Ο Φύλακας Άγγελος Μου

5. Περίεργος

<<Λοιπόν, δεν θα αφήσουμε αυτό το γεγονός να μας χαλάσει τα σχέδια.. Θα τα κάνουμε όλα όπως τα είχαμε σχεδιάσει και δεν δέχομαι κουβέντα, πάει και τελείωσε>> είπε με το κλασσικό πείσμα της η Αγγελική. Φυσικά εννοούσε το πάρτυ των γεννεθλίων μου.

<<Έλα μωρε Αγγελική, δεν έχω καμία όρεξη για πάρτυ αυτή τη στιγμή. Εξάλλου, σε λίγες μέρες είναι τα δικά σου γεννέθλια οπότε θα κάνουμε αυτό το τρελό πάρτυ για 'σένα. Άσε που άμα σου πω τι έγινε, θα μίνεις κόκαλο...>> της είπα για να της αποσπάσω την προσοχή απο την τρέλα της...

<<Ε, και τι περιμένεις? Λέγε...>> είπε φανερά ανυπόμονη καθώς έστιβε στο στενό για το σπίτι μας. Απο το Γυμνάσιο ακόμα λέγαμε, πως μετά τα δεκαοκτώ μας και ειδικά αν περνούσαμε στην ίδια σχολή, θα νοικιάζαμε μαζί ένα διαμέρισμα.

<<Ε, κάτσε να πάμε πάνω, να κάνεις καφέ, να τα πούμε με την ησυχία μας...>> την πείραξα, ήξερα πολύ καλά πως ήταν φοβερά ανυπόμονη και το χαιρόμουν που την πείραζα έτσι.

<<Είσαι μία κακιά στρίγγλα.>> με πείραξε και αυτή με την σειρά της. Αναιβήκαμε στον πέμπτο και καθίσα στον καναπέ με έναν αναστεναγμο. Επιτέλους σπίτι. Η Αγγελική πήγε να κάνει τους καφέδες.

<<Άντε, άντε πες μουυυ>> είπε και έκατσε οκλαδόν στην μέση του καναπέ. Την μιμίθηκα και άρχισα να της λέω για τον Αχιλλέα, το μοναδικό φιλί του και το πως ένιωσα εγώ, ενώ αυτή έκανε συνέχεια ''ααχχ'' λες και έβλεπε καμία ρομααντική ταινία, μόνο τα ποπ κορν της έλειπαν

<<Λοιπόν...?>> την ρώτησα όταν τελείωσα την ''ιστορία'' μου.

<<Τι γλυκοοος>> είπε και άφησε έναν αναστεναγμό.

<<Πας καλά ρε Αγγελική, γλυκός? Σοβαρά τώρα? Βλάκας είναι που σηκώθηκε και έφυγε έτσι. Άσε που δεν τον είδα πριν φύγω και δεν μπόρεσα να δω άλλη αντίδραση..>> ήπια μια μεγάλη γουλιά καφε.

<<Γιατί τα υπεραναλύεις όλα? Μπορεί να είχε κάποια δουλειά..>> είπε προσπαθόντας να με κάνει να ηρεμίσω.

<<Ποιά δουλειά ρε Αγγελική, στο νοσοκομείο ήμασταν, όχι σε καμιά καφετέρεια.. Άσε που μου φάνηκε πολύ περίεργος, τι να εννοούσε όταν είπε πως θα μπλέξει?? Όχουυ δεν μπορώ>> άλλο.. Ένας βλάκας ήταν πάει και τελείωσε..>> είπα και ήπια και την τελευταία γουλιά απο τον καφέ μου, άφησα το ποτήρι στο τραπεζάκι και κοίταξα την Αγγελική που με κοιτούσε περίεργα.

<<Πο πο φιλενάδα πρώτη φορά σε βλέπω τόσο ερωτευμένη και μάλιστα με έναν άγνωστο... Μιλάμε έφαγες τρελό κόλλημα..>> άφησε και αυτή το ποτήρι της πάνω στο τραπεζάκι.

