Ο Φύλακας Άγγελος Μου

2. Η πρώτη ματιά

Με ξύπνησε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Εικόνες απο την προηγούμενη νύχτα άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου.. Όχι, ρε γαμώ το... Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Άνοιξα τα μάτια μου,η όραση μου ήταν θολή ακόμα, δεν ξέρω που βρισκόμουν, αλλά μπορούσα να μαντέψω εύκολα, αυτή η χαρακτιρηστική μυρωδιά ποτε δεν έχει ξεγελάσει κανέναν.. Τα μισούσα τα νοσοκομεία, απο πάντα.. Ίσως επειδή τα είχα συνδεσει με τον θάνατο του αγαπημένου μου παππούκα. Χαμογέλασα, έτσι τον φώναζα πάντα, παππούκα και αυτός με έλεγε πριγκίπισσα...

Άκουσα την Αγγελική στον διάδρομο να μιλάει με τον γιατρό, λογικά, και προσπάθησα να ανακαθήσω στο κρεβάτι, δεν ήθελα να με δει να ξαπλωνω, σίγουρα είχα τα χάλια μου και αν με έβλεπε έτσι ξαπλωμένη θα φανταζόταν πως ήμουν τρείς φορές χειρότερα. Μώρφασα απο τον πόνο, πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα ξανά. Τα κατάφερα<< ωραία Ηλέκτρα, μπράβο σου..>> είπα στον εαυτό μου.

<<Πάντώς χθές ήσουν χειρότερα..>> άκουσα μια βελούδινη φωνή απο το δίπλα κρεβάτι. Γύρισα με δυσκολία να κοιτάξω ποιός μου μίλισε. Μόλις τα μάτια μου είδαν τον τύπο που ξάπλωνε στο κρεβατι, η ανάσα μου σταμάτησε.. Αλλά δεν ήθελα τα το δίξω, ήξερα απο πρώτο χέρι πως οι κούκλοι είναι συνήθως οι μεγαλοίτεροι μαλάκες.. Νομίζουν πως μόνο αυτοί υπάρχουν και κανείς άλλος.. Με κάτι τέτοιους τύπους δεν ήθελα πάρε δώσε... Αλλά μου είχε μάθει πολύ καλά ο παππούκας μου πως έπρεπε να είμαι ευγενική και να μην κρίνω κάποιον απο τα πρώτα λεπτά, οπότε χαμογέλασα και του απάντησα φιλικά <<Ναι, νιώθω λίγο σκατά, αλλά μπορώ να πω πως είμαι καλύτερα.>> δεν ήξερα αν η ζαλάδα προερχόταν απο το ατύχημα μου ή απο τον τρόπο που με κοιτούσε, αλλά ένιωσα την ανάγκη να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του και κυρίως πάνω απο το γυμνό του στήθος...

Η πόρτα άνοιξε και η Αγγελική μπήκε δειλά μέσα, ήρθε κοντά μου και έκατσε στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου, έκανε κίνη να με αγκαλιάσει αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα, προφανώς νόμιζε πως θα με κάνει να πονέσω..

<< Όταν σου είπα να έρθεις γρήγορα, δεν εννοούσα να πεθάνεις κιόλας... Μα καλά τι έγινε?>> ρώτησε με χαμηλή φωνή, σα να προσπαθούσε κα κρύψει το κλάμα που έριχνε πριν, άσχετα που το μαρτήρησαν τα κατακόκκινα μάτια της... Η Αγγελική ήταν απο της κοπέλες που λες ότι της πάει το κλάμα.. Ήταν ψηλή, στο ήψος μου, και λίγο πιο ψηλή θα έλεγα, με μακρυά ξανθά μαλλιά ως την μέση της, και μεγάλα γαλανά μάτια... Ήταν το όνειρο κάθε άντρα

<< Βασικά, ο μπροστινός μου τράκαρε με κάποιον και εγώ δεν πρόλαβα να πατήσω το φρένο και βρέθηκα στην παρέα τους... Δεν έγινε και τίποτα.. Σιγά..>> είπα προσπαθώντας να την ηρεμίσω όταν είδα πως ετοιμαζόταν και για δεύτερο γύρο δακρύων

<<Μας τρόμαξες όλους... Πώς νιώθεις?>> με κοίταξε εξεταστικά απο πάνω ως κάτω.

<<Είμαι μια χαρά. Αλήθεια. Απλά με πονάνε οι μελανιέσ μου>> είπα προσπαθώτας να την ηρεμίσω όταν είδα πως ετοιμαζόταν για δεύτερο γύρο δακρίων. Σήκωσα το χέρι μου με τις περισσότερες μελανιές και της το έδειξα..

<<Ο γιατρός είπε πώς μπορείς να γυρίσεις σπίτι το απόγευμα όμως, όχι τώρα. Είπε πως θέλει να σου κάνει κάποιες τελευταίες εξετάσεις πριν γυρίσεις.>> είπε και φύσηξε την μύτη της.

<<Καλα. Εσύ όμως πρέπει να φύγεις, έχεις την σχολή σου και δεν θέλω να χάσεις μαθήματα, ειδικά τα εργαστήρια, εξαιτίας μου..>> πήγε να μου φέρει αντίρηση αλλά ήξερα πως δεν είχε περιθώρια για άλλες απουσίες και έτσι την πίεσα να φύγει λέγοντας της πως ήμουν υπερβολικά κουρασμενη και πως θα κοιμόμουν.. Όχι ότι δεν ήταν αλήθεια, αλλά και πάλι... Οπότε έφυγε απρόθημα φιλώντας με στο μάγουλο. Λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της σήκωσε το χέρι της και το κούνησε προς το μέρος μου.. Χαμογέλασα και ξάπλωσα πάλι στο μαξιλάρι μου.. Η κολλητη μου ήταν τρελή. Τέλος.. Με αυτή την σκέψη αποκοιμήθηκα..