My F*cked Up Life (Original)

40. Slecht nieuws

{Lauren}

Ik zit rustig op mijn kamer muziek te luisteren. 'Time of our lives! This is the time of our lives!' Zing ik vrolijk mee. De karaoke gisteren was superleuk. Zingen is echt superleuk. Mijn telefoon gaat af. 'Hallo?' Vraag ik. 'Mevrouw Verbeek. U moet nu naar het ziekenhuis komen. Neem iemand mee.' 'Eh... Oke.' Ik pak mijn handtas en loop naar Melissa's kamer. 'Hey, we gaan naar Daan.' Zeg ik. 'Owh, is er iets?' 'Ik weet het niet. Ik ben gebeld.' 'Ik wil hem graag weer zien.' We staan op en rijden naar het ziekenhuis. We lopen wanneer we er zijn gelijk door naar zijn kamer. We kamer in en het bed is weg. Dokter Hastings komt de kamer in. 'Mevrouw Verbeek?' Ik draai me om. 'Waar is hij heen?' Vraag ik. 'Ga even zitten. Wie bent u?' Ik ga zitten en Melissa stelt zich voor. 'Melissa, Daans zus.' 'Dan kan je beter ook even gaan zitten.' Zegt hij. Melissa blijft staan. 'Daan... Leeft niet meer.' 'Wat?' 'Mevrouw...' Het moet even tot me doordringen. Daan... Leeft niet meer. Hij is dood. Weg. Ik barst in tranen uit. Ik loop heel snel weg. 'Nee. Nee. Nee.' Zeg ik. Melissa rent achter me aan. 'Lauren!' Zegt ze in tranen. Ik draai me om. 'Wat nu?' Vraag ik. Ik weet niet wat ik nu moet. We stappen in de auto. Melissa rijdt. Thuis ren ik naar m'n kamer. Huilend lig ik op bed. Hij leeft niet meer...

'Lauren?' Melissa komt de kamer in. 'Gaat het?' 'Nee! Het gaat totaal niet!' Zeg ik.

4 maanden later

Daans doet is nu al 4 maanden geleden. Ik denk nog altijd aan hem. Ik mis hem zo. Maar ik moet verder. Dat besef ik pas sinds kort. Voor een tijdje heb ik zelf dood gewild. Melissa en Nick hebben me eruit gesleept. Gelukkig. Melissa is bij Nick gaan wonen. Hij woont in een groter huis. Tara woont ook weer bij Melissa en Nikita gaat binnenkort trouwen met haar vriend, Melvin. Drama is uitgesteld. We gaan morgen weer beginnen. Mijn personage zal meer gaan zingen. Ik kan niet wachten tot Juliette een beroemdheid is. Ik lach. Beneden gaat de bel. Dat zal vast Steven zijn. We zouden weer samen naar de karaoke gaan.
We komen binnen en een paar mensen gillen mijn naam: 'Lauren! Zing!' Roepen ze. 'Welk nummer?' Roep ik terug. De meiden lopen naar de dj toe. Ik ga op het podium staan en pak de microfoon. Het liedje begint. 'Dat kan ik niet!' Zeg ik. 'Probeer het.' Zegt Steven. Hij lacht naar me. 'If you want if, take it. I should've said it before.'
Alle hogen noten haal ik uiteindelijk toch niet. 'Sorry.' Zeg ik. 'Nu wil ik zingen.' Zegt Steven. Hij stapt het podium op en begint te zingen...

Ik zit thuis met Melissa tv te kijken. 'Hey. Zullen we wat gaan doen?' Vraagt ze. 'Ik ga over een uurtje naar Steven. We gaan uit eten.' 'Oh, dus je gaat weer daten?' Melissa geeft een duwtje tegen mijn schouder. 'Ik zal toch een keer verder moeten.' 'Je hebt gelijk.' We geven elkaar een knuffel. 'Ik ga even douchen, en me optutten. Tot zo.' Zeg ik. Ik sta op en loop naar boven.

Ik sta voor mijn kast. Over een halfuur moet komt Steven me ophalen. Ik heb geen idee wat we gaan doen, dus m'n kleren mogen niet té formeel. Wit, zwart, rood, roze, geel. Allemaal leuke jurkjes. Ik pak allemaal jurkjes. Uiteindelijk pak ik een wit jurkje met zwarte riem. (Staat aan de bovenkant van het hoofdstuk). Ik trek het snel aan. Ik doe nog snel wat make-up op, haar mooi, en klaar!

