Ik, een draak?! 4: De Drakenoorlog

H32: Duister

Pov Krusha
Kronos' kinderen kwamen op ons afgestormd.'Help!' riep Felix buiten adem.'Wat is er?' vroeg Kronos verward en ook Udisé ging voor haar kinderen staan.'Jullie moeten ze stoppen' hijgde Clarissa.'Rustig' zei Drake.'Vertel ons eerst is wat er aan de hand is'.'We waren naar Barks gegaan omdat Lucas wou weten hoe opa dood is gegaan' zuchtte Maxim.'Rockes zei dat Roos hem vergiftigd heeft'. Er ging een rilling over mijn rug.'Ze deed wat?!' riep Harred.'Ze heeft het niet gedaan' zei Felix.'Nee, het was Vakonov' hijgde Jake.'Hij heeft haar in zijn macht'.'Ze zijn op Barks op dit moment' zei Clarissa.'Ze hebben Lucas, jullie moeten wat doen!'. Mijn ogen werden groot en ik zag het visioen weer voor me.'Het spijt me mama, het spijt me zo...Ik slikte.'We moeten naar Barks, nu' zei ik en begon te rennen. Ik sprong van het balkon af en vloog verder. Ik zou Roos en Lucas niet zo snel opgeven. Vakonov zou hier spijt van krijgen, al was het het laatste wat ik deed.

Pov Roos
Lucas zijn ogen werden langzaam zwart.'Doe het niet Roos' zei hij naar adem snakkend. Hij zakte in elkaar op de grond.'Verzet je tegen zijn wil...'. Het zwart kwam nu tot bij zijn hart. Ik slikte want ik wist dat hij nu verloren was. Dat alles verloren was. Mijn nicht en neven waren voor me gevlucht en het grootste deel van het dorp was zwaar verwoest. Vakonov liet het me verwoesten. Ik deed wat hij zei, ik had geen keuze...Langzaam kwam Lucas weer recht. Het teken op zijn arm lichtte zwart op en zijn ogen waren gehuld in duisternis. Hij staarde me als een zombie aan. Wat had ik gedaan? Ik wou wel huilen maar dat kon in niet. Vakonov hield me tegen. In de verte zag ik mama. Ze kwam mijn richting uit. Ze zou me uitschakelen, dat wist ik zeker. Dat was hetgeen wat een goede Alpha zou doen en mama was een goede Alpha, de beste Alpha. Ze kwam voor mij en Lucas staan.'Alsjeblieft, laat het visioen niet uitkomen' zei ze bijna onhoorbaar. Ik slikte toen ik herinnerd werd aan het beeld in de put van overgrootvader. Ik voelde hoe Vakonovs geest mijn lichaam verliet en achter me kwam staan. Hij had nog steeds de controle maar ik voelde dat ik ook zelf kon bewegen.'Hallo Krusha' grijnsde hij.'Waar zijn je broers nu om je te beschermen?'.'Ze zijn onderweg, wees gerust' zei ze en keek bezorgd naar Lucas en mij.'Maar niet voor lang meer' lachte hij en stak zijn armen in de lucht. Er vormde zich een duister schild rondom Barks waardoor niemand erin of eruit kwam. Mama slikte. Ze wist beter dan wie dan ook dat we alleen door een rode en blauwe ziener konden worden verslagen. Ik kreeg een zwaard in mijn handen en keek naar Vakonov.'Doe het' zei hij. Ik keek naar mama.'Het spijt me mama...' zei ik stil.'Het spijt me zo...'