Ο Φύλακας Άγγελος Μου

28. Δίψα

Άκουγα την Αγγελική να λέει τα δικά της, για το πόσο τέλειο ήταν αυτό που έπαθα και άλλα τέτοια σχετικά, ενω απο μέσα μου σκεφτόμουν τον καλύτερο τρόπο να φύγω απο 'κει.
Έκανα ευγενικά την Αγγελική να σταματήσει να μιλάει λέγοντάς της πως θα πήγαινα να τσεκάρω τον Αχιλλέα. Όχι ότι ήταν ψέματα, απλώς ήταν η τέλεια δικαιολογία αυτή τη στιγμή, ήξερα πως ο Αχιλλέας κοιμόταν και δεν ήθελα να ακούσω άλλο για το πόσο τέλεια βρικόλακας θα γινόμουν, τα νεύρα μου δεν ήταν στην καλύτερη τους φάση και η Αγγελική δεν έφταιγε σε τίποτα να ξεσπάσω πάνω της.

Άνοιξα την πόρτα του δωματίου και το λαμπερό φως έτσουξε τα μάτια μου.
<<Έξω είναι χαρά Θεού! Είναι κρίμα να μην μπει τέτοιο φως στο δωμάτιο. Το φως συμβολίζει την ζωή, την υγεία την χαρά!>> χαμογέλασε.
Ναι, έξω ήταν χαρά Θεού, ενώ μέσα μου επικρατούσε η θλίψη του διαβόλου!
<<Είμαι σίγουρη πως έξω είναι μια υπέροχη μέρα, απλά νιώθω εξαντλημένη και το σκοτάδι με ηρεμεί>> είπα και πλησίασα προσεκτικά το παράθυρο για να μην πατήσω σε σημείο που να πέφτει πάνω φώς, δεν ήμουν σίγουρη τι θα μπορούσε να γίνει, αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρω.
Κατέβασα το στόρι και γύρισα να δω τον Αχιλλέα.
Εκείνος με κοίταξε περίεργα, όμως με πλησίασε και με αγκάλιασε. Τα χέρια του πέρασαν γύρω απο την μέση μου και μ' έσφιξε πάνω του. Έφερε τα χείλη του κοντά στα δικά μου και με φίλισε γλυκά, μετά άφησε τα χείλη μου και επιτέθηκε στον λαιμό μου φιλόντας με και γλείφοντας ταυτόχρονα. Η ανάσα μου είχε γίνει πιο βαριά. Ένα υπέροχο άρωμα με είχε κατακλίσει, η μυρωδιά του αίματος του ήταν τόσο εθιστική, υπέροχη και ήθελα τόσο πολύ να γευτώ αυτό το υγρό ναρκωτικό, έστω μία σταγόνα για να δω αν η γεύση είναι ίδια με την μυρωδιά. Έστω μία...
Μα τι λέω?
Έσπρωξα τον Αχιλλέα για να τον απομακρύνω απο κοντά μου και του γύρισα πλάτη, για να ηρεμίσω τον εαυτό μου.
Τα χέρια του με έκλεισαν πάλι ατην αγκαλιά του. Γινόταν όλο και χειρότερο, ένιωθα πως έχανα τον έλεγχο. Δοκίμασα να ηρεμίσω πέρνοντας μια βαθιά ανάσα όμως αυτό δεν βοήθησε καθόλου, μιας κι ένα νέο κύμα της υπέροχης αυτής μυρωδιάς με χτύπησε αλύπητα!

<<Τι συμβαίνει Ηλέκτρα? Τι έχεις? Φέρεσαι περίεργα και υπάρχει κάτι διαφορετικό, κάτι σκοτεινό αλλά δεν μπορώ να το διακρίνω ακόμα. Μίλησε μου! Πες μου τι σε απασχολεί!>> είπε, με έπιασε απο το χέρι και μ'έβαλε να καθίσω στο κρεβάτι.
<<Δεν ξέρω πως να στο πω!>> είπα μετά απο κάποια δευτερόλεπτα.
Ο Αχιλλέας χάϊδεψε απαλά το χέρι μου και μετά το φίλησε.
<<Ξέρεις οτι μπορείς να μου πεις ό,τι θέλεις και ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσω. Σου υπόσχομαι πως δεν θα γελάσω>> είπε κι έβαλε το χέρι του στην καρδιά του!
<<Δε.. Δεν είναι αστείο!>> είπα κι έσκυψα το κεφάλι
<<Τι σε βασανίζει ψυχή μου?>> είπε ξανά.
Αποφάσισα να το πώ, ούτως ή άλλως ό,τι ήταν να γίνει, έγινε!

<<Νομίζω πως ο Έκτορας με μεταμώρφωσε σε βρικόλακα!>> είπα και άφησα την ανάσα που τόση ώρα κρατούσα.
Κοίταξα τον Αχιλλέα, τα χαρακτιρηστικά του είχαν αλλάξει, ήταν θυμωμένος.
<<Θα τον σκοτώσω! Θα μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που...>> άρχισε να φωνάζει ο Αχιλλέας και τον σταμάτησα.
<<Δεν θα κάνεις τίποτα! Είναι πολύ επικίνδυνος κι εσύ ακόμα δεν ανάρρωσες! Σε παρακαλώ...>> προσπάθησα να τον ηρεμίσω.
Ο Αχιλλέας πήγαινε πάνω κάτω στο δωμάτιο νευρικά
<<Τι αλλαγές έχεις προσέξει?>> ρώτησε ήρεμα
<<Εννοείς στο σώμα?>>
<<Γενικά.>>
<<Τα μάτια μου έχουν σκουρίνει, το δέρμα μου είναι χλωμό και κρύο και...>> δεν ήθελα να του πω πως ήθελα να πιώ το αίμα του...
<<Και...?>>. Έκλεισα τα μάτια, πρέπει να το πω. Πρέπει να ξέρει για να με βοηθήσει να απομακρυνθώ και να μην κάνω κακό στην Αγγελική. Πρέπει...
<<Και αυτή τη στιγμή θέλω όσο τίποτα άλλο να πιω το αίμα σου, να το νιώσω να κυλάει καυτό στο λαιμό μου και να το απολαύσω όπως απολαμβάνω την μυρωδιά του!>> δεν είχα καταλάβει πως είχα πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής το λαιμό του μέχρι που αυτός με έπιασε απο τους ώμους και με απομάκρυνε.

Έβαλα το πρόσωπο μέσα στα χέρια μου και άρχισα να κλαίω... Δεν φανταζόμουν ποτέ πως το να έχω ξανά τον Αχιλλέα στην ζωή μου θα είχε τέτοιο κόστος!

Και αυτή τη στιγμή δεν ήξερα τι ήθελα πιο πολύ.

Τον Αχιλλέα ή το αίμα του...