Our Love Was Strong

Our Love Was Strong/40. Bolum-FINAL- /Eski Bir Dosta Küçük Bir Veda

-Our Love Was Strong'a veda etmek yaptigim en zor seylerden biri. Hala eski Emma ve Harry'yi ozluyorum. Arkadaslik gunlerini. Our Love Was Strong benim icin cok ozeldi. Artik yazamayacak olmak beni cok uzuyor. They Will Be Strong var artik. Ne kadar devam hikayesi olsa da artik Harry ve Emma yok. Dusundukce goz yaslarimi tutmakta zorlaniyorum. Keske bu yaza geri donebilsek. Kendimi Emma'nin yerine koydugum zamanlar geride kaldi. Belki de bu yuzden bu kadar baglandim. Devam hikayesinde artik Hemma cifti olmayacak. Adlari gecse de hikaye onlar hakkinda degil. Cocuklari Darcy, Daron ve Bella hakkinda. Umarim begenirsiniz. Butun bu surec icerisinde yanimda oldugunuz icin tesekkurler. Sizi cok seviyorum. Barrycurls u okumaya devam edin xx

*Harry'nin ağzından*

Gerçeği ailemden saklıyordum. Benden uzak kalacaklarını bilmeden, gizlice onları biraraya getiriyordum. Emma'nın hayalleri gerçek oldu. Benim de, ama hepsi değil. Onun da gerçekleşmeyeceğini biliyorum. Bu beni içten içe öldürüyor. Zaten hastalığım da aynı şeyi yapmıyor mu bana?! Yıllardır içimde büyüyem bir şey, küçücük bir beni herkesten uzağa götürüyor. Biri 15, diğeri 10 yaşında iki tane güzeller güzeli kızım; 10 yaşında dünyalar yakışıklısı bir oğlum var. Ve eşim, Emma. O benim için vardı, benim tutunmam için. Doğduğu günden beri dünyamı aydınlattı. Bense onu bırakıp çekip gidiyorum. O gün doktor, herkesten saklamasının aksine bana doğruyu söylemişti: 

"Kanser asla iyileşmez. Üzgünüm Harry. Tümör şu an uykuda. Ama bu iyileştiğin anlamına gelmez. Biraz daha vaktimiz var demektir. Çok üzgünüm evlat."

O an dünyam başıma yıkılmıştı. Kendimi değil, geride bırakacaklarımı düşünüyordum. Emma ikizlere hamile kaldıktan sonra video günlükleri çekmeye başlamamızın sebebi buydu. Bu yüzden istemiştim. Gittiğimde; aileme, kızlarıma(directionerlar) birkaç küçük hatıra bırakabilmek için. Bu kadar zamana sahip olduğum için çok şanslıyım. Beni unutmalarından çok korkuyordum. Şimdi ise en azından tamamen silinmeyeceğim. Emma'nın ben gittikten sonra dayanamayacağını biliyorum. Ama yapmak zorunda. Çocuklarımız için. Ama şunu biliyorum ki: onlar güçlü olacaklar.

Bu sefer kimseye anlatmadım. Kimsenin hayatından bir şeyler çalmak istemedim. Olduğunda, birden bire olsun. O zamana kadar da en iyi zamanlarımızı yaşayalım. Çünkü ihtiyacım olan tam da bu. Tedaviyi reddettim çünkü iyileşmeyeceğimi biliyorum. Beni o halde görmelerini istemiyorum. Bu yüzden tedavi olmayacağım. Hala zamanım varken bunu tedaviyle harcamak istemiyorum. Herkes için küçük mektuplar hazırladım. Vasiyetimi hazırlattım. Avukatımla konuştum. Ben, ben gittikten sonra mektupları onlara vericek. 

Bazen onlara bakıyorum ve istemsizce gülümsüyorum. Bana o kadar benziyorlar ki, sanki hiç gitmeyecekmişim gibi. Peki ya o olduktan sonra bu Emma'ya acı verirse? İşte buna dayanamam.

Darcy'ye bakıyorum ve onu içten içe kıskanıyorum. O, Emma'ya aşkımı itiraf ettiğim yaşta. Birinin onu, benim Emma'yı sahiplendiğim gibi sahiplenmesi düşüncesi beni delirtiyor. Bütün bunları kaçıracağım için çok üzülüyorum. En büyük özrü Daron ve Bella'ya borçluyum. Onlarla yeterince zaman geçiremediğim düşüncesi beni delirtiyor. Kahroluyorum.

 "Harry, hadi hayatım geç kalıyoruz."

Emma, sesi. Sesi hala beni büyülüyor. Sanki hala o 20 sene önceki genç kız. Ona olan aşkım hala onu ilk gördüğümdeki gibi. 

"Geliyorum aşkım."

Gidiyorum...

***

*Yazarın ağzından*

Cenaze ne çabuk bitmişti. Emma yeterince iyi veda edememiş gibi hissediyordu. Yarım kalmış. Tüm hayatı boyunca yanında olan adam, şimdi onu bırakıp gitmişti. Haber vermeden, sessizce.. İçindeki boşluğun tarifi yoktu. Gözü kimseyi görmüyordu. Düşünemiyordu. İçinde bir boşluk vardı. Sanki acı çekmek dışındaki bütün yeteneklerini kaybetmişti.