My F*cked Up Life (Original)

22. Zelfmoord

{Daan}

Lauren komt de trap naar het dak afgerend. 'Hey, ik wilde net komen kijken of alles oke is.' Zeg ik. 'Alles is prima. We moeten maar even bij Carl uit de buurt blijven.' Zegt Lauren. 'Oke.' Zeg ik maar. Wat is er gebeurd daarboven? 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik. 'Niks.' Zegt Lauren zelfverzekerd. 'Weet je dat heel zeker?' 'Ja.' 'Oke, dan.'

{Lauren}

Op de set is een feestje. Het is voor iedereen die heeft meegewerkt aan Crossy Road. Daan mocht ook komen. Gelukkig. Het is heel gezellig op het feest. Iedereen is vrolijk. Als de film uit is gaan we met z'n allen naar de première. Ik heb er nu al superveel zin in. Daan is met andere mensen aan het praten. Mercedes komt naar me toe. 'Hey, heb je Carl gezien?' Vraagt ze. 'Nee. De hele dag al niet.' 'Oh, ja, nu Daan hier is en...' 'Jij wist het?' 'Sorry, Laur.' Zegt Mercedes. 'Ja, tuurlijk. De laatste keer dat ik hem zag was vanmorgen... op het dak.' 'Wat?!' 'Hij was boos op me, en zei dat niks meer uitmaakte.' 'Oke, ik ga hem zoeken. Hij kan er niet tegen als iemand hem afwijst.' 'Oh.' 'De laatste keer heeft hij bijna zelfmoord gepleegd. Dat was toen hij Clementine leuk vond.' 'Vond hij Clem leuk?' 'Ja, ik vond het ook bijna niet te geloven. Maar nu ga ik hem zoeken.' 

Ik loop het hele gebouw door samen met Mercedes, op zoek naar Carl.
'Hij is dus duidelijk niet binnen, misschien thuis?' Vraag ik. 'Ja. Kom!' Zegt Mercedes. We rennen richting de uitgang. Mercedes staat buiten. Ik ben nog binnen. Ze blijft stilstaan. 'Misschien is het beter als je even iemand gaat halen.' Zegt ze. 'Waarom?' Ik loop verder naar buiten. Carl ligt op de straat. Er ligt heel veel bloed omheen. Zijn hoofd zit ook onder het bloed. Ik pak zo snel als ik kan mijn telefoon. Ik toets 112 in. 10 minuten later staat er een ambulance en een politieauto. Iedereen is inmiddels al naar buiten gekomen. 'Die leeft niet meer.' Zegt een man van de ambulance. Lekker bot. Daan staat bij me. Ik heb tranen in mijn ogen. Daan knuffelt me. 'Rustig maar.' Zegt hij. 'Ik wil terug naar huis.' Zeg ik snikkend. 'Ik ben voorlopig wel klaar met acteren denk ik.' 'Dat is prima, we gaan morgen, oke?' Ik knik. 'Heel graag. Die première is pas over een halfjaar. Dan kom ik wel eventjes terug.' 'Dat is goed. We gaan lekker naar huis.' Zegt Daan.

Ik zit op de bank in, sinds kort, mijn appartement. Niet meer ons, jammer genoeg. Dit is echt f*cked up hoor. Ik kan net zo goed hetzelfde doen. Wacht wat?! Oke, ik word echt gek nu. 'Waar denk je aan?' Daan wendt me uit mijn gedachtes. Hij komt naast me zitten. 'Ik zat te denken aan hoe f*cked up mijn leven is.' Antwoordt ik. 'Je wil nu niet zeggen...' 'Nee.' Zeg ik. Ik ga dichter tegen Daan aan zitten. 'Laten we zo onze spullen maar pakken.' Zeg ik. 'Je hebt eerst een knuffel nodig.' Zegt Daan. Hij geeft me een dikke knuffel.

We hebben onze spullen ingepakt. We stappen in de auto en rijden naar huis. Om 4 uur komen we bij mij thuis aan. Daan haalt onze spullen uit de auto en brengt ze naar mijn kamer. Mijn moeder is thuis. Ze geeft me een knuffel. 'Hey lieverd.' Zegt ze. 'Is er iets?' 'Mijn beste vriend bleek me leuk te vinden en heeft zelfmoord gepleegd.' Zeg ik. 'Jeetje, lieverd.' Ze geeft me een knuffel. Daan komt weer beneden. 'Ik moet maar naar huis gaan. Mijn moeder is thuis en ze wil me zien.' Zegt hij. 'Oke.' Ik laat mijn moeder los en geef Daan een knuffel.