My F*cked Up Life (Original)

25. Een heel groot probleem

{Lauren}

Ik lig met Daan in bed. Het is al 11 uur in de ochtend. 'Moeten we zo niet uit bed?' Vraagt Daan voor de 6e keer sinds 9 uur al. 'Nee.' Antwoordt ik voor de 6e keer. Ik geef hem een zoen. 'Best.' Zeg ik. Ik stap uit bed. 'Binnenkort komt mijn broer weer naar huis.' Zeg ik terwijl ik wat kleren aantrek. 'Leuk.' 'Vond ik nou ook.' Zeg ik lachend. Ik draai me naar hem om. 'Nou sta op dan.' 'Ik blijf liever liggen.' Ik kijk hem met een vernietigende blik aan. 'Dat doe je gewoon expres!' Ik pak een shirt van de grond en smijt het in zijn gezicht. 'Boem! Voltreffer!' Ik spring op bed. Daan drukt me tegen zich aan. Ik geef een kus op zijn lippen en klim over hem heen. Nu lig ik bij de muur. Ik duw Daan een beetje zodat hij bijna uit bed valt. 'Kijk uit gek!' Zegt Daan. Ik geef hem een zoen. Precies dan valt hij uit bed. 'Haha.' Zeg ik.

Daan komt beneden. Ik sta in de keuken een broodje aardbeien te maken. Mijn lievelingsontbijtje, dat van Melissa ook trouwens. Daan gaat achter me staan en slaat zijn armen om me heen. 'Wil je even de boter pakken?' Vraag ik. 'Nee.' Hij geeft me een kus in mijn nek. 'Asjeblieft.' Vraag ik. Daan maar me los en pakt de boter uit de koelkast. 'Dankje.' Daan loopt naar de woonkamer en ploft neer op de bank.
Ik pak de borden waar onze broodjes aardbei op liggen en zet ze op de bijzettafel voor de bank. Ik plof naast Daan neer op de bank. Ik geef hem zijn broodje. 'Heerlijk.' Zegt Daan. 'Je hebt nog niet eens een hap genomen!' Zeg ik. 'Klopt. Maar ik weet gewoon dat het lekker is.' 'Hoe dan?' 'Doordat jij het gemaakt hebt.' 'Aah, wat lief, en nou eten jij.' Daan lacht.

Twee weken later zit ik met Daan op mijn kamer. Het is al 10 uur. We liggen samen in bed. Alle lichten zijn uit. Daan geeft een kus in mijn nek. Dan gaat de deurbel. Ik sta op, trek een badjas aan en loop naar beneden. ik open de deur. Het is Melissa. 'Melissa? Het is 10 uur he.' Zeg ik. 'Ik weet het. Sorry, maar...' 'Hey, is er wat?' 'Ja... Ik, eh...' Daan komt naar beneden. 'Is alles oke?' Vraagt hij. Hij heeft mijn nieuwe roze badjas aan. Ik schiet in de lach. 'Ga anders even op de bank zitten. Ik kom eraan.' Zeg ik tegen Melissa en ik loop met Daan naar boven. 'Wat komt ze doen?' Vraagt Daan. 'Geen idee. Er is wat aan de hand zei ze.' 'Oh.' 'Blijf jij hier of...' 'Nee, ik ga wel mee naar beneden.' We trekken wat kleren aan en lopen dan naar beneden. Melissa heeft tranen in haar ogen. 'Is alles wel goed met je?' 'Wat je goed kunt noemen.' Ik ga naast Melissa op de bank zitten. Daan komt achter me zitten. 'Ik, eh...' 'Mel?' 'Ik...' Ik kan al raden wat er is. 'Daan. Kan je heel even..?' 'Ja.' Daan staat op en loopt naar boven. 'Mel? Ben je zwanger?' Vraag ik. Melissa knikt. 'Van wie?' 'Een jongen die ik heb ontmoet tijdens zomerkamp. Hij is hier komen wonen een tijdje geleden. Ergens hier waar jij woont.' 'Je weet niet waar hij woont. Slim. Oke, maar hoe heet hij? Misschien ken ik hem.' 'Hij heet Zane.' 'Dit meen je niet.' 'Ken je hem?' Ik sta op en loop de trap op. Ik storm Zane's kamer in. 'Lauren? What the..?' 'Meekomen. Naar beneden. Nu.' Zeg ik. Zane staat op uit zijn bed. We lopen naar beneden. Melissa kijkt op wanneer we de woonkamer binnenkomen. 'Ik ken hem ja.' Zeg ik. Ik geef hem een duw richting Melissa. 'Ga maar even praten.' Zeg ik en ik loop terug de trap op. 'Laur? Wat is er aan de hand beneden?' 'Melissa is zwanger.' 'Wat?' 'Ze is zwanger, Daan.' 'Van wie?' 'Zane.' 'Wat?!' Daan stormt de kamer uit naar beneden. 'Daan!' Roep ik. Ik ren naar beneden. Daan heeft Zane bij zijn kraag. Hij opent de voordeur en duwt hem naar buiten. 'Dag.' Zegt hij en de deur gaat dicht. 'Melissa. Hoe stom kan je zijn!' Zegt Daan. 'Het spijt me.' Zegt Melissa snikkend. 'We moeten je ouders bellen.' Zeg ik. 'Morgen.' 'Ja. Best.' Zegt Daan. 'Mel, blijf je hier slapen of ga je naar huis?' Vraag ik. 'Ik ga denk ik naar huis. Daan is boos.' 'Dat ben ik ja. Wat denk je zelf.' Daan loopt naar boven. Ik laat Melissa even uit en ga dan ook naar boven. 'Daan?' Daan zit op het bed met zijn hoofd in zijn handen. 'Ze is 18, Lauren.' 'Ik ben toch ook 18? Het had bij ons ook kunnen gebeuren.' Zeg ik. 'Maar met hem?' Zegt Daan. Ik ga naast hem zitten en sla mijn armen om hem heen. 'Sorry.' Zeg ik. 'Even knuffelen?' Vraag ik. Daan omhelst me. 'Laten we maar gaan slapen.' Zeg ik. 'Als het lukt.' 'Hetzelfde.'