My F*cked Up Life (Original)

30. Nanny Nikita

{Lauren}

'En?' 'Ze is net opgehaald.' Daan geeft me een dikke knuffel. 'Gaat het?' 'Ja. Het gaat goed.' 'We zullen haar een tijdje niet zien.' 'Moeten wij nu voor Tara zorgen? Ik heb maandag weer lessen en jij hebt nog interviews en meer!' 'Rustig maar.' 'Ik bedoel, ik wil niet dat ze geadopteerd word.' 'Wat dacht je van een nanny?' 'Maar wij zijn 's avonds toch gewoon thuis.' 'Ja, dus?' 'Ik weet niet.' 'Mijn oude vriendin Nikita zocht volgens mij een baantje als nanny. Dat las ik in de krant.' 'Lees jij de krant?' 'Misschien.' 'Oke. Goed idee.' 'Ik bel haar wel.' Ik loop de gang op en bel Nikita. De telefoon gaat over. 'Met Nikita Huisenberg.' Hoor ik. 'Hallo. Ik zoek een nanny voor mijn nichtje Tara.' 'Wat is uw naam?' 'De naam van mijn vriend is Daan Driessen.' 'Oke. Die ken ik. Ik kom morgen langs. Welk adres?' Ik geef mijn adres en hang op. 'En?' Vraagt Daan wanneer ik de woonkamer inloop. 'Ik heb jou naam genoemd maar niet de mijne. Ze komt morgen langs.' 'Ik heb morgen veel lessen.' 'Ik blijf gewoon thuis dus prima.'

De volgende dag om 13:00 gaat de bel. Ik loop naar de deur. 'Hoi, Nikita.' Zeg ik blij. 'Lauren?? Holy. Jij bent veranderd!' Ik lach. Nikita komt binnen en we geven elkaar een knuffel. 'Waarom ik?' 'Ik ken je al.' 'En waarom je nichtje?' 'Melissa's dochter.' 'Maar dan is ze toch niet jouw nichtje? OMG! Je bent weer met Daan! Gefeliciteerd!' 'Hij is nu naar school.' 'Naar school?' 'Hij volgt een studie. Ik ben vergeten wat.' Ik lach. Nikita lacht mee. We lopen naar de woonkamer. 'Tara is boven.' 'Nou ik weet nu al dat ik de baan neem.' Ik lach. 'Zeker?' 'Zeker!' 'Leuk! Kom je morgen dan hierheen met je spullen?' 'Doe ik.' We praten nog een uur of twee verder. Daarna gaat Nikita weer naar huis.

Om 8 uur komt Daan weer thuis. Ik ben net Tara even naar bed brengen. Snel loop ik naar beneden. 'Hey Daan.' 'Hey.' Ik geef hem een kus. 'Je bent laat. Ik zou haast denken dat je vreemdgaat.' Daan lacht. 'Nee, ik was nog met vrienden "chillen".' We gaan samen op de bank zitten. 'Alleen er was wel een meisje...' 'Dat meen je niet!' 'Grapje.' Ik leun tegen Daan aan. 'Ik haat je.' 'Ik hou van je.' Daan geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Filmpje kijken?' 'Jij moet eerst avondeten!' 'Ik heb al met Julius gegeten.' 'Julius?' 'Hij studeert hetzelfde als ik.' 'Oke.' 'Overmorgen geeft hij een feestje. Zin om mee te gaan?' 'Ja, lijkt me leuk.' 'Alleen...' 'Wat?' 'Er zijn wel fans van je.' 'Echt?' 'Ja. Er zit een heel clubje Lauren fans. Die zitten altijd op hetzelfde plekje met dezelfde spulletjes van jou.' Ik lach. 'En die komen ook?' Daan knikt.

De volgende morgen staat Nikita al vroeg voor de deur. Met een slaperige kop slenter ik naar de voordeur. 'Nikita. Waarom zo vroeg.' Zeg ik vermoeid. Ze komt vrolijk en vol energie binnen en zet haar koffers tegen de bank. 'Jezus, hoeveel heb je bij je?' Vraag ik. Tegen de bank staan 3 koffers en een rugtas. 'En hoe heb je dat ooit kunnen dragen?' 'Pure magie!' Ik lach. 'Ja, ja, mag ik nu weer gaan slapen?' 'Prima. Tot straks en slaap lekker!' 'Ja, doei!' Ik loop de trap op en ga snel weer naast Daan in bed liggen.

Een paar uurtjes later wordt ik weer wakker. Daan ligt niet meer naast me. Ik hoor de douche lopen. Ik sta op en loop naar de badkamer. Daan staat onder de douche. 'Goedemorgen!' Roep ik wanneer ik de badkamer inloop. Daan schrikt. 'Hey. Lekker geslapen?' Vraagt hij. 'Heerlijk.' Zeg ik met een glimlach. 'Wanneer komt Nikita?' 'Rond 7 uur.' 'Zo laat?' 'Nee, zo vroeg.' 'Wat?' 'Ze kwam vanmorgen om 7 uur al aanzetten met 3 koffers en een rugtas. 'Dat meen je niet?' 'Jawel.' Ik trek mijn pyjama uit en ga bij Daan onder de douche staan. 'Ik heb geen behoefte aan kinderen op mijn 22e.' Zeg ik. 'Nee, ik ook niet.' Antwoordt Daan. 'Fijn dat Nikita er is.'