Ο Φύλακας Άγγελος Μου

25. Βοήθεια!

Τα σουβλερά δόντια του Έκτορα τρύπισαν το λαιμό μου κι ένιωσα να με καίει, πρώτα σιγά και μετά άρχισε να φουντώνει, όλο και περισσότερο.
Ένιωθα σα να μου είχαν βάλει φωτιά, καθώς το δηλητήριο του Έκτορα μόλυνε το αίμα μου και κυλούσε σε όλο μου το σώμα.
Καιγόμουν ολόκληρη και πονούσα.
Βοήθεια!
Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιτάω και ν' ακούω.
Άκουγα κάποιον να σφαδάζει απο πόνο και μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω οτι άκουγα τον εαυτό μου.
Ο Έκτορας με κρατούσε ακόμα στην αγκαλιά του, είχε ξεκολλήσει το στόμα του απο το λαιμό μου. Το κόκκινο υγρό έσταζε απο τις άκρες των χειλιών του γυαλιστερό καθώς αυτός χαμογελούσε.
Το αίμα μου.
<<Άφησέ την!>> κάποιος τον διέταξε.
Ο Έκτορας γύρισε αλλού το βλέμμα του και η έκφρασή του σκλήρυνε εντελώς.
Με έβαλε προσεκτικά να κάτσω στην πολυθρόνα.
<<Νόμιζα πως σε είχα ξεφορτωθεί εσένα!>> γρύλισε ο Έκτορας
<<Ποτέ!>> είπε ήρεμα ο άλλος άνδρας. Η όρασή μου είχε θολώσει και δεν έβλεπα ποιος ήταν. Όμως αυτή η φωνή..

Οι δύο άνδρες πιάστηκαν στα χέρια.
Μία πόρτα άνοιξε πίσω μου.
Ο Μάρκος μπήκε σιγά σιγά μέσα και με σήκωσε στα δυο του χέρια.
<<Ηλέκτρα, με ακούς? Ο Μάρκος είμαι, μην φοβάσαι. Ήρθα να βοηθήσω.>> προσπάθησε να με ηρεμήσει.
Δεν άντεχα άλλο την φωτιά!!
Κάποιος ας τη σβήσει!!!

Ο Μάρκος με έβαλε να ξαπλώσω κάπου.
<<Έλα, πιες αυτό. Θα σε βοηθήσει>> μου έδωσε ένα πορήτι με κόκκινο υγρό μέσα.
<<Όχι!!!>> αρνήθηκα ουρλιάζοντας απο τον αφόρητο πόνο.
<<Θα σβήσει τη φωτιά. Έλα, σε παρακαλώ.>> είπε και έφερε το ποτήρι πιο κοντά στο στόμα μου.
<<Τι είναι?>> ρώτησα
<<Ο Αχιλλέας μου το έδωσε.>> απάντησε.
Ήπια διστακτικά μία γουλιά, η γεύση ήταν μοναδική, άρπαξα το ποτήρι απο το χέρι του Μάρκου και ήπια το υπόλοιπο υγρό λαίμαργα.
Άρχισα ήδη να νιώθω καλύτερα, η φωτιά σιγά σιγά υποχωρούσε. Ένιωθα πλέον ικανή να μιλήσω κανονικά
<<Σε ευχαριστώ, για άλλη μια φορά. Όμως γιατί το κάνεις? Δεν υποτήθετε πως το αφεντικό σου είναι ο Έκτορας? Γιατί βοηθάς εμένα και κυρίως γιατί βοηθάς τον Αχιλλέα?>> ρώτησα.
<<Θα τα μάθεις όλα στην ώρα τους.>> απάντησε.
Θυμήθηκα πως ο Έκτορας με τον Αχιλλέα ακόμα πάλευαν. Σηκώθηκα γρήγορα απο το κρεβάτι και έτρεξα κάτω.
Οι φωνές τους αντηχούσαν σε όλο το κάστρο.
<<Θα πληρώσεις πολύ ακριβά γι' αυτο που έκανες στον πατέρα μου. Δεν θα τη γλυτώσεις. Όχι αυτή τη φορά>> φώναζε ο Έκτορας
<<Ξέρεις πολύ καλά πως εκτελούσα διαταγές. Λυπάμαι για τον πατέρα σου, αλλά αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα ν' ανακατεύεις την Ηλέκτρα σε όλο αυτό. Εκείνη δεν φταίει σε τίποτα...>> είπε ο Αχιλλέας.
Ο διάδρομος έμοιαζε ατελείωτος. Έτρεχα όλο και γρηγορότερα, ενώ προσευχόμουν να μη πραγματοποιηθεί το όραμά μου.
Όταν επιτέλους έφτασα έξω απο την πόρτα του δωματίου, πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα με δύναμη.
Κανείς απο τους δύο δεν μου έδωσε σημασία.
<<Σταματήστε τώρα!!>> φώναξα.
Ο Αχιλλέας γύρισε να με κοιτάξει και τότε ο Έκτορας βρήκε την ευκαιρία να καρφώσει ένα μαχαίρι βαθιά στο στήθος του Αχιλλέα.
<<Όχι!>> φώναξα ενώ ο Έκτορας γελούσε. Ο Αχιλλέας έπεσε κάτω.
Έτρεξα και γονάτισα δίπλα του
<<Όχι, όχι σε παρακαλώ. Μην με αφήσεις! Σε παρακαλώ. Όχι πάλι, δεν θα το αντέξω>> τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στο πρόσωπό μου.

Ο Αχιλλέας με κοίταξε, μου χαμογέλασε αδύναμα και μου χάιδεψε το μάγουλο.
<<Ηλέκτρα!>> είπε και άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια μου.