<<Τι λες μωρέ? Εγώ τράκαρα, εσύ έχασες το μυαλό σου μου φαίνεται.. Άκου εκεί ερωτευμένη, δεν θα 'σαι καλά...>> κοίταξα αλλού.. Βρε, λες? Μπα όχι, με τίποτα. Σίγουρα όχι... Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση..

<<Καλάάά...>> ήταν το μόνο που είπε, σηκώθηκε πήρε τα ποτήρια και τα πήγε στην κουζίνα.

<<Θα ξαπλώσω λίγο, νιώθω τρομερά εξαντλημένη.>> της είπα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας απο το σαλόνι.

<<Εντάξει, και εγώ θα δω λίγητηλεόραση και μετά θα την πέσω και εγω..>> την άκουσα να λέει πριν κλείσωτην πόρτα του δωματίου μου. Έβγαλα τα ρούχα μου και έβαλα ένα σορτς καιμία μπλούζα με τιράντες που είχα βαφτίσει πιτζάμες και ξάπλωσα στο κρεβάτι.. Τοπρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Αχιλλέας, το σώμα του, αυτή η οικείαμυρωδειά του, το παθιασμένο φιλί του, τα μάτια του, το χαμόγελότου, αχ αυτό το χαμόγελο.Ώχ.. Βρε λες να έχει δίκιο η Αγγελική?

Κούνησα κεφάλι μου για να φύγουν αυτές οι σκέψεις απο το μυαλό μου και γύρισα πλευρό.

Έτρεχα, δεν ξέρω γιατί, αλλά ήθελα να φύγω απο εκεί. Κρύος ιδρώτας είχε μουσκέψει το πρόσωπό μου. Που πήγαινα? Απο ποιόν έτρεχα να ξεφύγω? Δεν ήξερα αλλά ανάγκασα τα πόδια μου να τρέξουν πιο γρήγορα. Ήθελα να φύγω απο εκεί πάση θυσία. Μα τι ήταν αυτά που πατούσα, φύλλα? Σε δάσος ήμουν? Έπεσα, γαμώ το, σηκώθηκα πάλι και συωέχεισα να τρέχω. Ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να πεταχτή απο την θέση της. Έπεσα ξανά. Δεν αντεχα άλλο. Τα πόδια μου είχαν ματώσει, το ίδιο και οι πατούσες μου. Έτρεχα ξυπόλητη? Τι στο καλό? Ένιωσα κάτι σκοτεινό να με πλησιάζει και δηκώθηκα να τρέξω πάλι, αλλά ένα χέρι με τράβηξε αριστερά και με έσυρε σε μία σπηλιά λίγα μέτρα πιο πέρα. Ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν μπορούσα, με το ζόρι ανέπνεα. Με άφησε και έτρεξα μακρυά του.

<<Μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ για 'σένα. Πάντα θα είμαι εδω. Δίπλα σου.>> είπε αυτός.Ξαφνικά ένιωσα ασφάλεια. Τον πλησίασα σα μαγεμένη. Δεν έβλεπα ποιός ήταν, ήταν πολύ σκοτεινά εδώ μέσα, αλλά αναγνώρησα την φωνή του, τη μυρωδιά του.. Ναι, αυτός ήταν. Με έπισασε απαλά απο την μέση και με έφερε πιο κοντά του. Ακούμπισε τα χείλη του στα δικά μου και το φιλί του μου προκάλεσε μία έκρηξη. Δεν ήθελα να σταματήσει αλλά το έκανε. Και ξαφνικά έμεινα μόνη.

Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μούσκεμα στον ιδρώτα. Ανέπνεα γρήγορα.. Εντάξει, ένα όνειρο ήταν μόνο.. Ένα όνειρο. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο να κάνω ένα κρύο ντουζ να συνέλθω..