Ο Φύλακας Άγγελος Μου

3. Κομμένη ανάσα

Με ξύπνησε η ήρεμη φωνή της νοσοκόμας, κρατούσε στα χέρια της μία σίριγγα, ένα λάστιχο περίδεσης, λίγο βαμβάκι και δύο σωληνάρια. Μου χαμογέλασε καθησυχαστικά και μου εξήγησε πως ήταν απαραίτητο να μου πάρει αίμα για κάποιες εξετάσεις. Ευτυχώς, ποτέ δεν είχα θέμα με την θέα του αίματος οπότε τέντωσα το χέρι μου και την άφησα να κάνει την δουλειά της. Μετά απο ούτε δύο λεπτά τελείωσε, μου σκούπισε το ελάχιστο αίμα του έτρεξε όταν έβγαλε την βελόνα και μου έδωσε ένα λευκοπλάστ. Μου ευχήθηκε περαστικά και έφυγε απο το δωμάτιο.

Ένιωσα δύο μάτια να με κοιτούν και γύρισα να δω τον κούκλο διπλανό μου. Είχε σηκωθεί και έκοβε βόλτες πέρα δώθε μέσα στο δωμάτιο. Μου έκλεισε το μάτι, στάθηκε μπροστά απο το παράθυρο και μου χαμογέλασε με εκείνο το σέξι χαμόγελο, ξέρεις με εκείνο που σε κάνει να λιώνεις.... Ε, αυτό. Τώρα που ήταν όρθιος παρατήρησα πως ήταν αρκετά ψηλός και αρκετά γυμνασμένος, είχε απίστευτους κοιλιακούς και αναρωτήθηκα αν κάτι τέτοιο μπορει να γίνει χωρίς να γεμίσει κάποιος τον οργανισμό του πρωτεΐνες και άλλα χαζά. Τι στο καλό μέχρι και το στήθος του ήταν τουμπανιασμένο με ένα περίεργο τατουάζ αριστερά στο στέρνο του και ακόμα ένα στον αριστερό του ώμο που κατέβαινε μέχρι τον αγκώνα του. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι ακριβώς ήταν. Με πλησίασε και είδα το ήδη χαμηλωμένο τζιν του να χαμηλώνει επικινδυνα, θύμισα στον εαυτό μου πα πάρει ανάσα. Όταν έκατσε στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του. Τα μάτια του έλαμπαν σαν ζαφίρια και το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ εξαφανίζοντας τις άγριες γωνίες του προσώπου του.

<<Γειά, πως νιώθεις?>> με ρώτησε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Με κοιτόυσε μέσα στα μάτια. Έπισαε μια μπούκλα απο τα μαλλιά μου που έπεφτε αδέξια πάνω στο δεξί μου μάγουλο και την πέρασε τακτικά πίσω απο το αφτί μου, φροντίζοντας φυσικά να με χαϊδέψει, όμως δεν πήρε λεπτό τα μάτια του απο τα δικά μου και συνέχισε να με χαϊδεύει στο μάγουλο.

<<Ε, κα... καλά είμαι. Εσύ?>> η ζαλάδα επέστρεψε τελικά ήταν τα μάτια του η αιτία και την προηγούμενη φορα.. Ανάσα.

<<Δεν έχει σημασία. Είσαι πανέμορφη,πώς γίνεται αυτό? Ακόμα και τώρα που είσαι τόσο αδύναμη και τόσο εύθραυστη στα χέρια μου, να παραμένεις τόσο υπερβολικά όμορφη...>> με περιεργάστηκε με τα μάτια του. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τρομάξω και να του ρίξω μια γερή σφαλιάρα. Έπρεπε? Δεν ξέρω, μου έβγαζε μια αίσθηση ασφάλειας, πράγμα πολύ περίεργο, αφού δεν τον ήξερα..

<<Πω.. πώς σε λένε?>> κατάφερα να πω και συνειδητοποίησα πως η φωνή μου ήταν ένας ψίθυρος. Είχε σταματήσει το απαλό χάδι.. Γιατί?

<<Είμαι ο Αχιλλέας, ματάκια μου. Αλλά εσύ μπορείς να με φωνάζεις φύλακα άγγελό σου. Ό,τι θες.>> ματάκια μου?? Όπα... Φύλακα άγγελο? Όπα όπα...

<<Εγώ είμαι η Ηλέκτρα. >> είπα και χάρηκα που η φωνή μου βγήκε πιο δυνατά αυτή τη φορά.

<<Το ξέρω αυτό φως μου.>> ανασήκωσε το το δεξί του μάγουλο και με μιας εμφανίστηκε ένα λακάκι στο μάγουλο.

<<Πώς το ξέριες αυτό?>> η φωνή μου έγινε σκλυρή και ήμουν έτοιμη να τον αρχίσω στις μπουνιές θυμόμουν πολύ καλά οτι δεν το είχα αναφέρει πιο πριν. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτόν...

<<Χαλάρωσε, το γράφει στην καρτέλα σου μπροστά στο κρεβάτι...>> αν και θα έπρεπε αυτός να με πλακώσει που του μίλησα έτσι..

<<Συγνώμη...>> ψέλισα και γύρισα αλλού το βλέμμα μου.

<<Δεν πειράζει ματάκια μου. >> είχε πλησιάσει κι άλλο, με έπιασε τρυφερά απο το πιγούνι, μια κίνηση που με έκανε να τον κοιτάξω στα μάτια. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής απο τα χείλη μου. Ανέπνεα την μυρωδιά του, θύμιζε θάλασσα ή κάτι τέτοιο, δεν μπορούσα να προσδιορίσω, ό,τι και να ήταν πάντως με ζάλιασε. Πήρα ακόμα μία βαθιά ανάσα, μου ήταν τόσο οικεία αυτή η μυρωδιά, σα να με περιτριγύριζε απο πάντα.

Έσκυψε και με φίλησε, τόσο απαλά, τόσο τρυφερά, σα να ήμουν φτιαγμένη απο κρύσταλλο και φοβόταν μην σπάσω ή σα να φοβόταν μην τον απορίψω. Ανταποκρίθηκα στο φιλί του και τότε το απαλό φιλί του έγινε πιο βαθύ, πιο παθιασμένο, ήταν σα να το περίμενε μια ζωή. Ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου όταν τον πέρασα τα χέρια μου μέσα απο τα μαλλιά του, σα να μην ήμουν εγώ.