Ο Φύλακας Άγγελος Μου

19. 3 Μήνες

Έχουν περάσει τρείς μήνες απο τον χωρισμό μου με τον Αχιλλέα. Χωρισμός, τι ειρωνεία, ουσιαστικά ποτέ δεν ήμασταν πραγματικά μαζί, τι κι αν τον αγάπησα, τι κι αν με λάτρευε όπως έλεγε, ήταν σα να μην πέρασε ποτέ απο την ζωή μου.

Η Αγγελική με τον Νίκο ήταν στα καλύτερα τους. Χαιρόμουν πολύ γι' αυτούς. Εγώ απο την άλλη έπιασα δουλειά σε ένα κατάατημα ρούχων για να περνάει η ώρα μου χωρίς να τον σκέφτομαι.
Τα οράματά μου ξαφνικά σταμάτησαν να κάνουν τις εμφανήσεις τους, πράγμα που με χαλάρωνε αλλά ταυτόχρονα με άγχωνε.

Ο Έκτορας δεν φάνηκε πουθενά, πράγμα που με ευχαριστούσε, θυμόμουν πολύ καλα την προειδοποίηση του Αχιλλέα.

Γενικά τώρα πια η ζωή μου είχε χάσει το χρώμα της, αρκετές φορές προσπάθησα να βρω τον Αχιλλέα, να του μιλήσω μέσα απο το μυαλό μου αλλά δεν κατάφερα τίποτα.
Το μόνο που ένιωθα ήταν απέραντο κενό. Σα να μην είχα κανέναν λόγο να συνεχείσω να ζω, την Αγγελική λυπόμουν πιο πολύ, προσπαθούσε να με βγάλει έξω, να με κάνει να ξεχαστώ, με έχει πιάσει πολλές φορές να κλαίω μες τη νύχτα και δεν της έχω πει τίποτα ακόμα..

Για άλλη μία φορά έκανα μηχανικά όλες τις κινήσεις και έκλεισα το κατάστημα. Για άλλη μία φορά μπήκα στο αυτοκίνητο σα τηλεκατευθυνόμενο ρομποτάκι. Για άλλη μία φορά μπήκα στο σπίτι και έτρεξα πρώτα στο μπάνιο να κάνω ένα ντουζ γιατί δεν ήθελα η Αγγελική να καταλάβει πως για πολλοστή φορά έκλαψα..
Βγήκα απο το μπάνιο και έκατσα στον καναπέ δίπλα στην Αγγελική που έβλεπε την αγαπημένη της σειρα.
<<Κοριτσι μου, πως εισαι?>> με ρώτησε
<<Θα με κάνεις μία αγκαλιά?>> ήμουν έτοιμη να καταρεύσω και η αγκαλιά της ήρθε σαν αστραπή κατά πάνω μου. Για πρώτη φορά ξέσπασα, δεν άντεξα. Και της τα είπα όλα.. Απο την αρχή, αν και μερικά τα ήξερε.
Έκλαιγα σαν μικρό μωρο και περίμενα με αγωνία να μου πει κάτι, να με βρίσει που της το κράτησα κρυφό, να μου πει την αγαπημένη της φράση "στα 'λεγα εγώ", αλλά δεν το έκανε, δεν είπε τίποτα, μόνο με αγκάλιασε πιο σφυχτα και μου ψιθύριζε στο αφτί πως όλα θα πάνε καλά και πως μαζί θα τα ξεπεράσουμε όλα..