Ik, een draak?! 4: De Drakenoorlog

H29: Storm

Pov Stochel
Het was avond en ik zat alleen aan de tafel. Alleen. Dat was ik al lang niet meer geweest. Alleen. Dit was de eerste keer dat ik besefte dat mijn hele familie uit draken bestond. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn kleinkinderen, iedereen...Ze waren allemaal draken... Rockes kwam luid het huis binnen. 'Ah, dag Stochel!' riep hij en ging op de stoel voor me aan tafel zitten. De stoel waar Drake altijd zat, het enige kind dat nog bij mij woonde voordat de drakenoorlogen weer begonnen. 'Je bent er nog steeds niet goed van ofwel dan?' vroeg hij en schonk zichzelf een glas in.'Ik heb mijn eigen kinderen weggestuurd Rockes' zei ik en keek hem aan.'Allemaal omdat de mensen van Barks ze niet meer kunnen hebben omdat ze draken zijn!'.'Rustig' zei Rockes.'Straks horen ze je nog'.'Ik heb mijn dochter weggestuurd Rockes' zei ik zuchtend en dronk het glas in 1 keer leeg.'Ad fundum' lachte Rockes en kapte zijn glas in 1 keer achterover. 'Dat is de rede dat ik nooit aan kinderen ben begonnen, dat en nog 1 andere rede'. 'Ik deed alsof ze me niet kon raken, alsof het me geen pijn deed...' zuchtte ik en liet Rockes nog een glas ingieten. 'Ik kan deze oorlog niet vechten Rockes, zeker niet als stamhoofd'.'Zeg je nou dat je wilt aftreden als stamhoofd?!' riep Rockes met grote ogen.'Ik weet het niet...' zuchtte ik. 'Draken!'. Ik schrok recht en keek uit het raam. De lucht kleurde donker en het begon te onweren.'Valt Krusha ons nu aan? Alweer?' vroeg Rockes verbaasd en stond op.'Nee' zei ik.'Dit is anders...'. Ik liep naar buiten en trok mijn bijl. Daar zweefde Roos, mijn jongste kleindochter. Er hing een zwarte gloed om haar heen, ze was niet zichzelf.'Zij laat het stormen' zuchtte Rockes vol ongeloof.'Je meent het' zei ik en zag dat de dorpelingen ook al buiten stonden.'Zet de netten gereed!' schreeuwde ik en liep het plein op. 'Haal haar neer! Nu!'. Ze keek me recht in de ogen en grijnsde. Die blik herkende ik uit duizenden. Vakonov. 'Jij' snauwde ik.'Hallo Stochel' lachte ze. Ik kon Vakonovs stem er duidelijk in herkennen.'Dat is lang geleden...'. Ze landde voor me en keek me aan. Ik stak mijn vuist in de lucht als teken dat ze nog niet mochten vuren.'Wat heb je met haar gedaan?' vroeg ik en hield mijn bijl in mijn andere hand stevig vast.'Zij kwam naar mij als dat is wat je bedoelt' zei ze en lachte.'Durf je me wel te raken Stochel? Je eigen kleindochter?'. Ze pakte mijn bijl en zette die aan haar nek.'Doe het, dood me' grijnsde ze.'Dood me en stop al deze waanzin...Dood de zwarte ziener'. 'Waar wacht je nog op Stochel?!' werd er geroepen van de zijkant.'Dood haar!'.'Ja Stochel' lachte ze.'Dood haar'. Ik liet mijn bijl zakken en keek haar kwaad in de ogen.'Laat jezelf zien, Vakonov' snauwde ik.'Inplaats van je te verstoppen in het lichaam van een ander'.'Dit was Roos haar beslissing' lachte ze.'Daar geloof ik niks van' snauwde ik.'Dat is jou keuze' lachte ze. 'Maar je hebt je keuze gemaakt'. Opeens werd alles zwart.'Stochel!'. Ik voelde dat ik op de grond viel, verder niets meer.