέλος του διαδρόμου βλέπω να κάθεται σε μια καρέκλα ο Nathan με σκυμμένο το κεφάλι. Τον πλησιάζω.
«Γεια» του λέω σχεδόν μέσα από τα δόντια μου. Αυτός σηκώνει το κεφάλι του και τότε παρατήρησα τα πρησμένα από το κλάμα μάτια του. Ρουφάει τη μύτη του.
«Γεια» μου ανταποκρίνεται
«Πώς είναι;»
«Χάλια. Όλη την ώρα κοιτάει έξω από το παράθυρο τους ανθρώπους να βαδίζουνε. Δεν νομίζω πώς έχει καταλάβει πως δεν θα ξαναπερπατήσει.»
«Δεν υπάρχει ούτε μια μικρή πιθανότητα;» Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
«Οι γιατροί είπαν πώς στην καλύτερη περίπτωση θα μπορέσει με φυσιοθεραπείες 20 χρόνων. Όπως καταλαβαίνεις, ήταν πολύ σοβαρό το χτύπημα...»
Νεύω.
«Αλλά εσείς δεν πάθατε ούτε μια γρατζουνιά. Πώς συνέβη αυτό;» με ρωτά.
«Λοιπόν... εγώ ήμουν σε άλλο δωμάτιο οπότε δεν ξέρω πως έγινε και σώθηκαν οι υπόλοιποι... Ακόμα το ψάχνουμε και εμείς...»
«Κατάλαβα... Εντάξει, φαντάζομαι πώς αυτό δεν θα αλλάξει την κατάσταση της. Μπορείς να πας να τη δεις άμα θες, μάλλον θα της κάνει καλό.»
Προχωρώ προς το δωμάτιο με το νούμερο 427 και χτυπάω την πόρτα.
«Περάστε» ακούγεται η φωνή της από μέσα. Ανοίγω την πόρτα και την πετυχαίνω να κοιτάει έξω από το παράθυρο, όπως ακριβώς μου είχε πει ο Nathan ότι έκανε. Γυρνάει με πολύ κόπο το καροτσάκι προς το μέρος μου και μου λέει
YOU ARE READING
Γεννημένη Λυκάνθρωπος- Στη συντροφιά των λύκων (Βιβλίο 1)
WerewolfΗ Glorιa δεν είναι μια συνηθισμένη 17χρονη. Είναι λυκάνθρωπος. Ζει σε μια μικρή πόλη λίγο έξω από τη Φιλαδελφια στο Γουιλμινγκτον. Εκτός από τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει με την καθημερινότητα, θα πρέπει να τώρα να επιβιώσει σε μια μάχη για τη...