Een kwartier later staat Steven voor de deur. 'Waar gaan we eigenlijk heen?' Vraag ik als we in de auto zitten. 'Dat zie je wel.' Zegt Steven. 'Best. Je maakt me wel nieuwsgierig.' 'Dat is de bedoeling.'
We stoppen voor mijn lievelingsrestaurant: de Lelie. 'Je lievelings toch?' Vraagt Steven. 'Ja.' Zeg ik. We lopen naar binnen. 'Reservering?' Vraagt een man. 'Dekker.' Zegt Steven. Steven Dekker is zijn volledige naam. Het klinkt wel leuk, vind ik dan. De man wijst ons een tafel aan. Steven schuift mijn stoel voor me aan, wat een gentleman... Tss, slijmer! Ik moet lachen van mijn gedachtes. 'Waarom lach je?' Vraagt Steven en hij gaat zelf ook op zijn stoel zitten. 'Binnenpretje.' Zeg ik, nog steeds lachend. 'Oke.' Ik stop gelijk met lachen. Ik kijk richting de tafel waar we met de hele familie zaten op mijn achttiende verjaardag, met Daan. We waren net samen...
'Hebben jullie gezoend?' Vraagt mijn nichtje Lilly van 5 jaar. 'Ja.' Antwoordt ik. 'Ieuw. Is dat niet vies?' Iedereen aan tafel lacht. 'Neehoor.' Zegt Daan. 'Hoop ik dan?' Vraagt hij erachteraan en hij kijkt me aan. 'Nee hoor.' Zeg ik. We krijgen allemaal vragen over onze relatie. 'Wat doe je voor de kost?' Vraagt mijn tante aan Daan. Precies iets voor haar, die jongen is 19! 'Hij doet YouTube mama!' Zegt mijn nichtje Kacey. 'Je kwam me al zo bekend voor.' 'Dus mijn nichtje gaat met een beroemdheid!?' Zegt mijn oom. 'Nou, zo wil ik het ook niet noemen.' 'Wordt je vaak herkend op straat?' 'Ja.' Antwoordt Daan. 'Dan ben je een beroemdheid.' Ik lach.
Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Hey. Wat is er?' Vraagt Steven. De ober komt net aangelopen. 'Wilt u wat drinken?' Vraagt hij. 'Doe maar twee cola.' Zegt Steven snel. De ober verdwijnt weer. 'Wat is er?' Vraagt Steven. 'Daan...' Zeg ik snikkend. 'Hey. Het is oke. Je mag best huilen om herinneringen.' Hij pakt mijn handen vast. 'Niks kan deze avond verpesten. Niks.' Zegt Steven.

We zitten weer in de auto naar huis. Ondanks mijn tranen is het toch heel gezellig geworden. Steven brengt me naar huis en gaat dan zelf ook naar huis. Ik besluit langs Melissa te gaan. Ik heb Tara al lang niet gezien. Ze zal niet veel veranderd zijn, er zijn maar 4 maanden verstreken. Ik pak mijn fiets en fiets naar Melissa. Wanneer ik aanbel gaat de deur gelijk open. 'Hey.' Zeg ik. 'Hey Laur. Kom binnen.' Zegt Melissa. Ik loop naar binnen en Melissa sluit de deur. We gaan samen op de bank zitten. 'Ik heb geweldig nieuws!' Zegt ze. 'Wat is er dan?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Nick en ik... Gaan trouwen.' 'Whut? Jullie zijn toch nog maar vier maandjes samen?' Vraag ik. 'Ja. Maar ik wil voor altijd bij hem zijn.' Ik heb er zo m'n bedenkingen over maar toch ben ik blij voor haar. 'Gefeliciteerd.' Zeg ik blij. We geven elkaar een knuffel. 'Waar is Tara?' Vraag ik. 'Allang op bed.' Zegt Melissa. Oke, het is 10 uur. Stom van me om te denken dat ze nog wakker zou zijn. 'Ik ga maar weer. Ik ben heel moe.' 'Oke. Je bent de eerste die het weet.' Zegt Melissa. 'Ik voel me vereerd.' Zeg ik bekakt. Ik moet denken aan die keer dat ik met Daan in de achtertuin ging zwemmen en ik ook zo bekakt ging praten. Toen kwam hij vertellen dat hij een verrassing had voor mijn achttiende verjaardag. Ik mis hem zo. Melissa lacht. 'Tot morgen. Waarschijnlijk.' Zegt ze.