Ik, een draak?! 4: De Drakenoorlog

H23: Overgenomen

Pov Lucas
Ma kwam in haar gevechtsuitrusting de kamer binnen.'Past alles?'. Roos en ik hadden een nieuw pak gekregen. Eentje voor de oorlog die eraan zat te komen, een gevechtsoutfit. Het was vurig rood en paste bij die van ma. 'Alles past' zei Roos en keek in de spiegel. Haar donker zwarte haar en fel groene ogen staken hard af tegen het rood van het pak. Ik keek naar mijn schouder waar in het zwart het drakensymbool opstond.'Niet te geloven dat opa tegen ons is'. Ma keek even triest naar de grond en kwam toen naast me staan.'Hij moet wel, voor de anderen op Barks'.'Dat zal wel' zei Roos en draaide zich naar ons.'Het zijn allemaal drakendoders, dat is altijd al zo geweest'. Ik bedacht me dat ze altijd al bang was geweest voor de andere mensen.'Hoe kun je dat nou zeggen?' vroeg ma met grote ogen.'Waarom denk je dat ik zo bang van ze was?' vroeg ze.'Ik kan het voelen, ze haten draken'.'Maar...' zuchtte ik.'Diep in hun hart hebben ze ons nooit gemogen' zei Roos nog voor ik mijn zin kon afmaken. Ze draaide zich om en keek weer naar zichzelf in de spiegel. 'Ik ben bereid om mee te vechten in deze oorlog, jij Lucas?'. Ik zuchtte en keek naar ma.'Ik zal doen wat nodig is...'. Ma keek ons begrijpend aan.'Ik wil jullie tot niets verplichten' zei ze.'Het is niet jullie schuld dat ze tegen ons gekeerd zijn'. Er ging een zwarte vlaag door Roos haar ogen. Een kleine gloed. De gloed van een zwarte ziener.'Het is mijn schuld dat er oorlog is, omdat ik een zwarte ziener ben'. Ze ging met haar hand over het teken in haar nek. 'Het is niet jou schuld dat ze je niet accepteren' zei ik en ging naast haar staan. Ze keek me in de ogen en haar groene ogen kleurden volledig zwart. 'Roos, je...je ogen' zei ik stil en deinsde achteruit.'Het is mijn schuld' zei ze. 'Roos, rustig' zei ma en trok me achteruit.'Je hebt jezelf niet onder controle'.'Ik ben gevaarlijk mama' zei ze en er kwam een zwarte gloed van onder haar schubben.'Ik ben een gevaar voor iedereen om me heen, voor jullie'. Ze wandelde naar het raam.'Zou het niet beter zijn als ik wegging...'.'Wat, nee' zei ik en stond op.'Je bent geen gevaar'. Ze draaide zich langzaam om. Wat ik daar zag was niet mijn zusje maar een zwarte ziener. 'Je bent fout' zei ze.'Nee, je bent geen monster' zei ik en ging voor haar staan. Ik pakte haar hand en legde het op mijn teken.'Je bent geen monster'.'Ben ik wel' zei ze en begon de kracht uit me te zuigen.'Aaaaah...' kreunde ik zachtjes en viel in elkaar op de grond. Toch bleef ze doorgaan, totdat ma haar van me afhaalde.'Zo is het genoeg' snauwde ze. Roos haar zwarte gloed verdween en ze knipperde hevig met haar ogen. Ik bleef roerloos op de grond liggen. Ik had de kracht niet meer om normaal op te staan.'Lucas' zei ze verbaasd.'Gaat het wel?'. Roos hurkte naast me neer en hielp me overeind.'W-wat is er gebeurt?'. Ze keek naar ma.'Jij hebt zijn kracht opgezogen' zei ze kwaad en keek haar aan.'Maar dat weet je niet meer ofwel dan...?'. Ze leek het te begrijpen en kwam naast haar zitten.'Je andere kant nam het even over'.'Mijn andere kant?' vroeg ze verward en keek naar mij. 'Ik...ik heb je pijn gedaan...'.'Nee, jij bent geen monster' zei ik en keek haar aan. Daar stond mijn zusje, Roos.'Jij bent mijn zusje'