My F*cked Up Life (Original)

33. Vastgebonden

{Nick}

Ik stuur een appje naar Lauren. Hey, ik ben het. Nick. Ik wacht af op een antwoordt. Ze heeft het wel ontvangen. Gelukkig. Na een minuutje krijg ik een appje terug: Nick, luister goed. Ik zit ergens vast. Mijn locatie staat aan. Please bel de politie! X
Wat? Ik stuur nog een appje terug en kijk dan snel naar haar locatie. Waar is dat? Ze zit ergens in een bos! Ik sta op van de bank en ren naar buiten. Met de auto rijd ik naar haar locatie. Ik vind een groot, oud huis in het midden van het bos. Ik open de deur en loop naar binnen. 'Hallo?! Lauren?!' Roep ik. Ik loop een gang in. Aan het einde van de gang is een deur met een klein raampje. Ik loop naar de deur en probeer hem open te maken maar de deur zit op slot. Ik kijk door het raampje. Het is een lege kamer. Ik wordt van achteren gepakt. Een hand ligt op mijn mond en een andere op mijn ogen. Ik stribbel tegen maar wordt meegetrokken. Ik krijg een klap in mijn nek en alles wordt zwart.

Ik wordt wakker en zit in een stoel. Mijn handen zitten vast aan de leuningen. Ik kijk om me heen. Lauren zit naast me. Zij is ook vastgebonden. 'WTF is dit?!' Roep ik. 'Rustig.' Zegt Lauren. 'Rustig? Ik zit vastgebonden aan een stoel verdomme!' Roep ik boos. 'Wat is dit?' 'Een oude vriendin van me is een beetje gek geworden en denkt dat ik haar leven heb verpest.' Zegt Lauren. Ze heeft een blauw oog en bloed over haar hele gezicht. 'En wat is er met jou gebeurd?' Vraag ik. 'Ze gaat er ver op in.' 'Oh. Jezus.' 'We moeten hier weg. Heb je de politie gebeld?' 'Ehm...' 'Oh my god! Sukkel!' 'Sorry!' 'Ik doe t wel.' Lauren pakt haar telefoon en toetst 112 in. Vlak voor ze op de groene knop kan drukken glijdt de telefoon uit haar handen. 'Shit.' Zegt ze. De deur wordt geopend. Een meisje met lange blonde haren pakt Laurens telefoon op. '112? Serieus?' Zegt ze. Ze gooit de telefoon met een harde klap op de grond en stampt erop. 'Melissa!' Schreeuwt Lauren. Het meisje loopt naar Lauren toe en geeft haar een klap tegen haar wang. 'Dus, wie is je lieve vriendje.' Vraagt het meisje. 'Nick, hoi. Mag ik nu weg?' Zeg ik. 'Nope.' Het meisje lacht. 'Ja, haha.' Zeg ik. Het meisje slaat me in mijn gezicht. 'Auw! Wat wil je van me?!' 'Je had buiten moeten blijven.' Ze pakt Laurens kapotte telefoon van de grond en loopt weg.

{Lauren}

Nick en ik zitten nog steeds vastgebonden aan de stoel. Melissa is niet meer langs geweest. 'Wat gaan we nou doen?' Vraagt Nick voor de duizendste keer. 'Weet ik niet!' Antwoordt ik. 'Er staat iemand naar ons te kijken.' Zegt Nick. 'Wat?' Nick knikt met zijn hoofd naar de deur. Er kijkt inderdaad iemand door het raampje. Wanneer diegene ziet dat we kijken gaat hij snel weg. Een minuut later wordt de deur geopend. 'Kijk maar!' Zegt Melissa. Daan loopt naar binnen. 'Melissa? WTF heb je gedaan?!'

{Daan}

Lauren zit vastgebonden in een stoel. Naast haar zit nog een jongen die ook is vastgebonden. Ik ren naar Lauren toe en maak haar los. 'Daan? Wat doe je?' Vraagt Melissa kalm. Wanneer Lauren los is maak ik de andere jongen ook los. Lauren staat op. De jongen loopt naar Lauren toe. 'Ben je oke?' Vraagt hij. Lauren knikt. Wie the fuck is die gast überhaupt? 'We gaan hier weg.' Lauren geeft me een boze blik en loopt dan met de jongen weg.
'Nu zijn ze weg!' Jammert Melissa. 'Dat is dan jammer Mellie. Ga anders even zitten.' Zeg ik. Ze gaat zitten op de stoel waar Lauren in zat. Ik bind haar vast en loop zo snel mogelijk weg van haar, van die bunker, van het bos, van alles wat Melissa me ooit heeft aangedaan.

{Lauren}

Ik zit met Nick bij mij thuis. 'Nick. Het spijt me zo, zo, zo erg.' 'Dat is de tiende keer dat je het zegt.' 'Ik meen het echt.' Nick komt naast me op de bank zitten. 'Het is goed.' Hij geeft me een knuffel. 'Waarom heb je dat voor me gedaan?' 'Wat?' 'Naar me toegekomen. Je kent me niet eens.' 'Al vanaf de eerste keer dat ik je zag, vond ik je wel heel schattig en leuk.' Ik lach. Nick is lief, voor zover we gepraat hebben. Ik heb hem al heel vaak vertelt dat het me spijt. 'Blijf anders hier.' Zeg ik. Nick kijkt op. 'Ik weet niet.' Zegt hij. 'Kan me niet schelen.' Zeg ik. Hij lacht. 'Oke dan.' 'Alleen Nikita en Tara komen zo wel.' 'En wie zijn dat?' 'Mijn soort van nichtje en haar nanny/mijn vriendin.' 'Nikita is je soort van nichtje? Leg uit.' 'Nee, Tara. Daan en ik, die jongen die ons losmaakte, waren samen en Tara's is Melissa's, dat meisje dat ons kidnapte, dochter.' 'Jezus.' 'Ja.' 'Maar ik denk dat ik maar naar huis ga.' 'Zeker?' 'Ja.' 'Oke.' 'Moeten we niet de politie bellen ofzo?' 'Zal hij wel gedaan hebben.' 'Oke. Dag schoonheid.' Ik bloos en Nick gaat weg.