Czarnoksiężnik Północnych Rubieży

5. Zwiedzam antyczne ruiny zwane przez niektórych domem

Krucza Wieża, jak każda wieża czarnoksiężników, była dość ponurym miejscem. Co ciekawe, postawiono ją w środku jasnego, całkiem przyjemnego lasu, co stanowiło dość intrygujący kontrast. Kto by pomyślał, że Mroczne Typy lubią mieć dokoła siebie nieco światła? A może to właśnie dlatego, że pośród takiego niczego sobie otoczenia wrogość magów stanie się bardziej wyraźna? Osobiście bym na to nie obstawiała – o wiele lepsze wrażenie zrobiłoby na mnie mokradło, gnijące rośliny i zwierzęce truchła, bór suchych świerków i gęste, ciemne krzaki. Najlepiej dużo kolczastych paskudztw. Ale nie!

Trzy pozostałe do celu wiorsty pokonaliśmy wąską, uroczą ścieżyną, powoli pnącą się do góry. Czasami biegła przez sam las, pośród mchów, grzybów i sosnowych szpilek, a czasem dokoła niej tworzyła się podłużna, słoneczna polana. Jasna, bielicowa gleba nadawała jej całkiem przyjemnego wyglądu nadmorskiej dróżki. Dokoła rosła twarda, wysoka trawa i młode brzózki, zza których nieśmiało wychynęły poskręcane przez wiatr sosny. Gdzieniegdzie majaczyły głazy, na które nic, tylko się wspiąć i zdrzemnąć. Co jakiś czas mijaliśmy różane i inne kwieciste krzaki. Chociaż spędziłam w Święciwodach kilka pierwszych lat swojego życia, nigdy nie byłam w tych stronach. Rodzice w życiu nie dopuściliby mnie w pobliże czarowników.

A szkoda.

To miejsce było o wiele przyjemniejsze, niż reszta okolicy. Nawet bliska obecność szalonego i zdecydowanie zbyt potężnego czarnoksiężnika nie psuła mi humoru. Zresztą, nie miałam szans się przy nim nachmurzyć, a przynajmniej nie na dłużej, niż minutę. Kanimir miał w sobie coś z dziecka i to mnie trochę drażniło, ale z drugiej strony widok jego szalonych akrobacji w powietrzu sprawiał, że ostrożnie podążałam za nim z niezmienne otwartą buzią. Tu fikołek, tam na chwilę zatrzyma się głową w dół... Zupełnie, jak gdyby nudził go normalny sposób posuwania do przodu. Zrezygnował z wygłupów dopiero po pierwszej wiorście i od tamtej pory lewitował ramię w ramię ze mną, wpatrując się ponuro w ścieżkę przed nami.

Dotarliśmy do wieży szybciej, niż się spodziewałam. Nagle drzewa się rozstąpiły i znaleźliśmy się na sporej polanie. Jej obrzeżem płynął strumień. Przelecieliśmy nad niewielką, wzniesioną nad nim kładką i wreszcie opadliśmy na ziemię przy małym oczku wodnym, otoczonym trzciną i pałką. Przed nami wznosiła się wieża. Do tej pory azyle czarnoksiężników widziałam jedynie na rycinach, postanawiając się do nich nie zbliżać, o ile nie zostanę do tego zmuszona. No cóż. Ryciny nie mogły się równać z oryginałem. One wyglądały o wiele bardziej zachęcająco.

– Kanimir – zaczęłam niepewnie – myślałam, że mieszkasz w wieży, a nie w stercie gruzu?

Czarownik spojrzał na mnie pytająco. Westchnęłam z irytacją.

– Nie jestem pewna, czy chcę wejść do środka. Ta dziwna konstrukcja grozi zawaleniem w każdej chwili!

– Gdzie tam – żachnął się – wygląda tak odkąd pamiętam.

Zrobił zamyśloną minę i krytycznie przyjrzał się ruinie.

– No, może kilka kamieni tu i ówdzie wypadło albo się pokruszyło, i gont trochę zgnił, ale na ogół nie jest źle...

– Na twoim miejscu oka bym tam nie zmrużyła.

Wieża nie wyglądała źle. Wyglądała tragicznie. Jej z pewnością sędziwy wiek sprawił, że staruszka zgarbiła się i pochyliła na prawo, nabierając cech podobnych do pełnych natchnienia szkiców artystów ilustrujących książki dla dzieci o złych, tajemniczych czarownikach. Pokryty w równej mierze mchem, co gontem, okrągły, spiczasty dach tylko pogłębiał to wrażenie. Niewielkie okienka wycięte w grubych, kamiennych ścianach poinformowały mnie, że mogę się spodziewać siedmiu pięter, a przy okazji zapewne nie dostarczały mieszkańcom zbyt wiele światła, stwarzając wspaniałe warunki dla pracy nad mrocznymi zaklęciami i eksperymentami. Z czarnej magii uczyłam się tylko podstaw nekromancji oraz równie podstawowej sztuki przyzywania cieni, czyli najbardziej nieszkodliwych, a w miarę przydatnych części czarnoksięstwa. Zdobyta wiedza starczyła jednak, bym wiedziała, że na ogół wszelkie złe stworze faworyzowane przez czarowników wolało co najmniej półmrok. Tyczyło się to również zaklęć.