Ik, een draak?! 4: De Drakenoorlog

H15: Duistere krachten

Pov Roos
Ik zat alleen op mijn kamer in het kasteel. Er was niemand meer, iedereen was weg. Ze waren allemaal naar de drakenacademie. Allemaal behalve overgrootvader, maar die haatte me. Ik staarde uit het raam, naar de draken die zo gelukkig en onwetend rondvlogen.'Hallo Roos'. Ik draaide me geschrokken om en zag de schaduwman staan. Was ik in slaap gevallen? Of was het deze keer geen droom? Hij kwam dichterbij en ik deinsde achteruit tot tegen de muur. 'Je moet iets voor me doen lieve schat' lachte hij.'Ik ga helemaal niets voor jou doen!' schreeuwde ik.'Dat denk ik wel' lachte hij en liet een wazig beeld van Lucas zien.'Je wilt toch niet dat hem iets overkomt, ofwel dan?'. Mijn adem stokte. Hij wou Lucas vermoorden als ik niet deed wat hij zei...Dat kon ik niet laten gebeuren...Ik zuchtte en keek hem aan.'Wat wil je dat ik voor je doe?'. Hij begon te lachen en keek me gemeen aan.'Iets heel simpels' grijnsde hij. 'Breng me weer tot leven'

Lucas keek me geschrokken aan.'Je...je bracht hem weer terug?'. Ik kreeg tranen in mijn ogen en begon te huilen. 'Het spijt me...' zei ik stil.'Ik had geen keuze...'. Ik keek hem huilend aan.'Hij wou jou pijn doen Lucas, ik moest wel'. Lucas kwam naast me zitten maar bleef naar Vakonov kijken.'Hoor je dat Lucas?' vroeg hij grijnsend.'Ze deed dit uit vrije wil, het was haar eigen keuze'. 'Je bedreigde haar familie' zei Lucas en keek me aan.'Ik zou hetzelfde gedaan hebben...'. Dat laatste zei hij stiller zodat Vakonov het niet zou kunnen horen.'Ik zal jullie met rust laten, voorlopig' lachte hij en keek naar mij. 'Maar weldra zal je mijn kant kiezen en dan weet je me te vinden'. Hij verdween in een dikke zwarte rook en Lucas liep er meteen op af.'Hoe doet hij dat toch?' vloekte hij.'Het is niet zo moeilijk' zei ik en stond op.'Ik kan het'. Hij keek me met grote ogen aan.'Hoe?'. Ik haalde mijn schouders op.'Dat heb ik van hem geleerd denk ik...'. Lucas staarde me even met grote ogen aan. 'Hij leid je op' zuchtte hij uiteindelijk. 'Maar natuurlijk...'. Ik keek hem verward aan.'Komop, we moeten dit aan onze ouders vertellen' zei hij en pakte mijn arm.'Nee!' riep ik.'Dan weten ze dat ik hem weer tot leven gewekt heb met duistere krachten'. Lucas stopte en keek me aan.'Duistere krachten?'.'Hoe wil je anders iemand weer tot leven wekken?' vroeg ik.'Het overtreed de wet van de natuur'. Hij zuchtte.'Beloof me dat je vanaf nu geen duistere krachten meer gebruikt' zei hij en pakte mijn hand om het daarna op zijn teken te leggen. Het was een soort symbool van vertrouwen geworden. 'Beloof me dat je niet meer naar hem zult luisteren, dat je hem niet accepteert als je leraar'. Ik keek hem recht in de ogen en zag hoe erg hij dit meende.'Ik beloof het' zei ik.'En een draak breekt nooit een belofte'